Zak

Ik ben op zoek naar een zak. Een degelijke, ouderwetse en stevige zak. De groenteboer heeft er een maar die is veel te klein. De supermarktboer heeft een royalere maat, maar die is weer veel te groot. Het juiste formaat is een plastic tas, maar die wil ik niet. Dat is veel te opvallend. Ik heb er namelijk eentje nodig voor mijn onzichtbare dagen. Zo’n dag waarop ik ‘niemand’ ben. Onlangs had ik weer zo’n dag. Het begon al vroeg in de ochtend. De telefoon ging, ik graaide de hoorn van de haak en noemde mijn naam. Stilte, geklik en gezoem. Niemand. Op zichzelf niets bijzonders maar de toon van de dag was gezet. Ik strompelde naar beneden voor een mok koffie en een boterham. Maar de koffiebus bleek leeg en de boterhammen waren tot het allerlaatste korstje opgegeten. De enige korreltjes en kruimeltjes die mijn huisgenoten voor mij achterlieten, lagen op het aanrecht. Dat betekende boodschappen doen. Ik pakte tas en jas en snelde naar de bakker.

Daar was het al druk en ik telde maar liefst vijf klanten. En net toen ik, na klant vijf, wilde zeggen dat ik een gesneden volkorenbrood wenste, werd ik overdonderd door een stem die bulderde; ,,twee gesneden melkwit, drie zakken kadetjes en vijftien gebakjes”. Verontwaardigd draaide ik me om. Achter mij stond een reus zijn bestelling door te brullen. Ik piepte dat ik toch echt eerder was dan hij. ,, Dachtutnie” loeide de kolos. ,, Je komt net binnen. Eerst ben ik, daarna dat kleine meissie dan die ouwe meneer en dan ben jij pas.” Ik wierp de verkoopster een hulpeloze blik toe. Ze zag me niet en vouwde glimlachend een gebakdoos in model. Nijdig stapte ik de winkel uit en besloot om mijn brood ergens anders te kopen.

In de volgende winkel probeerde ik het ‘door mij zelfgepakte’ brood af te rekenen.Ik zwaaide met mijn buit en riep ‘oehoe’ maar ik werd niet gehoord of gezien. De broodverkoopster stond, tussen de worsten, haar liefdesleven te bespreken met een collegaatje. Bij het zien van die worsten, knorde mijn maag als een varken. Stampvoetend beende ik naar de super om, naast boodschappen, een bakkie troost uit de koffieautomaat te tappen en een stukje proefcake uit een schaaltje te vissen. Bij de kassa zagen ze me wel. Chagrijnig slofte ik naar huis.

En plotseling gebeurde er iets dat me blij maakte. Een aardige jongeman, op een fiets, wuifde me vrolijk toe! En terwijl mijn hart een vreugdesprongetje maakte en ik vrolijk terugzwaaide, dacht ik: ,, gelukkig er zwaait iemand. Ik besta! ,,Kent u mijn zoon?” informeerde zijn moeder die achter mij bleek te lopen. Beschaamd schudde ik mijn hoofd.

En daarom zoek ik een zak. Zo’n papieren geval die je alle kanten op kunt vouwen. Zo eentje die opgeblazen kan worden tot een soort ballonnetje en waartegen je zo lekker kan slaan. Of die ik over mijn hoofd kan trekken en waaruit ik twee kijkgaten kan knippen . Want als ik per se onzichtbaar moet zijn, dan maar liever zichtbaar.