Ik zie het al een poos niet zitten hoor. Niks impulsief, geen Herman Brood avant la letrre, geen ménage à trois met de coke, de speed en ondergetekende, niet meer. Niks van dat alles. Het ‘gewoon’ even niet zien zitten, maar dan zonder even. Moe van ontsnapte TBS-ers, gallisch van figuren die ambulance personeel in elkaar meppen, droevig van Geer en Goor, in en in triest door alle ‘pimp mijn partijprogramma politici’. Gewoon moe. Ik hoef ook niet het onderste uit de kan te halen. Niet net als het gros, de baas, de buurman. De types die de hoogtezon zien ondergaan bij Ikea, vaste klant bij de Venga beachclub in Lloret de Mar zijn waar ze driemaal per jaar naar toe rijden in hun Opel Astra als de airmiles op zijn. Die zogenaamde vrouwvriendelijk- en hygiënisch types, die hun anus bleken zodat moeders de vrouw na het anale dildogebruik ook bij het naspel lekker schoon blijft. Die kan, daar hoef ik het onderste niet uit. Die nieuwe tijden, waarom? Slecht geschreven troonredeneringen voorgelezen vanaf een afbrokkelende hoeksteen. De afbreuk dient zich al aan als generatiekloof. Van de derde generatie naar generatie nix of nul. In mijn ogen een onlogische opbouw. En wanneer we dan toch terugtellen, waarom wordt het dan niet beter? Vroeger was het beter…wees eens eerlijk. Hilversum 3 bestond bij de gratie van de draaitafel van Henk Westbroek, bij mannen als Pierre van Ostade, Ted de Braak, en Jan Pelleboer. Het kloppende hart van de anarchie zat in het lichaam van Willem Ruis. Daar kan ik als 47-jarige nog wat van leren. Stoppen op je hoogtepunt, klopt.

Het klopt allemaal, en toch heb ik er geen zin meer an…in. De wereld gaat naar de klote met zijn oorlogen en driedubbele agenda’s. Over de moslimproblematiek nog maar te zwijgen. De laatste zullen de eerste zijn, nietwaar? Zo vlak voor nieuwjaar lijkt me een knallend uiteinde dan ook gepast. Maar hoe? Drion pilletje bij de nachtapotheker zie ik niet snel gebeuren. Naar de kleine minderheid aan TBS-ers die niet aan het toezicht van hun begeleider zijn ontsnapt toestappen en zeggen dat ik wél net heb geneukt? Beetje makkelijk en ook nog eens gelogen. In het kader van het integratiedebat, het nader tot elkaar komen in mening, respect en begrip ben ik tot het volgende gekomen: Over een uur of wat loop ik naar buiten met mijn getrokken Walther P5, die ik heb gescoord bij een agent met te weinig salaris. Ik loop twee passen en stap op een hang, …alloch…kansjongere af met de mededeling dat het einde zoek is en overhandig hem samen met het pistool twee briefjes. Op de ene staat een spotprent, op de andere een briefje met de tekst, ‘ik ben niet echt dood..’

Theo…


6 reacties

DriekOplopers · 20 november 2006 op 11:46

Heel erg goed geschreven. Je sombere en cynische kijk op de maatschappij pakt mijn aandacht en laat niet meer los! Vervolgverhaal? Ben benieuwd naar deel 2!

KawaSutra · 20 november 2006 op 18:25

Cynisme te over. De intro is prima maar bij de rest raak je me af en toe kwijt.

Mup · 20 november 2006 op 20:24

Te veel cynisme in mijn ogen, wel een sterk einde,

Groet Mup.

Li · 20 november 2006 op 22:00

[quote]Theo…[/quote]

Tsja.

Li

Bitchy · 21 november 2006 op 07:44

Ik kreeg even de neiging om ook een spotprentje te tekenen en met je mee te lopen naar het hang uhh geval 😉

pally · 21 november 2006 op 10:34

Een lekkere moppercolumn, maar boeide me niet zo

Geef een reactie

Avatar plaatshouder