Haar wandelingen van de afgelopen jaren waren ongelooflijk zwaar. De laatste wandelingen met haar moeder en later met haar zus, die kan ze nooit meer overdoen, dat komt nooit meer terug. Het waren zware paden, moeizaam en grillig, stuk voor stuk. Ze verzorgde jarenlang hun bagage, gaf ze te eten en te drinken. En na een verraderlijke, haast onbegaanbare tocht lapte zij ze weer op.
Hun schoenen zijn nu versleten, hun expeditie zit erop. Ook de route van de liefde stopte eerder dan verwacht, samen waren ze al zo lang op pad, maar toch besloot hij, haar te verlaten. Het pad van de scheiding dat hierop volgde, heeft de grens van het draaglijke al lang overschreden. Deze barre tochten hebben hun sporen in haar binnenste achtergelaten. Als je diep in haar hart kijkt heeft ze het eigenlijk wel gehad met wandelen.
De wegen die zich nog voor haar uitstrekken bewandelt ze alleen voor haar kleine man. Zonder hem had ze het zo gelaten en de schoenen bij het grofvuil gedaan. Maar met hem wil ze vrolijk zijn en de pijn voor hem verzachten. Zo jong en al zoveel verdriet, ze kan het maar met moeite aanvaarden. Hij houdt haar op de been, de moederliefde drijft haar voort.
Maar als hij een weekend bij zijn vader is, dan wil ze huilen, lang en hartverscheurend huilen. In de beslotenheid van de stilte is zij eenzamer dan ooit en snijdt de pijn door haar ziel, de wonden scheuren open. Ze zou zich het liefst voor altijd verstoppen, ergens diep in het bos.
Het stil verdriet zoekt een uitweg, hard stromen de tranen.
Zondagmiddag, het duurt niet lang meer, voordat hij er weer is.
Ze maakt een kommetje van haar handen en gooit een plens water op haar gezicht. Ze probeert er nog wat van te maken, de sporen van haar verdriet worden uitgewist. Een beetje make-up en weer verder, met haar mondhoeken opgericht. Met alle kracht die in haar is, probeert ze een goede moeder te zijn, zoals haar moeder ooit voor haar was.
Kathinka
6 reacties
LouisP · 28 mei 2009 op 13:37
Kathinka,
het gebruik van paden, wandeling, expeditie als levens’loop’is mooi. Ik had in sommige delen een andere vorm van voortbewegen gekozen dan wandelen.
Liefde en verdriet is voelbaar en dan is het voor mij goed. Helemaal.
groet,
louis
arta · 28 mei 2009 op 15:41
Om heel eerlijk te zijn las ik vnl een overdosis zelfmedelijden in dit stuk. Ik heb in dit soort gevallen altijd de neiging om, in dit geval naar jouw hoofdpersoon, te schreeuwen: “Geef jezelf een schop onder je kont en gá door.”
fijnedagnog · 29 mei 2009 op 00:38
Kathinka
Ik vind dat je het mooi neergezet hebt. Ongetwijfeld omdat ik helaas herken wat je schrijft. Arta heeft het in haar reactie over te veel zelfmedelijden. Ik denk dat ze gelijk heeft. Zelfmedelijden is het onderdeel van een proces. Maar dat moet niet te lang duren, want daarna is het inderdaad tijd voor een schop onder de kont.
Met die tip wordt er in je volgende column ongetwijfeld weer gelachen door de hoofdpersoon.
Fijne dag nog
Mien · 29 mei 2009 op 10:33
Eenzame loutering in een wandelweg vol hoop.
Zwaar maar nodig.
Mien
Kathinka · 29 mei 2009 op 12:08
Hi Arta,
Er wordt gelukkig al weer heel veel gelachen! Dat is overigens nooit weggeweest, relativeren helpt altijd!
Mijns inziens heeft mijn hoofdpersoon juist geen schop onder de kont nodig, maar een steuntje in de rug. Zij klaagt nooit en wil een ander niet lastig vallen met haar verdriet. Als je elkaar goed kent, kun je de pijn en het verdriet niet voor elkaar verbergen en voel je hoe zwaar het is om in zo´n korte tijd onverwachts zoveel dierbaren kwijt te raken.
Juist haar moederliefde staat voor mij symbool voor het feit dat zij haar schouders eronder zet. Blijkbaar heeft de beschrijving van de pijn en het verdriet ertoe geleid dat het ook gelezen kan worden als zelfmedelijden. Dat is echter niet de bedoeling geweest.
Groetjes Kathinka
doemaar88 · 1 juni 2009 op 09:04
Zwaar, maar passend in dit stuk. Je hebt mooie zinnen gemaakt. Goede titelkeuze. Moederliefde is en blijft een prachtig woord. Je gaat vooruit in je schrijven!