Bridget Maasland 10

Het valt me op dat ook sexsymbolen en andere schoonheden tobben met de liefde. Bridget is niet de enige. Wie Prive en Shownieuws een beetje volgt, kan zo een rijtje kanjers opsommen dat van het ene relatiedebacle in de andere partnertwist rolt. Het zijn niet de minsten onder het vrouwelijk schoon. Zo schijnt bijvoorbeeld ook Tatjana Simic weer manvrij te zijn. Ikzelf zou me alleen bij de gedachte aan contact met zo’n vrouw al in de handjes knijpen, maar de daadwerkelijke vriendjes houden het liever bij de bekende katjes in het donker of zijn kennelijk snel op de beeldschone schatjes uitgekeken. Ik heb er als man misschien helemaal geen kijk op maar ik zie het begerenswaardige van de kerels in kwestie op geen stukken na zitten. Zij vallen trouwens net als hun met genegenheid geen raad wetende vriendinnen van de ene mislukte affaire in de andere hopeloze romance.

Je zou er moedeloos van worden of in ieder geval beter moeten weten.
Waarom werp ik me in weerwil van al die voorkennis toch tegen beter weten in op als mogelijke vent van Bridget? Ik wil – denk ik- diep in m’n hart gewoon een bekende Nederlander worden. Dat kan door een fantastische serie columns te schrijven of als ik echt m’n best doe wie weet zelfs een bestseller, maar dat vergt op z’n minst heel veel inzet. Om over talent, creativiteit en doorzettingsvermogen maar te zwijgen. Het kan ook met een flinke dosis geluk. Daar gok ik dan maar op. Een kortstondige relatie met een tv-babe of desnoods over de top sexbom kan me zomaar tot beroemdheid bombarderen.

Nu schijnen m’n kansen bij Bridget tot een minimum te zijn gedaald. In de wandelgangen hoor ik steeds vaker de naam van Johnny de Mol vallen. De twee hebben elkaar tijdens een etentje na een heftige kennismaking in Suriname gevonden. Bekende Bridget niet zo lang geleden tijdens een tv-maaltijd niet dat ze groots en meeslepend wilde leven? Zo zie je hoe alles weer eens mooi op z’n plaats valt.
Het verliefde stel komt er nog niet helemaal en plein public voor uit, maar dat heeft natuulijk met het programma van Bridget te maken. Als ze in oktober eindelijk haar zoektocht naar een nieuwe liefde gaat uitzenden, mag het kersverse maatje niet van te voren al bekend zijn. Dan is Hoe vind ik een vent? al bij voorbaat tot mislukken gedoemd. Het programma bedoel ik. Over de houdbaarheid van Johnny laat ik me niet uit.

Maar niet getreurd; er zijn volop andere kandidaten die mij in de vaart der benijdenswaardige mannen kunnen opstuwen. De net op losse voeten gekomen Tatjana is uiteraard ook niet te versmaden. Ik heb bovendien het voordeel dat het leeftijdsverschil een stuk kleiner is. Dus daar kan het al niet aan liggen.

Ik zal wel de serie verhalen moeten aanpassen. Want stel dat miss Flodder al m’n stukkies en droompjes over Bridget leest dan zijn m’n kansen bij voorbaat al weer verkeken. Gelukkig ben je als schrijver natuurlijk oppermachtig. Het is een koud kunstje om de geschiedenis te herschrijven. Ik ben heer en meester in m’n eigen columns.

Oke, ik moet ook afrekenen met de zo vurig gewenste lezers. Ooit, toen ik nog iets in Bridget dacht te zien, hoopte ik op een grote schare fans van m’n vertelsels. Dat zou me helpen om haar aandacht te trekken. Dat het miljoenenpubliek het heeft laten afweten, is nu een geluk bij een ongeluk. De tegenstand van hen die op de hoogte zijn van mijn ijdele poging om Bridget de mijne te maken, is te verwaarlozen. Bovendien zijn de eenmaal tot ode aan Tatjana omgetoverde schrijfsels moeilijk te ontkennen.

Het streelt m’n ego tot ongekende hoogte dat ik tot zo’n ommezwaai in staat ben. Ik hoef niet veel meer te doen dan een naam te veranderen.
Alleen de column over Bridgets en mijn gedeelde liefde voor de stichting Meet Kate moet echt anders of zelfs helemaal verdwijnen.
Nee, hoe graag ik ook een bekende Nederlander zou zijn en hoe veel ik er ook voor over heb om me het nieuwe liefje van Tatjana te kunnen noemen, dat gaat me te ver. Het Ghanese meisje Kate dat model staat voor het project om vijftig kinderen een veilig onderkomen te bieden, kan ik zelfs als soeverein schrijver niet verloochenen. Zo laat ik me door m’n almacht niet corrumperen. In tegendeel, ik moet nederig om hulp vragen in de hoop dat ik de lezer zo kan overhalen om de Stichting Meet Kate trouw te blijven.
Zo besef ik dat zelfs almacht niet alles is en het geen schande is om door het stof te gaan, je in te zetten voor een goed doel, voor een ander, zo je wilt. Als het helpt, streelt het m’n ego meer dan al die oppermachtig uitgehaalde pennenstreken ooit zouden kunnen.