Met ronkende motor en bonkende muziek; met mijn voet op het rempedaal en de handen aan het stuur wacht ik ongeduldig voor het rode licht. Ik heb de beurt deze week en rijd mijn dochter en twee van haar vriendjes naar de dansles. In het licht van de koplampen lees ik: [i]Goes 6 km[/i]. Op de achterbank steelt zij de show en voert het hoogste woord en ik vraag mij af van wie ze dat toch heeft!
Aan het eind van het doodlopende jaagpad, langs het kanaal tussen Goes en de Oosterschelde, ligt een kleine haven met een gezellig café. ‘Het loze vissertje’.
Oh ja, stoere kerels onder jullie denken nu: als dat mij was overkomen, dan had ik het wel geweten. Natuurlijk, het had best een leuk en spannend spel kunnen zijn. Maar dat werd het niet. Door gebruik van teveel kracht en macht werd het een soort real life horror stukje waarin ik plotseling, ongevraagd en angstig de hoofdrol bleek te spelen.
Met zijn gezicht leunend in zijn linkerhand volgt Jan aandachtig het gesprek. Af en toe neemt hij een slok bier of veegt zijn lange rode haar achter zijn oren. Ik zit tegenover hem te peuteren aan het gebarsten hout van de bielzen tafel. Het gelige licht van de lamp erboven schijnt op de volle asbakken. We discussiëren eindeloos, totdat de glazen alweer leeg zijn. We komen er niet uit. We kletsen door. Alles beter dan stemverheffing, ruzie of erger.
