Chantalle

Het zachte rusten…

Overal om me heen heerst stilte. Niet echt verwonderlijk, gezien de locatie, maar toch overvalt het me. Ik loop richting de plek die me net is gewezen en iedere stap brengt me dichter bij de haat die ik voel. De zwarte roos in mijn hand staat trots overeind. Eindelijk iets dat sterker blijkt dan jij. Als ik bij het eindpunt ben knikken mijn knieën maar ik herpak mezelf en zet mijn beide voeten stevig in de aarde. De kille zerk waar ik voor sta heeft als enig herkenningspunt het gouden plaatje met je naam, geboortedatum en de datum van mijn verlossing.

Door Chantalle, geleden

Onvoorwaardelijk

De kakofonie van stemmen verstomt. Eindelijk komt er beweging op het podium. Er worden wat instrumenten neergezet en er is iemand erg nerveus op en neer aan het rennen.
De roodfluwelen gordijnen, die voor coulissen moeten doorgaan, haperen bij het open en dichtgaan.
Er komt een wat muffe lucht vanaf.
Een schelle pieptoon verraadt het testen van de microfoon.

Door Chantalle, geleden

Doorrookt

“Zou u zo vriendelijk willen zijn om aan de andere kant van het terras te gaan zitten, mevrouw? Aan deze kant mag niet gerookt worden.”

Ik zet net mijn tanden in een overdadig belegde croissant en van schrik dondert alles er tussenuit.

Door Chantalle, geleden

Laatste akte

Ze kan het niet meer. Ze is moe, uitgeput zelfs. Al jaren doet ze haar kunstjes op het grote toneel en het gevoel dat dit toneel niet langer meer een vriend is, doet haar besluiten om het podium te verlaten. Nooit eerder was ze zo vastbesloten als nu. De roem, die steeds is uitgebleven, is niet langer meer haar leidraad. Het is zijn doel voorbijgestreefd.

Door Chantalle, geleden