Badend in het zweet wordt ze wakker. In de verte klinken voetstappen. Totaal verward probeert ze zich op haar omgeving te focussen maar het duurt even voor haar hersenen snappen wat haar ogen registreren. Het behang op de muur neemt wanstaltige vormen aan. De Franse lelies lijken haar angst te voelen en hebben hun kelk laten hangen. Na een paar minuten beseft ze dat het behang gewoon ondersteboven tegen de muur geplakt is. Ze is weer bij haar positieven. De droom was er weer. Maar opnieuw stopte hij toen het pas echt leuk ging worden. Alsof dromen aanvoelen dat de realiteit op de loer ligt. Ondanks het angstzweet voelt ze de angst minder dan de laatste keer dat ze droomde. Berusting? Ze besluit zich er niet in te verdiepen. Het is tijd om met serieuzere zaken aan de slag te gaan. Er moeten spijkers met koppen geslagen worden en dus moet ze proberen haar brein een beetje op te peppen. Teruggaan in de tijd is het beste middel tegen vergeetachtigheid, dus zet ze alle zeilen bij om het gat in haar geheugen te dichten met datgene wat ze zich nog kan herinneren.

Toen. Wat was ze verliefd. Haar ridder op het witte paard was langs komen galopperen en ze nam maar wat graag de roos aan die hij haar met veel elan overhandigde. Zijn harnas boeide haar niet. Ze wist dat ze met veel liefde elk stukje metaal van zijn huid zou kunnen pellen. Ze wist hoe ze mannen moest bespelen en dat ze binnen no-time zijn liefde voor zich zou kunnen winnen. De juiste woordjes, de perfecte luisteraar, de zoete geur die haar omringde. Eenmaal in haar web van zorgvuldig gesponnen draden, was er geen weg meer terug. Hij zou voor altijd blijven. Hij wel!

Even voelt ze een traan over haar wang biggelen. Hoe is het mogelijk, sinds tijden is er een andere emotie dan angst. Weer een klein stukje van het gat gedicht. Peinzend vraagt ze zich af hoe het komt dat ze zich sommige details zo goed kan herinneren. Dan realiseert ze zich dat een herinnering slechts een fragment is dat keer op keer de revue passeert, waardoor de mens er zelf steeds een stukje bij verzint. Waarschijnlijk was de ontmoeting met haar ridder niet zo mooi als ze zelf denkt, maar ondanks deze wetenswaardigheid is ze blij dat er weer een stukje is teruggekomen.

De voetstappen komen dichterbij. Klik klak…klik klak. Stil zijn. Vooral niet bewegen.
Het is nog geen tijd…….


2 reacties

pally · 13 februari 2007 op 12:31

Het is mooi geschreven, Chantalle. Toch is er iets waarin ik blijf haken , ook als ik het nog eens overlees. Ik heb het gevoel dat je de conclusies die je over ‘haar’ gevoel trekt, iets teveel concreet verwoordt en daardoor geregeld te weinig overlaat aan de fantasie en het interpretatievermogen van de lezer. Na de constatering over het behang bijv:
[quote]Ze is weer bij haar positieven[/quote]
het is maar een mening, natuurlijk…

Groet van Pally

arta · 13 februari 2007 op 15:57

Mooi verhaal, met mooie zinnen!
Op naar deel 3!!
🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder