De dagen tussen kerst en oudejaarsavond zijn altijd omgeven door een bepaalde rust. De laatste keer dat ik Anton zag, zaten we in de brandende zon op het terras. Nu kwam hij, met de sjaal voor zijn mond en met zijn door gatengeteisterde handschoenen de dönerzaak op het station uitlopen. De halve-euro zwerver liep hysterisch te schreeuwen dat hij geld wilde.
Ik was een jaar of twaalf toen ik verliefd was op het meisje van de oliebollenkraam. Avond na avond ging ik de kermis op om haar even te zien. Ze was een paar jaar ouder dan ik en toen het mooiste meisje dat ik ooit gezien had. Ik wist zeker dat ze mij ook wel zou zien zitten.
Het is koopzondagochtend en het zonnetje schijnt zo nu en dan flauwtjes. Vogeltjes fluiten, en de wereld is eigenlijk gewoon even heel mooi. Ik besluit om eventjes een korte wandeling te maken naar de bakker om stokbrood te halen. Ik loop de Nieuwlandstraat in en in de verte hoor ik het al.
“Wat een moedeloos makende bedoening.”
Anton zit naast me op het terras, met zijn ongeschoren gezicht en ongewassen haar probeert hij zijn kater te verbergen achter een grote zwarte zonnebril. Hij heeft de avond hiervoor iets teveel Chivas op. Anton is altijd heel gezellig als hij lekker aan de Chivas Regal zit, of ‘Chievjes’, zoals hij zijn lievelingswhisky koosnaamt. In het begin zijn het vaak diepzinnige gesprekken over de wereld, het wel en het wee, politiek, werk, literatuur, liefde. Chivas vindt hij vooral heel lekker als hij gewoon even naar vrouwelijk schoon wil kijken, zegt hij me altijd.
Ik vertelde haar dat ik columns schrijf.
‘Waarover dan?’
‘Misschien wel over jou.’
Dat vond ze leuk.
‘En wat zou je dan over mij schrijven?’
‘Dat zal de tijd ons leren’, lachte ik quasi-geheimzinnig. ‘Ik beloof je dat ik er ooit een over jou schrijf.’
