Ria kijkt verbaast om zich heen als de man die tegenover haar komt zitten met veel lawaai zijn laptop opengooit. De laptop trilt bijna van zijn schoot. Er zit verder niemand in de coupé. “Beat it, beat it” schalmt er keihard uit de speaker van de laptop. Boos tikt Ria op de raam en kijkt ondertussen de man met een verwijtende blik aan. ‘Stiltecoupé’ staat er met grote letters op de raam gedrukt. De trein vertrekt. De man geeft geen krimp. Waarom komt die man nu uitgerekend tegenover haar zitten? Vraagt Ria zich af. En dan ook nog eens met zoveel vertoon en lawaai. Er is plek genoeg in de trein. En dit, dit is een stiltecoupé. Haar stiltecoupé. Meestal zit er zo vroeg nog niemand in de trein. Ze heeft zich de afgelopen maanden de coupé zo’n beetje toegeëigend. Het is eigenlijk haar coupé. In de verte ziet Ria de conducteur net de andere kant op lopen. Dat is nou jammer. Dan had ze hem gelijk aan zijn jas kunnen trekken.

“Meneer, meneer …”, probeert Ria nu met luide stemverheffing, ” … dit is een stiltecoupé hoor!!!” De man tegenover haar geeft nog steeds geen kick. Hij staart blij naar het beeldscherm. De muziek doet iets met hem. Dat blijkt ook uit de felle armbewegingen die hij nu maakt. Op de ritme van de muziek smijt hij ze afwisselend hoog en dan weer zijwaarts de lucht in. Het lijkt wel ochtendgymnastiek.

“Doet u toch gewoon mee, mevrouw!”, roept de man naar Ria. “Het doet u goed!” Ria weet niet hoe ze het heeft. Wat een brutaliteit. Een onmens in Ria’s ogen. De man begint nu ook nog eens hevig te transpireren. Hij heeft een penetrante lichaamsgeur. Alsof hij zich al dagen niet gewassen heeft. Nu is het de beurt aan Ria om met groot uiterlijk vertoon een flinke flacon uit haar tas te toveren. In het wilde weg begint ze op het ritme van de muziek met de flacon in de lucht te zwaaien. Op iedere “Beat it” drukt ze vol overtuiging op het knopje van de flacon. De spray die eruit komt is fris en ruikt naar Köln. Met grote omtrekkende bewegingen cirkelt ze de flacon een aantal keren rond het gezicht van de man.

Maar dat is nog niet genoeg voor Ria. De man is gezegend met lang blond besmuikt haar. Het haar plakt vast aan zijn beide wangen. Hij heeft de looks van een oude leeuw. Ria duikt nogmaals in haar tas en haalt er een grote bus hairspray uit. Van Andrélon. Glad & Steil. Coupe Protector. Een kind doet de was. Ze pakt de man bij zijn blonde manen en nog voordat hij begint te brullen propt ze de bus diep in zijn mond. Ze kan nu niet meer op het knopje van de hairspray drukken, maar een klap op het hoofd van de brutale leeuw volstaat. “Beat it, Beat it!” Klinkt er opnieuw uit de speakers.


Harrie

Tijdreiziger

13 reacties

Yfs · 26 september 2012 op 17:16

Een treincoupé leent zich uitstekend als scenario om smeuïge gebeurtenissen te laten voorvallen. De eerste drie ( en een halve) alinea’s klonken daarom nog wel veelbelovend. Maar wat er in de laatste twee alinea’s gebeurt lijkt me wat ver gezocht.Probeer maar eens een hairpsray bus diep in je mond te duwen. Qua formaat behoorlijk lastig plus vanwege het gladde materiaal ervan glijdt deze er onmiddellijk weer uit.

Het was aannemelijker geweest als de man een hondje van de vrouw uit het raampje had gegooid en de vrouw een sigaar van de man en dat dan bij het volgende station de hond met de sigaar in zijn bek aan zou komen lopen. :hammer:

ow ja Harrie.. het is ‘HET raam’ ipv ‘DE raam’ 😉

Harrie · 26 september 2012 op 19:30

Bedankt voor je reactie. Ik ben het eens met de derde alinea in jouw reactie. De ruit, het raam, vergissing dus, neem ik aan. :hammer:

sylvia1 · 26 september 2012 op 19:38

Ik moest denken aan de avonturen van de Baron von Munchhausen (die heb ik laatst nog ‘ns gelezen) Ook overdreven en absurd, maar wel kostelijk. Amusant. Dat vind ik deze column niet Harrie. Misschien ben je je tijd vooruit… 😀

Harrie · 26 september 2012 op 23:11

Bedankt voor je compliment. Van heilige boon naar baron. Daar zit vooruitgang in. Gelukkig schrijf ik niet om de lezer te amuseren. 😀

Libelle · 26 september 2012 op 23:46

Ik schrijf wel om te lezer te amuseren.

arta · 27 september 2012 op 08:38

Harry, ik moet altijd lachen om jouw stukjes, waarschijnlijk ook door het baron-effect. Ze zetten vaak aan tot doorfantaseren en dat kan ik wel waarderen!

Harrie · 27 september 2012 op 09:02

Da’s mooi.

Harrie · 27 september 2012 op 09:03

Dan ben je in het bezit van een bijzondere gave. 😉

pally · 27 september 2012 op 12:42

Dit stukje begint tamelijk gewoon en loopt steeds meer uit de hand doordat de fantasie van de schrijver op stoom komt. Ha, ha! Ik moet erom grinniken, en dat is best lekker,soms, Harrie 😀
groet van pally

Mup · 27 september 2012 op 14:18

Waarom weet ik niet, maar op het laatst zag ik in de man met de laptop een politicus 😉

Groet Mup

Harrie · 27 september 2012 op 15:41

Stoom is hier wel van toepassing Pally. Bedankt voor de smile.

Harrie · 27 september 2012 op 15:41

Da’s bijzonder want dat had ik er zelf niet ingelegd. Bedankt voor je reactie.

Mien · 29 september 2012 op 07:32

Ha, ha, ik zag eventjes Michael in de trein zitten, richting de Dom. Beat it.

Mien

Geef een reactie

Avatar plaatshouder