Aan het begin van dit schooljaar moest ik haar losrukken uit de armen van haar moeder. Vandaag moest haar moeder haar losrukken uit mijn armen. Ze huilde. “ Ik ga mijn juffie zo missen!” Hartverwarmend, zo’n laatste schooldag. Ik leek wel jarig. Kinderen kwamen op school met cadeautjes. Moeders fluisterden hun kinderen het script haastig in de oren: “Je gaat naar juf, je geeft haar een hand en dit cadeautje en je bedankt haar voor alles.” Ik word er altijd weer jankerig van. Wat een gekke baan eigenlijk: je werkt veertig weken in totaal, je investeert in een klas en dan is daar ineens de laatste schooldag. Zes weken later ziet je baan er ineens anders uit, nieuwe kinderen, nieuwe groep en andere leerstof en vaak een ander lokaal.
Ik hoor het vaak van mensen: “Tjonge, wat heb jij een makkelijk baantje! Je werkt van half negen tot drie uur en je hebt ook nog eens twaalf weken vakantie per jaar!”
Mijn weerwoord is dan meestal: “Inderdaad. Waarom ga jij het onderwijs dan niet in? Dan heb je dezelfde privileges als ik!”
Laten we wel wezen: het is een behoorlijk intensieve job. Je hebt lesgebonden uren en niet-lesgebonden uren. Vergaderingen, gesprekken met ouders, gesprekken met mensen van expertisecentra, cursussen binnen het team, teambuildings, lesvoorbereidingen, schoonhouden van je klas enzovoorts.
Het maakt mij niet uit wat anderen van mijn baan vinden. Ik put er energie uit, enthousiasme voor de jeugd en heel veel liefde voor alle kinderen.
Ik ben ook heel blij: want samen met mijn kinderen uit groep twee ben ik bevorderd naar groep drie!
Ik ga wel genieten van deze zes weken. Ik geniet ook van alle kaarten, cadeaus en goede wensen van ouders.
Dag lieve schatten, tot na de vakantie!
13 reacties
DreamOn · 13 juli 2006 op 12:49
Ik heb dit stukje in een sentimentele gemoedsstemming geschreven, niet meer overgelezen en ingestuurd. Ik zag em staan vandaag, las het nog eens door en dacht: bah.
Er had net zo goed ‘lief dagboek’ boven kunnen staan.
Slappe hap, ik weet het.
Als dit stukje compleet wordt afgebrand dan heb ik er alle begrip voor! 😉
Dus: go for it, het mag dit keer. Het is namelijk terecht.
Mup · 13 juli 2006 op 15:11
Wat dat afkatten betreft kan je, wat mij weer betreft, lang wachten. Ik vind het namelijk hartstikke leuk. En herkenbaar, oeps, zeg ik het weer. Ik ben na de geboorte van mijn dagbedervers ook zo’n emotrut geworden, en bij elke rapportbespreking, en afscheid van juf of meester, sta ik met een dikke strot. Hulde (met dank aan Driek) aan de juffen en meesters, die hun vak zien als een roeping,
Groet Mup.
Ma3anne · 13 juli 2006 op 16:04
Een heel speciaal gevoel, het afscheid nemen van een klas waar je lief en leed mee hebt gedeeld. Moe maar voldaan en jankerig lekker even van je afschrijven is niet erg. Het haalt bij mij in elk geval warme herinneringen boven. 🙂
Eddy Kielema · 13 juli 2006 op 17:39
Niks mis met een sentimentele gemoedstoestand, Trudy. Dat levert vaak het beste proza op!
Mosje · 13 juli 2006 op 18:05
Geheel eens met Trudy 😉 Beetje dagboekachtig.
Afbranden zal ik het niet hoor, want je schrijft leuk. Maar probeer een originele invalshoek te vinden voor je stukjes, iets waardoor we anders gaan aankijken tegen dingen die we al lang weten.
Je raad wie ik ben column vind ik bijvoorbeeld erg leuk
KawaSutra · 13 juli 2006 op 20:13
Als we de juffen toch niet hadden, dan zouden we echt sentimentele columns krijgen op CX. Iedereen schiet in de stress; waar moet ik met mijn kind naar toe, wat is 3 x 6 ook alweer! 😀
Bevorderd naar groep drie Trudy? Gefeliciteerd!
pepe · 13 juli 2006 op 20:26
Waren alle juffen en meesters maar zo begaan met hun kinderen in de klas.
Ik vind het een (h)eerlijk stuk, dagboekachtig of niet, dat maakt mij niets uit.
Lekker door schrijven Trudy.
WritersBlocq · 13 juli 2006 op 20:34
Je moest eens weten wat IK allemaal doe in een emo bui, als ik daar over ga schrijven 😮 😀
Ik vind het gewoon een aardig stukje, en begrijp best dat dit jou veel doet.
Dees · 13 juli 2006 op 20:54
Het is een lief stukje… En als het enige troost is, ik kan me sommige juffen nog herinneren als de dag van gisteren. Voor sommigen ben je speciaal en blijf je dat jaaaaaaaaren 😉
melady · 13 juli 2006 op 23:21
Misschien voor een gouden Tientje in de Margriet.
Troy · 14 juli 2006 op 10:07
Een echt tearjerker, deze column 😀
Nee hoor, alleen de eerste alinea is wat sentimenteel, maar de rest valt best mee 😉
Chantal · 14 juli 2006 op 18:11
Ik vind ‘em mooi en lief 🙂
Kees Schilder · 15 juli 2006 op 09:06
Niks mis mee.lief juist