Er was vanavond een interessante reportage bij Een Vandaag op de AVRO te zien over de geplande zelfdoding van een bejaarde man, Obbe Terpstra. Obbe verloor zijn vrouw na een langdurig ziekbed aan kanker, werd langzaam maar zeker steeds blinder en had zijn plezier verloren in het leven, wat hem had doen besluiten op termijn zijn leven te beeindigen.
Gisteren rond een uur of zeven stapte ik in de trein van Arnhem naar Doetinchem, om tot de ontdekking te komen dat meer mensen op dat idee waren gekomen. Hoewel de spits al zeker een uur voorbij was, bleek de trein echt óvervol en moest ik me letterlijk een weg banen door een kluwen van mensen om uberhaupt de trein binnen te komen.
Soms voel je je als blogger geroepen iets te schrijven maar weet je gewoon even niet wát. Als een dorstige stem in de woestijn smeekt je weblog je om weer eens iets te typen, iets, wát dán ook, maar je weet gewoon echt even niks te bedenken. Echt helemaal niks. Inspiratieloos naar het scherm staren. Hee! Das ook een hobby. Maar algauw verveelt dat. Dus dan maar iets typen over geen inspiratie hebben ofzo.
Wanneer je in een vreemd bos bent kun je soms het idee hebben dat je precies weet waar je staat, maar door een onverwachte wending van het bospad plotseling tot de conclusie komen dat je je op een geheel andere plek bevindt dan waar je jezelf had verondersteld.
