Gisteren kreeg ik een schuimbekkend mailtje over een van mijn columns. De Amsterdamse correspondent wond zich nogal op over het feit dat ik gore details uit mijn sexleven had zitten openbaren. “Dat hoeven mensen niet te lezen”, was zijn vernietigende mening. Dat hoeft inderdaad niet, dus vóór u verder leest: u bent gewaarschuwd.
De OV-staking ging voor een groot deel aan mij voorbij want ik werk thuis in Rotterdam; wel gingen mijn Leidse avondcolleges niet door. Bij Engelse literatuur behandelen we de War Poets. Geloof me: na twee gedichten van Rupert Brooke spring je onder een trein, of hoe wordt de opstandige meute tot een instrument der Voorzienigheid…
Aan het Engels van Shocking Blue zou een linguïstische dissertatie gewijd kunnen worden. Ik ben van kinds af aan een geweldige fan van Mariska & the band, en daarom fascineert het mij waarschijnlijk eerder dan dat het me stoort. Ik zong als kind van zes al mee, toen ik nog geen Engels kon.
VVD is een club dinosaurussen en Wöltgens zegt dat de Nederlander slecht opgeleid is. Yes, er gebeurt weer eens wat. Er hangt iets Fortuynesque in de lucht. Tijdens het werk joel ik dan ook opgewekt met Jerney mee.
In het boek Ulysses van James Joyce is een van de protagonisten Stephen Dedalus voortdurend aan een verschijnsel onderhevig, dat in de Engelse literatuur ‘epiphany’ heet. Je zou het als openbaring kunnen vertalen, plotseling het licht zien, in een ondeelbaar moment inzicht verkrijgen.
