Dwarsliggers

Stiekem glurend door een venster zie ik een man aan een bureau zitten. Het schijnsel van een druipende kaars, op een houten standaard, geeft de man spookachtige contouren. Er steekt een zwak rokende pijp uit zijn mondhoek die soms, al kauwend, verhuist naar zijn andere mondhoek. Rooksliertjes van de brandende pijp kringelen, in het schijnsel van de kaars, omhoog. Op een oude Brother schrijfmachine typt hij zijn verhaal; briesend van woede zo te zien. Soms, zo lijkt het, kleunt hij woedend de letters met behulp van toetsen op papier; ongenuanceerd tikt hij er op los. Kaf en koren schrijft hij neder; zonder aanzien des persoons. Een vrouw, die hem smeekt even te stoppen met schrijven om op de bank koffie te komen drinken, des spijt.

Tegenover hem zie ik een raam. In dat raam bewegen takken van een boom heen en weer; de regen klettert tegen het raam. Maar wat schrijft deze man? Wat veroorzaakt zijn vermeende woede? Is het zijn gedrevenheid, zijn ijver? Het wereldgebeuren? Zijn verleden dat persé op papier moet? Of zijn het recente ontwikkelingen? Wie zal het zeggen.

Er staat een dampende mok naast hem en hij neemt er een slok uit. Wat zou er in die mok zitten? Koffie? Thee? Water? Sterke drank? Vragen die onbeantwoord blijven en de fantasie van de lezer op hol doet slaan. Of gaat het dieper? Wordt zijn woede veroorzaakt door iets anders? Heeft zijn vrouw een ander? Gaat zijn maîtresse vreemd?

Nee, het gaat hier over dwarsliggers. En dwarsliggers heb je nu eenmaal nodig om het spoor recht te laten lopen.