Worstscenario

Het ijskoude water komt zó via een pijpje de berg uit stromen, de weg op. Het smaakt zoetig en strijkt fluweelzacht langs je keel. We kunnen er niet genoeg van krijgen. Straks lossen we nog op. Vooral na een aantal uren steil klimmen en dalen is het verrukkelijk.

Berichten uit de zomerresidentie 2 – Nieuwe buren

Als de poten van de caravan zijn uitgedraaid en waterpas gezet, komen ze zich voorstellen. Een goede gewoonte. Fre en Tinie uit L., ze blijven een poosje. Het is een ongeschreven wet dat het initiatief voor de kennismaking uitgaat van de nieuwkomers. Als vaste seizoen gasten hebben wij de oudere rechten en heten we ze –conform onze status- van harte welkom. Ze vormen de voorhoede van een hele rits nieuwe gezichten die we de komende maanden naast ons zullen begroeten.

Berichten uit de zomerresidentie 1 – Soundtrack

We zijn weer neergestreken op onze kleine haciënda, Mw. T. en ik. En wat is het, na een winter in de stad, goed toeven daar.
De wolkenluchten majesteitelijk, de sterrenhemel overweldigend en de stilte is in koude nachten helder en krokant.
Als ik mezelf tussen 4 en 5 uur in de ochtend uit de omarming van een driedubbel dekbed worstel voor een sanitair intermezzo,
wordt buiten net de Nico de Haan cd met vogelgeluiden ingestart.

Zon, zee en zand

Ault is een plaatsje net voor Le Trèport, aan de “Côte d’Opale.”
Een kleine wandeling brengt ons tot boven de huizen van het kleine stadje.
Met een woeste zee die er in een eeuwig durend ritme van eb en vloed aan Frankrijk peuzelt, en een door wolken en seizoenen beïnvloede lichtinval is het er mooi vertoeven. Hoog boven, van op de 100 meter hoge krijtrotsen kan men er de kustlijn, de nietige tegen de golven vechtende vissersbootjes, de wandelaar met hond en de plukkers van wilde mosselen gadeslaan. Vlug profiteren mensen er van om bij eb de zee van haar vruchten te beroven.