Agressief assertief anoniem achter de voorruit

Wat is dat toch hier in Nederland? Het lijkt wel alsof sommige mensen, zodra ze veilig en volledig anoniem achter hun voorruit zitten, al hun opgekropte assertiviteit naar boven laten borrelen om te kunnen botvieren op hun medeweggebruikers. Zodra ik in mijn auto kruip, begint het. Hoewel ik totaal geen slome slak ben, mijn snelheidsmeter standaard tien kilometer meer dan het verkeersbord aanwijst en ik op de snelweg altijd op de linkerbaan rijd, denken mijn assertieve achtervolgers daar toch anders over…

Is het soms omdat ik een vrouw ben? Want gek genoeg zijn het doorgaans vaak mannen die me ophaasten en me mateloos weten te irriteren door hun a-sociale rijgedrag. Haantjes die thuis vaak niks te vertellen hebben en van huis uit dus niet meer mogen jagen. Alfa-mannetjes die in hun trots zijn gekrenkt omdat ze op de zaak net hun promotie zijn misgelopen of een toekomstige vriendin langs hun neus aan een vriend voorbij hebben zien gaan. Zoiets bedenk ik me dan maar om enig empathisch vermogen bij mezelf op te roepen zodat ik volkomen begripvol de ingeblikte rust zelve kan blijven.

Al denderend zie ik ze in mijn achteruitkijkspiegel al naderbij komen. In grote, snelle ‘familycars’, opzichtige SUV’s of protserige vertegenwoordigersbakken. Tot op het laatste moment en schampere meter tot mijn bumper rijden ze door om – al zuchtend en scheldend onder luid protest – hun gas los te laten. En dan begint het agressieve, intimiderende machtspelletje….

Wat begint met opgetrokken wenkbrauwen en opeengeklemde lippen, worden onder invloed van mijn stoïcijnse struisvogelgedrag al snel weidse armgebaren, gekrenkte gezichtsuitdrukkingen, onheilspellend gevaarlijk zwaaiende vingers, toeterende salvo’s en nog dichter naderend plakgedrag.

Maar natuurlijk laat ik me niet zomaar de weg afdrukken. Ook ik ben inmiddels een trotse bezitter van een weelderige haardos op mijn tanden en nooit te beroerd om dit via mijn achteruitkijkspiegel te laten zien. Dus nog zenner dan zen tuf ik vrolijk verder, net iets langzamer dan ik zelf van plan ben, en zwaai nog eens vriendelijk naar mijn medewegpassagier, vlak voordat ze me al gierend en hard doortrekkend via de andere baan van de dubbele rotonde voorbijschieten.

Niet dat ze dat van me cadeau krijgen overigens, want ze moeten er wel iets voor doen natuurlijk. Dus trek ook ik mijn bescheiden C1-tje door om ze er pas op het allerlaatste nippertje door te laten. Omdat ik toch ergens een punt wil maken. Om ze vervolgens bij het volgende verkeerslicht met een hoop geluk en goed gegok in mijn wendbare stadsautootje voorbij te schieten. Niet slecht voor een vrouw, toch? En ik lach nog een keertje mijn gulle blondjeslach….