Een simpele weddenschap met een vriendin. Pluk zeven dates en verspreid ze over één avond. M’n vriendin zou ze voor me uitzoeken en ze willekeurig op bepaalde tijdstippen van een avond indelen. Waarom? Omdat het gewoon kan. Soms moet je niet nadenken, maar gewoon op je impulsen ingaan. Mocht het me lukken om ze alle zeven weg te poeieren, zou die vriendin alle overige drankjes van de avond die ons nog restte te betalen. Wie dan nog zou weigeren, zou op zijn minst op zijn sterfbed moeten liggen. Natuurlijk kon het niet anders of Cecile had een heel gesticht bij elkaar gesprokkeld. De eerste was zo vrouwfobisch dat hij een paar stappen zette, meerdere zweetlozingen liet en vervolgens weer naar buiten sprintte. Nummer twee leek me een metal type, omdat hij veel weg had van een menselijke spijkerbed. Toen ik een nummer van Beyonce begon mee te zingen, zuchtte hij eens diep en liep toen naar buiten. De derde bleek een vegetariër te zijn. Ik bestelde wat bitterballen en vertelde hem dat niets zo lekker was als een heerlijk stuk dood beest. Dat vond hij helaas niet zo erg. Iedereen mocht zijn eigen mening hebben vond hij.

Mensen met een eigen mening zijn niet zo storend. Mensen die vinden dat mensen een mening mogen hebben, zijn veel vervelender. Meninkje hier, meninkje daar. De tijd begon te tikken. De volgende kon elk moment binnen lopen, dus moest ik wat anders verzinnen. ‘En als het beestje te groot is om helemaal in mijn maag te krijgen, dan gebruik ik het resterende vlees om onder te slapen.’ En daar vloog nummer drie. Nog geen vijf minuten later kwam de volgende zot aangewandeld. Deze droeg zijn vlees zelf bij zich. Ik vroeg hem of hij misschien wat zachter kon lopen, omdat de grond anders nog eens uit ellende onder zijn voeten zou verdwijnen. En zo verdween ook dat varkentje.

Ik liep naar de bar waar Cecile als toeschouwer zat en vroeg: ‘is that all you’ve got biatch?!’. Waarna zij zei: ‘you wait and see waus!’. Natuurlijk zeiden we dit niet zo, maar ik moet rekening houden met mijn chickie’s en ho’s en ander ongedierte wat dit eventueel heel misschien zou kunnen lezen. Na mijn glas weer te hebben gevuld ging ik weer naar de slachtbank of zal ik zeggen ‘slachttafel’. Een slachtbank zie je minder snel in een kroeg.
Nummer vijf was aan de beurt. Duidelijk een jehova. Een simpele Baäl imitatie verjoeg hem al. Ik keek Cecile grijnzend aan. Nog maar twee te gaan. De overwinning lag bijna voor het oprapen. De zesde volgde. Hij oogde angstaanjagend normaal. Het woord ‘normaal’ is heel beangstigend, want de meest normaal ogende mensen bezitten de meest nare dingen van binnen. En jawel, de vragen over werk, hobby’s, oma’s, vakantie, wat zoek je in een man, toekomstbeeld, favoriete eten en favoriete holbewoner rolden uit zijn lege hoofd. Ik dacht even na en vroeg toen: ‘Hou de pedo’s van het schoolplein. Maak een hoerenstraat met enkel kinderen achter de ramen. Wat vindt jij daar nu van?’ De normale man was uit zijn veilige cocon geschrokken en nam ook de benen.

De finale. De lang verwachtte finale. Het hoogtepunt van de avond. De crème de la crème. De kers op de taart. De slagroom op de appeltaart. De eikel in de boom. De klerenhanger in de hang. Het mos in de mosterd. Kortom, de bel in het oor.
De deur ging open en ik stikte bijna in mijn drankje. Het was het meest oogverblindende wezen dat ik ooit gezien heb. De uitstraling wat menig poesje laat verdrinken in haar eigen melk. Wat menig vrouw laat transformeren in een wilde stalker. Wat menig nachtmerrie laat veranderen in een suikerzoete droom. Wat menig koningin bij haar angel doet laat vallen. Hij keek me aan en ik wist meteen dat hij me gestoken had op mijn zwakste plek.

