De Slagersvrouw. (The Final)

Het was druk bij mijn favoriete slagerij, de zaak stond bijna vol maar ik kon mij er nog net bij wurmen.
Meteen na binnenkomst gaf ik een ruk aan de nummertjesautomaat en trok er 8 nummertjes aan elkaar uit, dat was niet echt de bedoeling; met m’n tas onder m’n arm stond ik te pielen om de rol terug te draaien toen de slagersvrouw mij in de gaten kreeg. Laat maar siste ze mij toe, komt vanzelf goed als er meerdere klanten komen; zwetend en puffend ging ze door met het helpen van haar klanten en probeerde zo vriendelijk mogelijk tussen haar bedrijven door te antwoorden op vragen als: het is toch wel vers he, of laat dat ene plakje er maar bij … nee doe toch maar niet.
Aan haar gezicht zag ik dat ze het kookpunt naderde en niet veel meer nodig had.
Eindelijk was ik aan de beurt: kan ik je helpen vroeg ze mij?
347 gram BSE rundergehakt!
Hou op met die grappen want ik kan niet veel meer hebben, zei ze bits.
Ja mevrouw zei ik en probeerde hierbij vriendelijk te kijken.
Nou, een pond of een half pond, hoeveel wil je?
Doe maar 500 gram dan.
Ze graaide in de gehaktbak als een boer die in zijn gierput roert, smeet het vlees op een velletje plastic en woog het gevraagde pond gehakt af.
Anders nog iets vroeg ze?
Ja, van die beuling die je vorige week had doe daar nog maar een stuk van.
Ze viste een groot stuk uit de vitrinebak en toonde vol trots het gevonden stuk beuling aan mij of ik dit goed genoeg vond; ik zag haar hand de worst omklemmen en dacht er het mijne van.
Is die van vorige week vroeg ik?
Nee beet ze mij snibbig toe, dit is verse van vandaag!
Ohw nou eehhh, als je niets anders hebt doe die dan maar; ik ben immers de beroerdste niet.
Er werd in mijn rug gepord door een vrouw die achter mij stond: je moet ze een beetje ontzien want ze staat er helemaal alleen voor zo je ziet.
Dat zag ik ook wel maar ik dacht nu wel een potje te kunnen breken bij haar sinds onze laatste ontmoetingen waarmee onze relatie ogenschijnlijk werd verbeterd.
Bovendien, dacht ik: nu sta ik ook eens zo te zeiken zoals jullie doordeweeks altijd doen als ik haast heb.
Anders nog iets, vroeg de slagersvrouw?
Ja, pondje Leidse kaas graag.
Is het nou afgelopen brulde ze door de zaak, reken af en ga de zaak uit want ik word stik zenuwachtig van je: sodemieter op!
Ze ademde hierbij zo zwaar uit dat mijn briefje van 10 euro bijna van de toonbank waaide.
Nadat ze mij het wisselgeld terug gaf hoorde ik haar roepen: wie kan ik helpen?
Ze bekeek mij niet meer en gaf geen krimp toen ik de zaak verliet en de aanwezige een goed weekend toewenste.
Bij de ingang van m’n flat liep ik een buurvrouw tegen het lijf die ik allang had doodgewaand of minstens dat ze was verhuisd maar nee, naar bleek woonde ze er nog steeds.
Ze begon direct met: luister eens wat ik nu hoorde, je kent dat stel toch van de twaalfde met dat groene autootje?
Het relaas van dit gesprek voegt niets toe aan dit verhaal maar terwijl zij oreerde over hoe dat stel elkaar de hersens insloeg zag ik een klein echtpaar aan komen drentelen of het snelwandelaars waren en dichterbij gekomen bleek het dat mannetje en vrouwtje te zijn die ik in een liftverhaal al eens heb geplaagd; schichtig liepen ze langs mij heen alsof ze een spook zagen en ze vluchtten de hal in om zo een mogelijk onheil te allen tijde één stap voor te blijven.
Ik liet het maar zo, maar ik mag barsten als ik weet waar buuf het over had toen ik haar weer aankeek.
Mooie donkerbruine ogen heeft ze die kunnen lachen.
Prlwytskovsky.