Haar hut was gemaakt van een eenvoudig mengsel van takken, klei en een vreemdsoortig materiaal dat ik niet herkende. Het was dié substantie die de gloed veroorzaakte. Een keer eerder had ik een dergelijk materiaal gezien, doch slechts enkele seconden. Toen ik het wilde aanraken greep ik er dwars doorheen alsof het lucht was. De illusie die de grote sloerie opgeroepen had getuigde werkelijk van een groot talent. Ondanks mijn afkeer voor haar moest ik erkennen dat ik respect voor haar vaardigheid in magie had. Een angstaanjagend gevoel overviel mij toen ik dichterbij kwam. Ik was nog geen tien meter van de hut verwijderd toen ik plotseling tot het besef kwam: ik werd in de gaten gehouden! Vanuit het niets verschenen er zeven sloeries. Hun gelach ging door merg en been en ik merkte dat mijn hormonen in sneltreinvaart door mijn lichaam raasden. Sneltrein? Nou goed. Ik probeerde nog snel een afweer op te roepen, maar het was al te laat. Als een colonne door lust bezeten takkewijven scheurden ze mijn mantel aan flarden en rukten de staf uit mijn hand. Drie van de sloeries vluchtten brakend weg toen ik de inhoud van een flesje over ze uitgoot. Het aroma van oud bier, zweet en het verteringsluchtje na een boer, was voor de sloeries de ultieme stinkbom, maar de vier anderen hadden al kans gezien om mij te verdoven met hun parfum. Het volgende moment werd alles donker.

‘Zo magiër…dacht jij mij te kunnen vangen?’ Ik keek zwakjes omhoog maar had daar gelijk weer spijt van en kreunde van pijn. Mijn hoofd leek uit elkaar te barsten. De vrouw die voor mij stond bekeek mij met een mengeling van wellust en pure kwaadaardigheid. De twee blaadjes die haar boezem in in toom hielden waren amper groot genoeg voor haar tepels. Het twijgje dat moest dienen als slipje, golfde mee op het ritme van haar lichaam. Nu pas begreep ik hoe makkelijk het voor haar geweest was om koning Squirl te verleiden.
‘Zal ik jou eens lekker verwennen, magiër?!’ lachte ze. Het zieke geluid stond in schril contrast met haar uiterlijk. Hoe moest ik mij hier uit redden? Even maakte een gevoel van paniek zich meester van mij, maar ik herwon mijn moed.
‘Spot niet met mij, grote sloerie!’ riep ik en hoopte dat de angst in mijn stem niet teveel opviel. ‘Ik weet wie jij bent Magiër en Beschermer van het Eekhoornrijk! Jij bent van haar!’ Weer die ijskoude lach. ‘Morgen, bij het aanbreken van de dag zullen wij jou offeren aan de grote Hoer. Geniet maar van de komende zonsopgang. Het zal je laatste zijn!’
Voordat ze wegliep streelde ze plagend over mijn naakte lichaam. Uit alle macht dacht ik aan mijn vrouw, maar kon niet verhinderen dat naast mijn hoofd iets anders uit elkaar leek te barsten. Haar aantrekkingskracht was ongelooflijk. Elke man die ze in haar eeuwenoude bestaan genomen had gaf haar meer kracht. Ze blies in mijn ogen en een zware slaap overmande mij. Het duurde niet lang voordat de vermoeidheid het won van mijn wil en ik wegzakte in een onrustige slaap vol angstige dromen.
De nacht ging voorbij. Toen ik uiteindelijk wakker werd was de pijn nog volop aanwezig. Jaren geleden had ik al geleerd om met mijn geest mijn lichaam te genezen, door energie te focussen op de plek waar de wond zich bevond. De magie in deze hut hield dat echter tegen. Het was nog donker en ik durfde mij niet te bewegen. Bang dat ik de grote sloerie zou wekken. Ik had overigens ook weinig speling door de dikke riemen waarmee ik vastgebonden lag. ‘Hoe laat zou het zijn?’ vroeg ik mij af. Ik keek om mij heen en zag links in de hoek een kleine opening naar buiten. Het was een heldere nacht en ik tuurde de sterrenhemel af op zoek naar herkenningspunten. Het moest een uur of vier zijn, rekende ik uit. Nog maar heel even en dan zou de zon opkomen. Vervolgens zouden ze mij naar buiten slepen en zou ik geofferd worden aan de grote Hoer. Geen prettig vooruitzicht. Ze zeggen wel eens dat het leven voorbij schiet als het uur van sterven nabij is. Ik had alleen geen tijd voor die film. Film? Weer zo’n raar woord dat mij te binnen schoot. Ik moest wat doen en snel ook.

