Ben ik echt de enige die er zo over denkt?
Elke dag op het journaal wordt er verteld dat een paar soldaten in Afghanistan zijn opgeblazen door een geïmproviseerde bom. Elke dag zien we hen in met Britse vlaggen bedekte kisten uit de achterkant van een vliegtuig gehaald worden. En elke dag worden ze helden genoemd.
Het avontuur wordt voorlopig uitgesteld.
Ik heb het verkeerde advies gekregen, of ik las het verkeerd op het Internet. Ik dacht echt dat je een rijverbod kon vermijden door te bewijzen dat je werkloos zou raken zonder een rijbewijs. Totaal verkeerd. Automatisch één jaar rijverbod en een boete van 500 pond.
Zal ik het nooit leren? Zodra ik begin te schrijven over mijn plannen, breng ik ze meteen in gevaar.
Oen. Stomme, stomme, stomme eikel.
Twee weken geleden zag het allemaal zo rooskleurig uit, en nu…
Het avontuur begint.
datmensinengeland wordt binnenkort datmensinafrika.
Hoe komt dat? Ja, ik weet het: al jaren zit ik op C-X te zeiken over mijn status als iemand met HIV, maar ik moet het nu weer ter sprake brengen, simpelweg omdat het relevant is. Elf jaar geleden kwam ik erachter (dat ik seropositief ben) en tijdens de paar jaren daarna kwam ik in contact met mensen uit Afrika. Natuurlijk, want de twee grootste groepen met HIV toen waren de gays en de Afrikanen. Nog steeds, denk ik.
Mijn verontschuldigingen voor het misbruik van de filmtitel: Things to do in Denver When You’re Dead, maar ik vind het zo’n mooie film, zo’n prachtige titel en in mijn geval wel erg toepasselijk.
