Een dooie boel

Mijn oom is dood. Mijn tante ook trouwens, eigenlijk iedereen die als familie zijnde ooit om mij heen toefde: vader, moeder, kind, oma’s en opa’s, nichtje, alles heb ik al weggebracht. Maar er gloort licht aan de horizon want er schijnt nog ergens een familietak van vaders kant te bestaan die nog niet ontgonnen is door mij.
Reden te meer om eens in het verleden te duiken en te zoeken naar onbekende bloedverwanten. Ik voer mijn naam in bij het zoveelste genealogie programma en druk op “zoek”. Eerst gebeurt er niets, waarom zou het ook maar dan verschijnt de eerste naam: mijn eigen naam lees ik daar. Dan zie ik de tweede naam en dat is ook mijn naam alleen de datums kloppen niet. Meer namen komen er binnen, zoveel zelfs dat het niet meer op het scherm past en ik moet scrollen om ze allemaal te kunnen lezen. De oudste naam laat een geboortedatum zien van 1773, dan 1844, 1867 en tenslotte 1947 want dat ben ik zelf. Merkwaardig om te zien dat ik al zovaak geboren ben en even zoveel keren ben overleden, behalve die laatste keer want die moet nog komen. Sinds 4 jaar ben ik al op zoek en mijn onderzoek was ondertussen aardig vastgelopen.

Vorig jaar kwam ik op het lumineuze idee om eens een begraafplaats te bezoeken waar mijn voorvaderen zouden kunnen liggen. Na enkele dorpjes vond ik mezelf en dan sta je toch raar te kijken. Nieuwsgierig geworden liep ik alle paden af maar vond verder niemand met mijn naam en ik ging terug naar mijn vermeende voorvader. Mijn gedachten dwaalden af en terwijl ik daar met lege handen stond kwam er een oud vrouwtje aanschuifelen en ze hield naast mij stil. Ik heb jou nog nooit gezien hier, kun je het vinden? Ik zoek mijn familie, bromde ik terug. Die zul je hier niet vinden, zei de vrouw, deze zijn allemaal dood. De oude vrouw die in het zwart liep en aardig op leeftijd was keek mij aan met een paar lachende en opbeurende ogen. Ik besloot haar te vertellen dat alle gegevens op de steen klopten met mijn naam, tot op de letter maar alleen de datum klopte niet. Ach ja, zei ze, dit was de laatste van deze familie dus hier hoef je niet verder te zoeken. Maar in deze streek heeft bijna iedereen deze naam dus zal zoeken niet eenvoudig worden, jongeman. Hierna liep mijn onderzoek vast tot in juni dit jaar.

Ik las ergens een bericht waarin mijn naam voorkwam en reageerde er direct op. Toen ik antwoord kreeg bleek dit het juiste spoor te zijn, eindelijk. Maar de laatst levende link die de oude familie en ook mijn vader nog gekend moet hebben bleek te zijn overleden in 2005, ook hier greep ik weer mis. Er stonden meerdere namen op die lijst van mensen die allemaal waren ontsproten uit dezelfde voorouder uit 1773 wiens mijn naam ik draag, maar allemaal geschreven met dikke rode letters. Er onder stond geschreven dat de rood gekleurde namen niet benaderd mochten worden in verband met de privacy. Na dit gelezen te hebben liep ik als een ijsbeer door mijn hol en bonkte met mijn kop tegen de muur. Eindelijk heb ik ze gevonden en dan mag ik ze niet benaderen, alleen per telefoon maar als ik niet weet in welke stad of dorp ze wonen waar moet ik dan zoeken? Zoals Zadkine’s standbeeld “de verwoeste stad” in Rotterdam de bommen staat tegen te houden, zo stond ik verwensingen omhoog te schreeuwen. Niet dat het iets oplost maar het lucht op zoals ook het schrijven van dit epistel lucht geeft.

Maandag ben ik gaan werken en heb eerst het gezeik van collega’s aan moeten horen over hun verrichtingen dit weekend zoals dat golfballetje dat op een haar na de hole miste, of die donkere wolken die dreigend boven de barbecue hingen. Dan denk ik: jongens, waar hebben jullie het over.