Als ik in een weemoedige bui mezelf toesta even kind te zijn (wat tussen ons gezegd redelijk vaak voorkomt, keer ik graag terug naar de episode van rond mijn negende.
Wij woonden toen in een dorp dichtbij Utrecht voor een jaar of twee.
In de kleine halve villa, wit, met een erker waarboven een balkon met rode rozen, heb ik mijn gelukkigste jeugdjaren beleefd.
In een boek van Conrad dat ik jaren geleden las, en niet eens helemaal uit, stond een zin die al jaren in mijn hoofd zit. Hij springt op ongelegen momenten te voorschijn. Voor ik de kans krijg hem weer naar een donker stoffig hoekje van mijn geheugen terug te duwen, gaat hij zijn eigen leven leiden.
Hebt u er wel eens opgelet hoe mensen zich gedragen als ze binnenkomen?
Ik weet ook niet waarom ik er plotseling op ben gaan letten. Het gebeurde gewoon. Het brein bleef hangen op dat onderwerp, liet het niet los en als schrijver weet je dan: dit is een onderwerp daar kom je niet onderuit.
In mijn atelier dat op de tuin uitkijkt, is onze jongste kleindochter verwoed bezig met een lange kwast, een klein paletje en veel verf een schilderij te produceren.
Haar paardenstaart zakt een beetje af door de inspanning en het oude, te grote overhemd hangt op half zeven over een schouder. Af en toe veegt ze met een ongeduldig gebaar een vlassig blonde lok uit haar ogen. Ze is met belangrijke dingen bezig.
In onze boomgaard wiegen natte appelwangen. De hogere wilgen aan de rand staan als
oude vrouwtjes verwapperd te schuddebenen.
Onze pas aangeschafte oude vw-bus, die dit jaar, geïmproviseerd als camper moet gaan dienen, vormt op deze zondag ons simpele vermaak.
