Tijdens het buiten spelen komt Sanne verontwaardigd naar me toe.
“Juf, juf!” Even verderop in de zandbak kijken haar twee vriendinnetjes toe; één van hen staat te huilen. Al wijzend op de twee meisjes doet Sanne haar verhaal.
Ik maak de deur open en laat de kinderen eerst naar binnen gaan. Ik hoor de vertrouwde geluiden al; kinderstemmen die hol klinken vanwege de akoestiek, het snerpende geluid van een fluitje, piepende zolen van sportschoenen op een rubberen ondergrond.
Daar zitten we dan met z’n allen. Verslagen. Door de Portugezen en door het gevoel dat het allemaal voor niks is geweest. Nooit gedacht, dat ik nog eens over voetbal zou schrijven. Maar vanuit een chauvinistisch gevoel doet het me wel wat. Wát een wedstrijd! Wat een acteurs, die Portugezen.
Ondanks mijn hartgrondige hekel aan huishoudelijk werk heb ik toch zo nu en dan wel eens poetsdrang. Tegen de tijd dat ik ongesteld moet worden (weten jullie dat ook weer) dan bevliegt mij het alles-is-vies-slordig-en-dient-te-worden-ontsmet-gevoel.
Vrijdag: mijn lievelingsdag. Dan ben ik vrij en alleen thuis. Man en kinderen gaan de deur uit, heerlijk gewoon. Het was alweer tijden geleden dat ik eens lekker had uitgeslapen. Veel te druk gehad de afgelopen weken.
Gisteravond, toen ik naar bed ging verkneukelde ik me al: ik keek naar de wekker en raakte hem niet aan. Ik maak zelf wel uit, hoe laat ik wakker word.
