Hij wilde haar niet zien voor wat ze was en vergrootte daarmee de schade die ze hem op den duur toebracht. Vrienden waarschuwden hem voor haar en vroegen wanneer zijn ogen eens open gingen, hij begreep ze niet. Vrienden die later zijn vijanden zouden worden, ze begrepen hem niet.
Was het niet de mensenzoon zelf die zijn laatste woorden sprak onder die zwarte hemel: “Mijn God, mijn God waarom heeft Gij mij verlaten”?
Hij wist het antwoord zelf niet eens en wij klampen ons vast aan dat beetje twijfel waar we tegenwoordig zoveel behoefte aan hebben. Hoe dankbaar zijn we voor deze onzekerheid.
Simon bezocht de tweede klas van de Mulo en een vrijgezelle man uit het dorp, hield hem op een dag staande en vroeg hem om eens langs te komen voor een vertaling uit het Duits. De man had ogenschijnlijk iets aangeschaft en daar zat een instructie bij, maar niet in onze taal. Nu was het een taal die Simon wel lag en hij zag dan ook geen probleem om dit op een avond moeiteloos te vertalen.
Stukken van vroeger dalen af naar de achtergrond, ik moet nu beginnen met het schrijven. Begon al goed net, eerst wil de pc niet zoals ik wilde en toen ik een joint wilde rollen, die ik net klaar gelegd had, viel het hele zaakje in elkaar en lag het over mijn bureau.
Schrijven van wat? Nou, dat is nog lang niet zeker van wat er op papier komt. Gaat het over mijzelf of iemand anders die niet bestaat. Waarschijnlijk zien mensen zichzelf terug onder het lezen, misschien ook niet.
Uit het gesprek dat mijn hulpverlener van de GGZ met mijn vrouw had in de eerste week van mijn opname, had ze hem overduidelijk laten blijken dat ze me niet weer terug wilde, – volgens haar was ik ook erg veranderd en dat kon toch onmogelijk allemaal komen van de porties antidepressiva die ik in mijn lijf meezeulde. Ze wilde ‘weer vrij zijn en zich niet verplicht verdiepen in een vent die maar wat maf en duf voor zich uit zat te loeren.’