Zo lag ik nog een tijdje te piekeren terwijl mijn lichaam klam werd van het zweet. Toen hoorde ik het. Een donker gerommel. Heel ver op de achtergrond. Ik legde mijn oor op de houten vloer en spande mij in om het beter te horen. Het geluid kwam duidelijk dichterbij. Op dat moment opende De Grote Sloerie haar ogen en begon direct te krijsen. ‘Sloeries, verdedig ons!’ Binnen no-time schoten er tientallen sloeries langs mij heen. Waar ze zo snel vandaan kwamen was mij een raadsel maar ik vond het geheel nogal chaotisch overkomen. Toen ik vanuit mijn ooghoek de Grote Sloerie bekeek bespeurde ik even iets van angst in haar ogen. ‘Wat gebeurd hier?!’ schreeuwde ik tegen haar. ‘Stil jij magiër!’ snauwde ze mij toe. Buiten was intussen een gevecht uitgebroken. De sloeries sisten als katten in het nauw. Hun nagels zettend in het vlees van de ongelukkigen uit de frontlinie.

Als een donderslag brak de eikenhouten deur doormidden. Splinters en stukken metaal vlogen door de hut heen en verwondden daarbij diverse sloeries. Gelukkig lag ik op de grond. Een lach borrelde op uit mijn keel en ik was niet in staat om mijzelf in te houden. Sissend van woede keek de Grote Sloerie mij aan met een blik die letterlijk kon doden.
Toen verscheen hij in de opening. In een harnas van fonkelend blauw metaal, een mantel van de mooiste stof ooit geweven en met een kapsel waarbij iedere haar met de ander perfect in harmonie was.
‘Hai!’ riep hij uit en accentueerde dat met een glimlach waardoor zelfs ik aan mijn geaardheid begon te twijfelen. ‘Maak je geen zorgen vriend, ik zal die snol eens op haar plaats zetten.’ Prins Charming was gewaarschuwd door een kleine, jonge eekhoorn. Het moedige ventje was mij stiekem gevolgd op mijn tocht naar de hut. Het moment dat ik gevangen werd was hij teruggerend en had alarm geslagen bij koning Squirl. Die had vervolgens via een magisch toestel contact opgenomen met de prins. De prins schatte de ernst van de situatie goed in en was direct in actie gekomen. Met een compagnie van zijn mooiste mannen had hij de hele nacht doorgereden. Het gevecht was inmiddels in volle gang.

Zo stonden ze daar. De prins met zijn killer looks en de Grote Sloerie met haar gekmakende aantrekkingskracht. Wat er zich precies in hun geest afspeelde was voor een ieder verborgen. Ze keken elkaar alleen maar aan. De indringende blikken werden teveel voor mij en ik dwong mijzelf de andere kant op te kijken. Er was hier magie aan de gang van ongekende proporties. Plotseling brak haar geest. ‘Neeeeeeeeeeeeeeee, laat me los!’ schreeuwde ze met wanhopige stem. De prins glimlachte alleen maar intenser. Zijn ogen fonkelend als twee blauwe diamanten.
Hij liep rustig naar haar toe en reikte naar het zakje om haar hals. Ze stond als bevroren. Met haar laatste krachten ontblootte ze haar borsten. Het was een zielige poging. Het volgende moment viel ze dood neer op de grond.
‘Dat duurde mij veel te lang.’ lachte de prins. ‘Misschien toch eens een ander zalfje proberen!’ Het moment dat de Grote Sloerie stierf verdwenen plots ook al haar dienaren. Een luid gejuich galmde door het bos. ‘Overwinning!’ riepen de mannen in koor. ‘Eer aan de prins!’
Die nacht werd er feest gevierd in het eekhoornrijk. De volgende ochtend was er geen eekhoorn te bekennen die géén grijns op zijn gezicht had.

Categorieën: VC-Nimrod

4 reacties

Nimrod1979 · 1 januari 2010 op 19:14

Ik ben uitermate tevreden met je samenvatting. Bedankt Arta!

LouisP · 1 januari 2010 op 19:43

deze column is gemakkelijk te raden, euh, Nimrod,
wat een decor, wat een hoop verschillend vreemd volk passeert in jouw stuk de revue….
‘k zie d’r weer een schilderij in….Jeroen Bosch of Dali…een gewoon eekhoorntje zal nooit meer hetzelfde zijn….

Louis

wamackaij · 17 januari 2010 op 13:25

Loopt dit sprookje niet een beetje teleurstellend af voor de gemiddelde hetero-man? Gered worden uit de klauwen van een enorme sloerie… Ik krijg sterk de indruk dat de magiër met zijn toverstaf liever gezalfd wordt door prins Charming!
😉

Mien · 27 januari 2010 op 13:15

$ & ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^

Geef mij maar [b][url=http://www.youtube.com/watch?v=C4_zaZ3utUY]sneeuwwitje en de zeven dwergen[/url][/b] in de ruwe versie!

Mien waits for more

Geef een reactie

Avatar plaatshouder