Griezel

Om een pakje te versturen moet je tegenwoordig bij een drogist zijn. Daar zit een postagentschap. Welke filosofie daar achter zit is mij onbekend.
Dus sta ik met mijn pakje onder mijn arm voor het loket. Achter het loket een griezel(v) die doende is een banaan naar binnen te werken.
Ik kijk haar indringend aan. Niet indringend genoeg want ze smakt gewoon door.
’Als u zich mogelijkerwijs even van uw banaan zou willen losrukken om mijn pakje te verzenden zou ik zeer dankbaar zijn,’ zeg ik vriendelijk.

De clou

De man doet een mobiel in een doos en pakt het in. Cadeauverpakking. Met zijn pinken omhoog vouwt hij het papier om de doos en trekt behendig een reep plakband van een rol. Ook met de pink omhoog. Hij heeft een vlinderdas om. En bretels. Zie je niet vaak meer.

Dàt, weet je wel. Dàt!

Per ongeluk rijd ik door het gat waar ik ben geboren en waar ik mijn jeugd heb doodgebracht.
Doodgebracht ,ja! Dat plaatsje zat zo dichtgetimmerd met oude kranten dat je van ‘doorbrengen’ niet meer kunt spreken. Nog steeds trouwens,zo te zien.
Nog steeds is er in het centrum de ontmoetingsplaats voor ouwe zeikerds die de hele dag niets anders te doen hebben dan zeiken over het weer. Of over het weer. En wèèr over het weer. Toen. En zo te zien nog steeds.

Sir, denkt u aan de zon?

Op de Ocean Drive in Miami zit ik relaxed op een terras. Onder een zonnescherm. Achtentwintig graden, weinig wind en smog. Wat wil je nog meer. Op het terras schuif ik mijn stoel iets opzij. Zodat ik in de zon zit.
Naast mij aan een tafeltje een man die mijn activiteiten argwanend gadeslaat.
Behaaglijk rek ik mij uit.
’Sir,’ zegt de man. ‘Denkt u aan de zon?’
‘Sure,’ antwoord ik. ‘De hele dag! Waarom dacht u anders dat ik mijn stoel opzij schuif?’

Luizenmoeder…

Wat beweegt iemand een luizenmoeder te worden? Zo’n moeder die met een luizenkam schoolkinderen controleert op enge beestjes.
Je moet toch over een ijzersterke moeder Theresa-mentaliteit beschikken om de weerzin tegen deze handelingen te overwinnen?
Er zijn leukere banen te bedenken. Of is je bestaan zo leeg dat zelfs het geklooi met een stofkam door andermans haar je voldoende bevrediging schenkt.