Maar toen ging zijn hellepoort open. ‘Sinds wanneer mogen peuters alcohol drinken? Waar is je oppas klein meisje? Wil je niet liever een breezer? Dan mag je me daarna geheel vrijblijvend pijpen.’ Ik keek alsof ik satan in een mooi jasje gehuld voor me zag zitten. Wat was dit voor eerste klas hagedis? ‘Ik mag alcohol drinken sinds jouw vader mij dronken heeft gevoerd en ik hem zijn seksuele frustratie op mij liet botvieren. Kennelijk is je moeder nog steeds frigide sinds de traumatische gebeurtenis van jouw geboorte.’ Hij lachte naar me en ik smolt als een klein kinderijsje met gekleurde spikkels. ‘Mijn vader is dood, dus ik vind het heel bewonderenswaardig dat jij je kunt laten neuken door een lijk.’

Ik keek hem een paar secondes langer aan en toverde iets op mijn gezicht wat leek op een glimlach. ‘Als jouw vader dood is, dan ben ik Godzilla.’ Hij vroeg uiteraard hoe ik wist dat zijn vader nog leefde. ‘Je woorden kunnen een heel leven liegen, maar je ogen zijn geboren verliezers.’ Als je dan toch een cliché verzint, dan kan die het beste uit je eigen mouw geschud zijn. ‘Oh, dus daarom kijk je mensen zo weinig aan? Je wilt niet zien wat voor ellende er onder de mooie woorden schuilen?’ ‘Waar heb je het over? Ik kijk je toch nu aan?’ ‘Jep, en wat zie je klein meisje?’ Ik keek, keek weer weg, keek, weer weg, keek, weer weg, keek…
Totdat Cecile mij uit mijn lijden verloste. Haar ogen keken intens gelukkig en ik wist dat ik verloren had. De tijd was om. Ze zwaaide en liet me zitten met de laatste man. ‘Maak je niet druk, Cecile had me op de hoogte gesteld van de weddenschap, dus ik zal nu weer lief voor je zijn.’ Ik had het kunnen verwachten. Vrienden zijn leuke bulldogs, maar vriendinnen zijn bloeddorstige haaien. ‘En, weet je al wat je ziet?’ ‘Natuurlijk weet ik dat. Je bent een klootzak’, zei ik met een lach. ‘Je kunt heel wat ellende in woorden gooien en daarom vind ik je zo’n mooie verliezer.’ Een beeldschoon compliment van hem waar ik nog aan toevoegde: ‘De mooiste verliezers, dat zijn wij.’


7 reacties

Mien · 13 april 2011 op 07:54

Van speed- naar spijtdating.
De reuzehaai in Jaws was ook een meisje.
Zij zette ook graag haar tanden in mannelijk vlees. We weten allen hoe het met haar afliep. Tja, ook haaien happen aan het eind naar lucht.

Mien Haaibaai

Roman-Paul · 13 april 2011 op 09:10

Een geniale column vind ik. Heerlijk geschreven en vol met humor. Leest lekker weg en een happy end! SUPER! :klappen:

Meralixe · 13 april 2011 op 09:59

Ik wik mijn woorden, als pril Column X lid is dit nodig maar het moet er toch uit!
Hopelijk is dit schrijven totaal toe te schrijven aan de fantasie van de schrijver. Dat deze column onder de noemer “verhalen “ staat is geruststellend. Er wordt namelijk een bijzonder wreed spelletje gespeeld, niet met dobbelstenen maar met mensen. Achter mensen zitten menselijke gevoelens…
Klinkt dit wat oubollig? …sorry!!!

phoebe · 13 april 2011 op 15:34

Dit nodigt uit om weer te gaan daten 😉

(niet tegen mijn vriend verteellen!)

sylvia1 · 13 april 2011 op 19:41

Zo te lezen zou het voor jou een uitdagendere weddenschap zijn om met 7 dates 7 lange avonden uit te zitten. Levert wel een saaiere column op waarschijnlijk…

Shitonya · 14 april 2011 op 18:00

merci voor de leuke reacties. Ja heb je helemaal gelijk in Syl, maar dan worden de columns wel heel erg langdradig en slaapverwekkend en zelfs vervelend. Hoe korter hoe amusanter.. om te schrijven dan 😉

arta · 15 april 2011 op 08:29

Dit vind ik echt humor!
Goed geschreven, Shit!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder