Zoals ik al eerder heb gemeld ben ik nogal bezig libellen te fotograferen. Ik heb het weer nog mee. Het duurt niet lang meer voordat het kouder gaat worden, er misschien meer regen omlaag komt, en dan is het uit met de lol. Dan komen er andere onderwerpen. Een van de afgelopen dagen struinde ik weer rond en vond tot mijn verrassing een roerloze libel tussen het groen in de struiken.
Als ik zoiets zie sluip ik naderbij met kloppend hart.
Al enige tijd fotografeer ik libellen. Slaat u dus deze column over als u nu de schouders ophaalt. Lees vooral verder als het u interessant lijkt. Ik ben daarmee begonnen in juni, toen die beestjes nog klein waren. Ik volg ze door de tijd, met een kleine onderbreking in de vakantie. Toen ontdekte ik ze zowaar ergens anders. Maar…
‘Kom mee,’ zei Bertus.
Zijn vrouw kwam uit de keuken de kamer in. ‘Wat ga je doen Bertus?’
‘Ik neem de jongens effe mee.’ Hij zei het op een toon die geen tegenspraak duldde. Zijn vrouw ging aan tafel zitten en pakte de map waarin ze daarnet papieren had opgeborgen.
We liepen de kamer uit de gang in, dwars door het huis om bij de achterdeur uit te komen. We staken een kort tegelpaadje over.
‘Ja, wat mot je!’
Het schriele kereltje stond in de deuropening van de kleine arbeiderswoning en keek Willem bars aan. Ik keek ongemakkelijk toe. Na lang nadenken had Willem besloten een van zijn vroegere maatjes op te zoeken die wel eens iets in video’s deed.
We waren in mijn auto naar een van de oudere wijken gereden. Oude vooroorlogse huisjes. Smalle straatjes met kolossale plantenbakken als snelheidsremmers. Spelende kinderen. Parkeervakken. Kerels aan het sleutelen. We moesten bij een van de oude huizen zijn. Witte muren, laag dak. Kleine voortuin waarin onkruid welig tierde.
‘Dus jullie hebben die band gestolen,’ klonk de stem van Conny door de telefoon. Er zat iets in van bezorgdheid, alsof ze twee jochies had betrapt op het stelen van een koekje.
‘Je gelooft het niet,’ zei ik, ‘dat heeft Willem gedaan!’
‘Dat kan hij dus wel,’ constateerde Conny droog.
‘Ik heb het niet gezien.’
‘Je meent het.’
‘Echt!’ verzekerde ik haar.
‘En nu?’ vroeg ze.
