Als ik de wereld kon maken

Wachten is zalig, vond opa. Voorlopig vind ik vandaag echter nog interessanter dan morgen. Al was het leven een catalogus waaruit ik plaatjes mocht aanwijzen. Eerst het rode jurkje, dan Alexander en achter ons een weg zonder einde.
Alexander is de jongen die ik voor mezelf heb uitgekozen. Omdat ik droom van een jongen die leeft als een geflipte Jack Kerouac. Heimelijk vind ik de ‘a’ trouwens een mooie [i]tabula rasa [/i] letter. Ze is als eb en vloed, yin en yang, wit en zwart en [i]at least[/i] leent ze zich uitstekend tot gillen. Mannen kijken graag naar gillende meiden, vrouwen halen er hun überintrigerende roddelstof vandaan. De laatste tijd komt mijn Nederlandse Es opmerkelijk vaak in conflict met mijn Belgische über-ich. [i]Censored[/i] Jeugd van Tegenwoordig-liedjes opdrammen à la ‘deze Belg komt zo hard’ is mijn favoriete tijdsopvulling geworden. Aan de kassa heeft deze fantastische imitatie hetzelfde effect als een bruin geribbelde rok die in een rode kanten onderbroek is blijven zitten. Omgedraaide verwonderde hoofden, ooooo’s en aaaaaaa’s, van onder tot boven -in die volgorde- keurende blikken, grinnikende geile zakenpakmannen.
Nu lijkt het vast wel zo, maar ik ben heus niet arrogant. Ik ben hoogstens een nieuwe -aan de alarmbel trekkende- Edward(a?) Munch. Achter mijn schijnbare arrogantie en [i]lack[/i] aan elementaire beleefdheid gaan een hele theorie vooraf; een schreeuw om een einde aan het Doe Alsof Tijdperk. Speelt de hoofdrol: Ik, Ich. Getest bij: Ik, Ego, Ich, Mezelf. Dezelfde persoon dus. Proeftijd: één week. 7 dagen, 24 x 7 uur, 24 x 60 x … Lang genoeg.

Maandagavond. Jazzconcert. Een politieke-wetenschappen-exemplaar is tegen me aan komen schurken. Het is elf uur ’s avonds en het opschrift ‘half intelligent, half dronken’ is niet ver zoek. Om half twaalf weet hij nog met moeite wie de minister van buitenlandse zaken is. Ik vind het behoorlijk gênant dat hij het alter ego van George Clooney niet nader kan benoemen, laat staan dat ik het intrigerend vind dat Mister Eigendunk [i]Himself[/i] me onafgebroken in de ogen blijft staren tot ik er bijna duizelig van word. Ik hou het vol tot twee uur. Willem van Dronkenstad vraagt waar ik heen ga en ik zeg [i]‘mysterium tremendum et fascinosum’[/i]. Geen idee waarom.

Woensdagnamiddag. Wandelen door de stad. Twee schattige kleine meisjes lopen naast me. Het is duidelijk dat we niet echt bij elkaar horen. Ik hou meer van hen dan ik ooit van mezelf zal houden, maar hoeveel speldjes en haarbanden ik ook al voor hen gekocht heb, het uiterlijk wil niet volgen. Over een week gaan ze weg en ik weet nu al dat ik dan dagboeken zal volschrijven over wat er allemaal gebeurd is in mijn übernaïeve 2009 – leventje. Het trieste van geluk is immers dat je pas achteraf beseft dat meneer Perfectie bij de rotonde plots linksaf gedraaid is.
Als we in de bus stappen, trapt een oud mevrouwtje op mijn nieuwe rode ballerina’s. Ik kijk haar verontschuldigend aan en stamel ‘sorry’. Iets later ontglipt me de eerlijke vergevingsgezindheid van de 2009-mens. Een ‘dat ik besta’ op mijn ‘sorry’ laten volgen was hoogstwaarschijnlijk treffender geweest.

Zaterdag. Vandaag. Net zoals ooit niet nu is en vandaag bijna voorbij is, zing ik in een huis dat nog net niet bezweken is onder verloren tranen, ‘buma in mijn nieuwe rode tas’. [i]Yeahhh! [/i]
De zon briest en niest. Het is winter en mijn handen ruiken naar koude. Misschien moet ik maar eens aardbeien gaan plukken.