Daarheen en weer terug

Na een week of drie hier vergeet je als het ware de tijd. Je verliest de haast en vind de rust. Hoe standaard dat misschien ook klinkt, het overkomt je hier simpelweg. Door alle indrukken, de vele interessante mensen en dieren die je ontmoet, lijkt het soms een andere wereld.

Waar het mij om gaat.

God, waar moet je over schrijven als je maar aan een ding kan denken.
Best vervelend hoor van onze Sven, die asociale kou in Mongolië en de val van het kabinet, maar ik ga op avontuur. Eigenlijk ben ik al maanden geleden vertrokken alleen deze keer neem ik ook mijn lichaam en wat bagage mee. Nieuw Zeeland, daar zit ik nu. De naam sprak al jaren tot mijn verbeelding. Zoiets als Zeeland, maar dan compleet vernieuwd, dus beter.

Halfbloed godin

In de warme gloed van de namiddagzon beweegt zij soepel en verwelkomt de avond in haar herkenbare, rijk uitgedoste tuniek.
De zon laat haar huid goudbruin stralen in kleuren en tinten waar een herfstbloemstuk jaloers van wordt en de dames om haar heen eveneens.

De sloerie en de magiër: deel 2 én 3

Haar hut was gemaakt van een eenvoudig mengsel van takken, klei en een vreemdsoortig materiaal dat ik niet herkende. Het was dié substantie die de gloed veroorzaakte. Een keer eerder had ik een dergelijk materiaal gezien, doch slechts enkele seconden. Toen ik het wilde aanraken greep ik er dwars doorheen alsof het lucht was. De illusie die de grote sloerie opgeroepen had getuigde werkelijk van een groot talent. Ondanks mijn afkeer voor haar moest ik erkennen dat ik respect voor haar vaardigheid in magie had.

De sloerie en de magiër: deel 1

Duisternis. Het was rond middernacht in het grote eekhoornrijk. De eerste nachtdieren begonnen gestaag hun opmars te maken. Het geritsel stelde mij gerust. Buiten het feit dat het betekende dat er geen sloeries in de buurt waren, herinnerde het mij ook aan de tijd dat ik nachten lang filosofeerde met koning Squirl.