De autoreis naar volwassenheid (2)

Ik ben dol op muziek; rock, pop, reggae, en zelfs klassiek luister ik graag. Ik ben niet zo moeilijk als het over muziek gaat. Ik heb alleen aan één “muziek”-genre een gruwelijke hekel: Nederlandse piratenmuziek. Alleen al het iets te vrolijke deuntje laat me kokhalzen, om nog maar niet te spreken over de vreselijke teksten, waarbij elke slechte waardering een understatement is. Ik vroeg of ze een andere zender op wilde zetten, want met Frans Bauer in stereo maak ik de grootste ongelukken. Het is niet zo, dat ik die man niet mag; hij komt altijd erg sympathiek over op tv. Ik krijg alleen altijd een spontane migraine-aanval, wanneer ik zijn slijmerige kleuterstem hoor. Ik was net weggereden vanuit de parkeerplek van ons huis, mijn ouders kon ik nog in mijn net nog goed verstelde binnenspiegel zien zwaaien. Ze waren blijkbaar naar buiten gekomen om me weg te zien rijden, een beschamend gevoel maakte zich meester van mijn zenuwen. Ze keurde mijn voorstel goed en zette een andere radiozender op.
[i]Through these fields of destruction Baptisms of fire I’ve watched all your suffering As the battles raged higher[/i]
Een klassieker, die hoor je niet meer vaak op de radio. Ik apprecieer klassiekers, vooral wanneer er een maatschappelijk probleem kritisch wordt bezongen; oorlog in dit geval. Ik vind het leuk om te discussiëren over maatschappelijke problemen. Andermans visie wil ik graag horen, want slechts één kijk hebben op dingen, dat is meer voor pessimisten en optimisten. Ik ben geen van beiden; ik zit er tussenin. Ik wilde bijna haar mening vragen over het nut van ons Nederlandse leger, maar ik slikte mijn woorden in. Iemand die vrijwillig Frans Bauer luistert, die zal ook wel geen verstand hebben van het leger, bedacht ik me.

Ik ben overgeleverd aan Suzanne; een vrouw die me net zo bekend is als de bestuurder van de auto voor me. Ik mocht alleen nog sturen en gas geven, de rest zou zijn doen. We naderen een bocht.
‘Laat het gas maar los,’ vroeg ze vriendelijk, ‘en stuur maar met de bocht mee naar rechts.’
Alle mensen die op het trottoir staan, kijken ons aan. Wie koopt er dan ook een felblauwe Volkswagen Golf? Dan vraag je om aandacht, maar misschien is dat ook juist wel haar bedoeling. Ik werd geacht helemaal naar de andere kant van mijn dorp te rijden. Wat in feite inhield, dat ik twee hele straten moest doorrijden. Iedereen kent me en weet dat ik vandaag mijn eerste rijles heb. Het is rustig in de straten; hier en daar fietsen enkel de mensen die levensmoe of niet goed geïnformeerd zijn.

Ik droomde nu al over mijn rijbewijs. Een rijbewijs zou voor mij een soort van onafhankelijkheidscertificaat zijn. Niemand zou me meer ergens heen hoeven te brengen, want dat zou ik dan zelf kunnen doen. Een grote auto hoef ik niet; status ontbeer ik niet. Mensen die naar status jagen, zijn mensen die zich beter willen voelen dan de rest. Ik voel me absoluut niet beter, eerder ziekelijk gestoord.

‘Zet de auto maar even langs de kant,’ zei ze, ‘we gaan nu even met behulp van de TomTom rijden.’
Een TomTom, wie verzint zo’n naam? Frans Bauer? Een tweede woord was kennelijk te moeilijk om te verzinnen, dus dan maar een dubbel woord. We moesten op weg naar de grote stad, die ik niet ga noemen omdat ik de plaats van jullie meeting niet in twijfel wil brengen. ‘Vul maar de Socratesstraat in.’ Ik heb vier keer moeten vragen wat ze precies zei. ‘Zokratees’, zo sprak ze het uit. Ik vroeg om een spelling: ’S-o-c-r-a-t-e-s-straat’ Ja, nu wist ik het wel. Ik zei de naam van de filosoof maar even, om het voor haar volgende leerlingen wat simpeler te maken. ‘Ken jij haar dan,’ vroeg ze.
Op dat moment nam ik alles in twijfel; de spiegels, de stoelen, de auto, de straat, het land en de gehele wereld. Ik heb toen maar gezegd dat het de voorganger was van het comazuipen; zuipen tot je erbij neervalt.

Ik rijd de verlaten snelweg op. Ik ben onderweg naar mijn bestemming. De bestemming die TomTom niet kan vinden. [i]Just another guy on the lost highway.[/i]