Als kind hadden ze op mij een magische aantrekkingskracht. Ballonnen. Niet eens zozeer die gewone uit de feestwinkel waarmee je je kinderpartijtje net dat tandje extra kon geven. Jaren later, bij de klassenavondjes op de middelbare school hingen ze in de visnetten waaronder je als pukkelige puber, overweldigd door de hormonen, koortsachtig op zoek ging naar een ontluikend seksleven. Je moest ze zelf opblazen. Die ballonnen dan. Knoop erin, en na gedane arbeid zat je, amechtig hyperventilerend, opgescheept met een nogal sullig, levenloos lichaam waarover je knisperend je handen liet spelen. Dat was het wel zo ongeveer. Bovendien volslagen ongeschikt om als voetbal te gebruiken. Je kon ze als toppunt van vederlicht familiaal amusement, in eendrachtige samenwerking door de huiskamer tikken. Niet te dicht bij de ronkende Etna natuurlijk. Daar was na een kwartiertje echter de lol ook wel volledig van af.
Nee, de met gas gevulde jongens, dat was pas het echte werk. Schoenenboer Van Haaren (bestaat die eigenlijk nog?) wist er haarscherp z’n klantjes mee dat middenstands-assortimentje van ‘m in te lokken. Maar ook die hingen, tenzij je ze tot je immense verdriet in een ogenblik van onbedachtzaamheid de definitieve vrijheid had gegeven, ‘s nachts uiteindelijk landerig tegen het plafond boven je bedje. Als je mazzel had, wilde de pret dan nog wel een extra dagje duren, waarna ze langzaam verschrompelden tot treurige condooms.
Het echte grote werk is tegenwoordig een meeslepend, avondlijk survivaltochtje in een biezen mandje over je eigenste regio. Kost een paar centen maar dan heb je er ook wat voor. Om de pret een beetje betaalbaar te houden, hang je dan wel, mits je geen principiële bezwaren kent, een uurtje of wat onder een zwaar gesponsorde gasbel. Sony was geloof ik één van eersten die het gat in de markt ontdekte met in z’n kielzog al gauw een paar innoverende collega-multinationals. Maar ook de afdeling ideële reclame heeft de ballonvaarder inmiddels gretig aan z’n hart gedrukt.
Nu dus de politiek.
Zondagavond dreef hij weer over.
Een kille avond.
Jan-Peter.
M’n bevindelijke vader zaliger die ooit tandenknarsend z’n CHU van Tilanus, om te redden wat er nog te redden was van het afkalvende gristullukke electoraat, zag opgaan in de steeds goddelozere ketelmuziek van het CDA, zou zich omdraaien in z’n graf. Voor iedere doordeweekse dag had JP z’n volle zegen kunnen krijgen maar toch zeker niet De Dag des Heeren. Het morele verval kent ook z’n grenzen.
Wat trouwens te denken van een ballon die op het moment suprême, geïnspireerd door zo’n sullige sponsor wiens houdbaarheidsdatum definitief verstreken lijkt, ook een off day heeft?
Hoezo: vlam in de pijp?
Langzaam dreef hij weg achter de horizon.
Een hoopvol teken.
[img]http://images.volkskrant.com/weblog/www/pub/mm/tempest/4801/Image/foto/cda_ballon_1_blog.jpg[/img]
4 reacties
pally · 24 oktober 2009 op 22:50
Een beetje een raar begin, Mut. Je hebt het over ballonnen ‘niet eens de gewone’ etc., maar gaat daar niet op door welke dan wel, in je intro, dat komt vreemd over, vind ik.
De tweede alinea vind ik geestig verteld.
Daarna vanaf die bevindelijke vader wordt het naar mijn idee iets te gezocht.
De twee slotzinnen vond ik weer prachtig, dat wel,
Zo danst mijn reactieballon wat op en neer…
groet van Pally
DACS1973 · 25 oktober 2009 op 07:24
[quote]Als kind hadden ze op mij een magische aantrekkingskracht. Ballonnen.[/quote]Dus toen die balonnen nog kind waren, hadden ze een magische aantrekkingskracht op je? :hammer:
Flauw van me, maar ik kon het niet laten. Die zin valt in dezelfde categorie als “Na een lang ziekbed heeft de Heer onze dierbare vader tot zich geroepen.”
Gek, maar ik vond gewone balonnen juist wel leuk. In tegenstelling tot een gewone voetbal kon ik die namelijk wel meer dan twee keer hooghouden. Dat was goed voor mijn zelfvertrouwen.
LouisP · 25 oktober 2009 op 09:44
“Gek, maar ik vond gewone balonnen juist wel leuk. In tegenstelling tot een gewone voetbal kon ik die namelijk wel meer dan twee keer hooghouden. Dat was goed voor mijn zelfvertrouwen.”
Gek, maar ik vind dit de leukste en meest bijzondere zin die ik in een reactie heb gelezen..
L.
KawaSutra · 27 oktober 2009 op 01:22
Toch wel schrikken lijkt me, als je zoiets ’s morgens bij het opstaan langs je slaapkamerraam ziet zweven. Ik krijg er een beetje een ‘Big Brother’-gevoel bij.
De column is overigens prima. Het leukste van een ballon was voor mij altijd de knal na het lek prikken.