Zaterdag

Het was een zonnige Zaterdagmiddag in oktober.
Ik was naar de stad geweest en wilde ter afsluiting nog even naar de Maasboulevard rijden om aan de waterkant de geur van het zilte nat op te snuiven. De zon stond laag en de horizon had een schitterende aanblik waarbij de hemel lichtrood kleurde en de zon fel in het water kaatste zodat van de achtergrond alleen de contouren zichtbaar bleven.
Er zat een eenzame visser die achter elkaar bleef ingooien zonder er iets uit te halen, zou hij misschien achter het net vissen; wie zal het zeggen.
In deze oase van natuurlijk schoon kwam, als storend element een wit golfje-GTI aanscheuren en deze parkeerde 10 meter voor mij; er zat een knul in en een meisje en ze keken zuur en allebei een andere kant op.
Het meisje keek wat er zoal buiten hun auto gaande was; zij zag mij en keek verder.
Even later keek zij weer naar mij en hield net iets te lang mijn blik vast.
Plotseling stapten zij beiden uit en liepen wat heen en weer, ze spraken eindelijk met elkaar.
Of ze hadden als echtpaar een fikse ruzie of de verkering was gloednieuw.
Gelieve in ogenschouw te nemen dat dit alles vanuit mijn auto wordt gadegeslagen, dus zonder enig geluid.
Zo te zien spraken ze luid en stikuleerden heftig met armen en benen, beurtelings serieus en dan weer lachend; het kon dus overal over gaan.
Eerlijk is eerlijk het was een leuke meid met een leuk figuurtje, daar wilde ik ook wel eens mee stikuleren maar dan minder openbaar.

Hij ging op de kademuur zitten en bewoog het meisje ertoe dit ook te doen.
Ze keek om zich heen en weer hield ze mijn blik vast.
Aanstellerig alsof ze niet durfde ging ze erbij zitten.
Samen staken ze een sigaret op.
Het stikuleren met vier armen werd heviger want ze waren het schijnbaar eens geworden; plotseling omarmde hij haar en zij hem.
Ze werd nu ook vrijer en het werd zo erg dat zij op zijn schoot ging zitten daar vlak boven het water; van angst was ineens geen sprake meer.
Ze zakte aan de andere kant weer van zijn schoot en achter zijn hoofd om met haar hoofd op zijn schouder keek ze weer naar mij.
Ze keek nu langer dan goed is voor de mensheid.
Na enkele minuten stonden ze beiden op en maakten aanstalten om een stukje te gaan lopen.
Tergend langzaam liepen ze mijn kant op en terwijl hij druk bewegend verhaalde over hoe zijn vader door 7-paarden uit de klei was getrokken keek zij mij recht in m’n gezicht totdat zij ter hoogte van mijn autodeur waren gekomen en kijken niet meer onopvallend ging.
Ze spraken een voor mij vreemde taal, misschien koeterwaals?
Achter mijn auto en uit het zicht stonden ze stil; ze stonden zo dicht tegen elkaar aan dat het wel 1-persoon leek.
Men begon hevig te zoenen.
Hoe weet je dat nu, vroegen mijn vrienden aan wie ik dit verhaal vertelde.
Even verdacht ik hun ervan dat ze mijn verhaal niet geloofden maar toen zag ik de scherpzinnigheid van de vraag in.
Ik heb elektrisch bediende buitenspiegels en die zijn zonder gerucht te maken te verdraaien.
Vandaar.
Op die manier maakte ik als het ware deel uit van hun leven; zij had er zelf om gevraagd meende ik.

Het kreng kreeg in de gaten dat ik hun in de spiegel zag.
Zij kwamen weer terug lopen langs mijn autodeur en eenmaal voorbij mijn auto legde zij haar hand op zijn kont en kneep er vol in.
Ze keek daarbij nog om ook, en die lul had niks in de gaten.
Ik had natuurlijk weg kunnen rijden maar dan had ik misschien iets moeten missen zoals een innige verzoening of een hengst op z’n bek of zaken van gelijke strekking.
Er kwam een oude man aanfietsen die achter hun auto naar de scheepvaart ging kijken.
De knul stapte in zijn golf, zij liep er omheen en leunde met haar armen op het dak.
Ze keek midden in m’n smoel en lachte.
Ik reageerde nog steeds niet; ik kreeg langzamerhand medelijden met die knul.
Zij liep naar de oude man toe, waarschijnlijk om hem ertoe te bewegen achter hun auto weg te gaan.
De oude man moest lachen en ging opzij.
Ze liep terug naar de golf en keek nogmaals naar mij.
Nu zwaaide ze zelfs en lachte al haar tanden bloot.
De slet.
Eenmaal ingestapt gaf ze die sul een dikke zoen en hij reed weg; waarschijnlijk zijn ongeluk tegemoet.
De oude man keek hen na en liep met zijn fiets aan de hand, zoals het een oud politieman betaamd, langs de waterkant.
Hij maakte deel uit van de contouren aan de horizon.
De visser had iets aan zijn hengel hangen; hij greep er drie keer naar maar miste steeds.
Ook al zo’n lul dacht ik.
Prlwytskovsky.