Languit op de bank. Drankje erbij. Zak chips. Kat op mijn schoot. Kraken en knorren wedijveren wie de meeste herrie produceert. Tot grote ergernis van mijn vriendin. Het geluid van de tv wordt voor de zoveelste keer opgeschroefd. Converseren kan al niet meer sinds een uur. Kastje kijken dus. Ik verschuil me zo af en toe achter het vrouwenblaadje. Zogenaamd om een stukje van een kruiswoordpuzzel op te lossen.
Na alle columns over flora en fauna even een stichtelijk woord over het blanke zwaard. Of beter gezegd, het voorkomen van ongelukjes in huiselijke kring. Nou geeft dat ‘huiselijke’ voor bepaalde groepen in onze gemeenschap meteen al een vreemde smaak in de mond. Tenminste volgens sommige gemeenten, die na grondige analyse en duizenden euro’s armer aan ingehuurde ervaringsdeskundigen tot de slotsom zijn gekomen dat jongeren en homo’s samenscholen op vaste plekken en ‘het’ daar doen. Zullen we vanavond eens buiten de deur neuken ? Heb je liever dat ik je op het weg-dek ? Of vind je het lekker als ik je in de regen–pijp. Maar ik drijf af…
De Almachtige bekijkt de beelden. Er vloeit een traan over zijn wang. Gevoel wat bij deze levensvorm alleen aan Hem is voorbehouden. In een maatschappij waar het eeuwige leven heerst. Gevoel. Doorgaans direct geanalyseerd en maatregelen genomen. Geen risico’s. In een bestaan waar alles is gerealiseerd. Niets meer te wensen is. Alleen Hij kent sentiment. En dat geeft een onweerstaanbare drang om meer te willen weten over het verleden. Over de voorvaderen.
Ik behoor tot die nerds die het leuk vinden om computerzaken zo te wijzigen, dat ze herkenbaar zijn bij een bepaalde doelgroep. Zo is er hier bij CX al eens Blobvolley veranderd in een wedstrijd tussen Kobus en Paco. De mogelijkheid om de tronies van bekende CX-ers te verbouwen is ook zo’n voorbeeld. Het laatste klusje was het invoeren van profielen van CX-ers bij de audioproef.
[i]Een co-column geschreven vanuit het oogpunt van Dorus kat (alias Kobus) en Mien hond[/i]
Het mensenras schijt en pist ook maar waar het ze uitkomt. In Den Bosch is bijvoorbeeld een mensenkennel. Daar gaat men vrijwillig, onaangelijnd, naar toe. Café noemt de mens dat. Wanneer men zich weer zelf uitlaat piest men gewoon tegen de muur van de kerk. Schijt hebben ze eraan. Gelukkig heeft de gemeente nu maatregelen genomen die niet voor de poes zijn.
