De Camper. – een drama in meerdere bedrijven. Deel 3 ( Slot)

‘Klaar’, hijgt Oenema triomfantelijk.
Het is duidelijk dat hij een ultieme inspanning heeft verricht om zich uit deze netelige situatie te redden.
‘Je ziet er niet uit, Menno’, zegt zijn vrouw.
‘Kom even hier.’
Mijn rots in de branding oogt wat bedremmeld als hij naast zijn eigen keukentafel door de knieën gaat. Ik heb heel even met hem te doen.
‘Zo dat is beter.’ Ze plukt met de doortastendheid , een plattelandse eigen, de hooislierten van zijn kalende schedel. ‘Ach, hooi is mooi.’ Het floept er weer uit voor ik er erg in heb.
Mevrouw Oenema wendt haar massieve gestalte in mijn richting en kijkt me aan alsof ze zeggen wil; ‘ Nu heb ik je te pakken, wijsneus. ’
En op een toon waarin doorklinkt dat ik zojuist voor altijd gezakt ben voor de basiscursus ‘Wat vind ik op de boerderij ‘, bijt ze me toe ;
‘Dat is geen hooi, dat is strooi !
Oenema maakt van de gelegenheid gebruik om zich aan haar greep te ontworstelen en zegt opgewekt:
‘Kom maar eens even kijken.’
Buiten staat de Globetrotter 401 in volle glorie met zijn neus naar de oprit.
Zo op het eerste gezicht heeft de verhuurder wonderen verricht.
De wagen is schoon, het wit overheerst en op plaatsen waar roest de velgen nog niet heeft aangetast glimt het aluminium in de middagzon.
Nou..?
‘Hmmm’, beaam ik.
Oenema wijst op de motorkap.
‘Nieuwe pitten, olie ververst, de hele santekraam is nagekeken.’
Ik kijk naar mijn gade die, licht ontdooid, de zijkant inspecteert.
‘En nu naar binnen’, beveelt Oenema jolig.
‘Dames gaan voor.’ Met een gemaakt elegant duwtje dirigeert hij Mevrouw Trawant het trapje naar de cabine op.
Dit laat zij zich wonderwel aanleunen en ik beschouw dat als een gunstig voorteken.
Vol angstige voorgevoelens neem ik het interieur in me op.
Natuurlijk, de inrichting is gedateerd, de bekleding van de kussens in het gezellige zitje is hier en daar tot zijn essentie teruggebracht en de gordijntjes met het fleurige flower powerpatroon hebben de jaren ’70 nog volop gevierd.
Maar ondanks dat op de vloer enkele flarden donkerbruin linoleum ontbreken , valt het mee..
Ik kijk verwachtingsvol naar mevrouw Trawant. Ze knikt en tuit haar lippen.
We have a gó..! De wereld wacht.
Mijn enthousiasme om Oenema het goede nieuws te melden word abrupt gesmoord door het oeroude gebaar van duim en wijsvinger, waarmee zij me weer wreed met de realiteit confronteert. ‘Oh ja.’
Drie treedjes en daar staat het echtpaar als uit steen gehouwen in het grasveld.
‘Meneer Oenema’, piep ik.
‘Heel even over de financiën ..’

We gaan !
Nog een laatste controle.
Autopapieren, een beduimeld plastic mapje , waar volgens Oenema alles inzit, maar goed.. check ! Sleutels, een voor het starten en een voor de zijdeur, check! Diesel,zeker tot het volgende pompstation, verzekert Oenema, check !
Water, gas, knopjes, alles is me gedemonstreerd , ook het ‘sjemies’ toilet dat niet, zoals ik eerst aannam alle excrementen als bij toverslag doet verdwijnen, maar wel degelijk op daartoe geëigende stortplaatsen leeggegoten dient te worden.
Maar oh zo handig en gezellig, stel je voor als Mevrouw Trawant tijdens de lange rit aandrang krijgt en dan binnen drie stappen haar gevoeg kan doen. En dat allemaal onder één dak. Ik kijk naar mijn reisgenote. Ze zit er nog wat onwennig bij op de hoge stoel naast me, haar benen komen net niet bij de grond en aan de zijkant steekt een stalen veer uit de zitting. Maar wat ziet ze er geroutineerd reizerig uit met die zonnebril in heur haar.
‘Nou, zijn we zover ?
‘Nog even gedag zeggen’
‘Jawel, dat doen we wél.’
Ik probeer het portierraampje open te draaien.
‘Kracht zetten’, roept Oenema , ‘die zwengel moet even op z’n donder hebben.’
Krakend verdwijnt het glas tot driekwart in de sponning.
‘En niet vergeten, dubbel klutsen, anders draai je de versnellingsbak in de soep.’
Ik start de Globetrotter en in z’n 1 hobbelen we het erf af.
Dan maken we snelheid , op naar de 2e versn..,de camper bokt en komt tot stilstand. Mevrouw Trawant schiet in de riemen naar voren, haar zonnebril vliegt over het dashboard, boven het aanrecht ik hoor glas- en aardewerk breken en onder mijn portierraam valt iets van metaal op de bodem.
‘Wat doe je nou ? Ze kijkt me geschrokken aan.
‘Dubbel klutsen, natuurlijk ’, mompel ik en start opnieuw.
Als we een eindje weg zijn kijk in mijn zijspiegel naar de boerderij en ik kan het me verbeelden maar twee figuurtjes in de verte slaan zich onbedaarlijk op de dijen van het lachen. We hebben er net lekker de gang in als mevrouw Trawant me onderzoekend aankijkt.
‘En, is het gelukt ?
‘Wat’, vraag ik onnozel.
‘Ja , de huurpijs natuurlijk, je bent toch ‘n stukje gaan lopen met die Oenema ?
‘Jaa..’
‘En toen heb je ’t er toch over gehad ?
‘Tuurlijk.’
‘Nou, én..?
‘Ik, eh,..het is precies zoals jij wilde, we krijgen de camper gratis een week extra.’
‘Wát !?
‘Ja, twee weken voor de prijs van 1, da’s de helft eraf.Oenema kwam er zelf mee.’
Mevrouw Trawant verstart en keert zich van me af.
‘Ik geloof dit niet, ik geloof dit gewoon niet’, zegt ze zachtjes.
Het zijraam beslaat van de stoom die uit haar oren komt.
‘Kan dat raam ook dicht ?
‘Zeker.’
Mijn linkerhand tast vergeefs naar de zwengel.
Het begint zachtjes te regenen.