De Bloemenvrouw

Prachtig weer was het, met een heerlijk zonnetje aan een strak blauwe hemel en een temperatuur om te zoenen. Ik vlieg vanaf mijn werk met mijn Peus over de A-29 naar huis en bedenk onderweg dat ik op dit tijdstip nog makkelijk even naar mijn buurtsuper kan gaan voor wat kleinigheden zoals appels want die zijn een must voor het door mijzelf opgelegde dieet. Ik scheur op twee wielen de hoek om en ontdek zowaar een parkeerplek in de nabijheid van de ingang van de buurtsuper. Naar Schiedamse maatstaven gemeten een Godswonder. Geheel toevallig zie ik daar een smakelijke dame, eentje die ik al meerdere keren in dit winkelcentrum had ontmoet zonder dat zij mij zag staan. Zij zet haar tassen stuk voor stuk in de achterbak van haar autootje. Ik loop naar de bloemenboer, leun met mijn armen op een leeg bloemenrek en bekijk de dame in kwestie tot in detail.

Zoals ik deze vrouw eigenlijk staat te verslinden zonder dat ik haar aanraak, zouden er überhaupt vrouwen zijn die dit ook bij mij doen, waar ik geen weet van heb? En wat zouden zij dan denken en waarom zie ik dat nooit?

“Kan je het zien”, brulde de bloemenvrouw in mijn oor, “je staat haar zowat uit te kleden”. Verschrikt keek ik op. Want laten we wel wezen jongens, ik verkeerde toch een beetje in dromenland door deze beauty. De bloemenvrouw ging zo tekeer dat de dame in kwestie haar hoorde en omkeek wie ze zo uitgemeten kreeg. Lachend sloeg zij dit tafereel gade. Ik sloeg geen acht meer op de tierende bloemenvrouw maar liep op mijn spetter af. Knullig excuseerde ik mij bij haar, ze moest er om lachen. Wat een beauty als je zo dichtbij haar staat.

Weet je, zei ze: ik heb jou ook al vaker gezien hier maar jij ziet mij nooit. Bovendien ben ik getrouwd, dus helaas voor jou. Ik smolt helemaal van deze eerlijke bekentenis. Ze stapte in haar autootje en reed lachend en zwaaiend de parkeerplaats af. Het is zo erg met mij gesteld dat ik niet eens weet in welk merk auto zij rijdt of dat ik haar kenteken heb gezien.

Ik draaide mij om en liep de bloemenzaak voorbij op weg naar de buurtsuper. Wat ging ik ook alweer kopen? Shit, wat was dat nou ook alweer? Het wilde mij maar niet te binnen schieten. Helemaal van mijn à propos liep ik maar naar de hikwinkel om een fles jenever te kopen want zoiets is altijd handig om in huis te hebben. Op de hoek zit een bakker die met reclameborden appelpunten aanprijst en plots wist ik het weer: appels moest ik hebben!

Langzaam komt alles weer terug in mijn herinnering en ik koop bij de buurtsuper de dingen die ik wilde hebben.
Eenmaal thuis gekomen adem ik weer normaal.