Vroeger was daten nog leuk. Of eigenlijk, zoals bij zoveel activiteiten, het voorspel was leuk. Het uitzetten van de wervingscampagne, het doorspreken van de verschillende marketingstrategieën en de anticipatie op het gewenste resultaat waren onze voornaamste agendapunten bij pyjamavergaderingen.
Net een scheiding achter de rug; bedrijf naar de klote. Op zich al genoeg ellende om een boek over te schrijven. En dan staat daar mijn dochtertje met een vriendinnetje. Omdat het wel erg zielig is, zo alleen in een groot huis. En ze heben daarover nagedacht en besloten dat een kat wel aardig gezelschap is dan. Uit het meegenomen mandje begrijp ik dat ze ook maar vast tot de aanschaf zijn overgegaan.
Mensen vragen mij vaak: “Jua – ze korten mijn naam altijd af – Jua, is het niet ontzettend moeilijk je als vrouw staande te houden binnen de ICT? ’t Is tenslotte een mannenwereld”. Ik moet dan ontkennend antwoorden. Ik merk daar namelijk niets van. Ik voel me juist ontzettend gewaardeerd.
Het is een beetje verwarrend allemaal sinds ik mijn vreemde man ontmoette. Heel mijn leven is overhoop gegooid. Waar ik tot nu toe een rustig leventje leidde met weinig pieken of dalen, staat nu alles op zijn kop. Ik kan nog steeds niet veel hoogte krijgen van mijn mannetje.
Jeetje, wat een vreemde man is dat. Ik zie hem gras maaien bij mijn buurman. De vreemde man is niet de buurman dat weet ik wel. Ik woon hier nog niet zo lang maar dat de vreemde man niet mijn buurman is, weet ik wel. Hij heeft ook een rare hond bij zich. Een soort monster rechtstreeks uit de hel. Een pitbull. De vreemde man ziet mij over de heg naar hem kijken en glimlacht terwijl hij het zweet uit zijn ogen veegt. De vreemde man heeft een ontbloot bovenlijf en ik zie allemaal littekens. Hij ziet mij kijken en vraagt of hij ermee door kan.
