Zondag in San Angelo

Om negen uur ’s morgens zit de loop er al in. Auto’s zo volgepakt met families en spullen dat ze bol zouden staan als ze van elastisch materiaal gemaakt waren. Hele gezinnen strompelen de verweerd stenen trap af beladen met stoelen, parasols, enorme koeltassen, handdoeken en ballen naar de smalle slordige strook rotsig strand beneden. De hoge klanken van het Italiaans kaatsen tegen het water. Als de helder gekleurde parasols open gaan krijgt het armoedige baaitje plotseling wat frivools. Als een oud mensje in een fel gebloemde jurk.Veel vetrollen zijn in bikini’s gepropt en de bovenstukken laten enorme balkons zien. Een paar heel jonge meisjes ertussen, nog slank en sprietig, maar met in hun heupen al de dreigende belofte van komende zij-uitbouw.
Veel kleine kinderen en altijd onveranderlijk, een oma in hun midden. Die
de rok aan houdt en de slippers ook. Behalve de badlakens deelt ze ook de lakens uit.

De hele week zijn we praktisch alleen geweest met ons busje in deze enorme olijfgaard aan zee. Hoogstens een paar auto’s parkeren hier overdag en we zijn de enige overnachters met vissersboten in de zee, een paar meter voor ons. Het geronk van hun motoren en het gerasp van de krekels maken ons slaperig.

Vandaag staan er wel twintig bestofte wagens geparkeerd. Om een uur of een gaan de koeltassen open en wordt er op deze zondagmiddag uitgebreid gepicknickt op het strand.
Heel wat vlees opeengepakt op de tafeltjes en ernaast. Als voyeurs loeren we over de rand naar beneden. Later is iedereen volgegeten en gedronken neergevallen onder de parasols.

Om drie uur komen de lijven weer tot leven en wordt de kluwen van lichamen ontward.
Vrouwen en mannen staan meestal apart urenlang te discussiëren in het water, dat tot hun knieën komt. Weidse symmetrische gebaren maken de sprekers, de luisteraars handen op de rug. Ze komen niet van hun plaats, alsof ze vastzitten aan de zeebodem. Veel rollende o’s en a’s. De sprekende dialoog in een opera. Politiek, geld , werk en kinderen worden uitgebreid doorgenomen.

Aan het eind van de dag komen ze puffend en zuchtend de hoge trap op. De tassen, parasols en tafeltjes rommelig bij elkaar aan of onder de arm. In bijna devote stilte wordt afscheid genomen van de strandzondag door de bevolking van Monte San Angelo. Steil de berg op om weer een week te werken met de belofte van een volgende zondag.

De zee krijgt zilveren accenten en het azuurblauw ertussen verandert in donkerblauw. Ze is De zee krijgt zilveren accenten en het azuurblauw ertussen verandert in donkerblauw. Ze is blij met de herkregen rust. Ook het strand wordt weer haar simpele zelf.