Ooit werd mij ingefluisterd dat vrouwen zijn als stadsbussen: wacht er nooit te lang op want na tien minuten komt er weer eentje.
Hoe juist deze filosofie ook is zal zodadelijk blijken. Dat ik een frequente aanhanger ben van buurtsupers ga ik hier niet uit leggen; ik wandelde op mijn gemak door een voor mij onbekende buurtsuper in een nog vreemdere stad in een C1000!
Dat doe ik graag want alles is nieuw daar; zelfs de melk is nieuw maar komt waarschijnlijk uit de zelfde melkmachine of koe maar smaakt toch net even iets anders.
Dat is met alle dingen daar, het gaat immers om het idee.
Zelfs de vrouwen zijn er anders, vriendelijker en toeschietelijker.
Er was er eentje die knoopte zelfs een praatje met mij aan en klaagde dat er zo weinig in de vrieskist lag.
Nou zei ik: ik zoek alleen lekker zacht vlees.
Ze keek mij aan met ogen die een beetje man doen smelten, een echte rooie was het en ik smolt dus ter plekke.
Even later kwam ik haar weer tegen in de smalle paden, of zij mij, wie zal het zeggen.
Ze praatte nog iets dat ik niet verstond en liep verder; ik werkte mijn lijst verder af want ik ga altijd op een strak schemaatje van huis.
Bij de kassa zette ik mijn spullen op de band en plaatste een blokje achter mijn boodschappen.
Dank je, zei iemand achter mij.
Ik keek om en zag de roodharige vrouw die daarnet een praatje aanknoopte met mij.
Ze lachte vriendelijk en was bezig om haar kar leeg te halen en haar boodschappen op de band zetten; het leek wel of ze voor een heel jaar insloeg.
Ja jongens, dit was een echte rooie met mooie vriendelijke lichtblauwe ogen en sproeten had ze ook en ook lichtrood lang haar, je zou zo in haar willen bijten.
Godsamme, ik kreeg het ineens heel erg warm en zweette peentjes die wijselijk niet afgerekend werden.
De caissière vroeg mij of ik zegeltjes wilde, Arlette stond op haar linkerborst te lezen ai ai ai ….; ik had natuurlijk kunnen reageren met “hoe heet dan die andere” maar dat relaas staat al beschreven in een ander verhaal getiteld de Caissière, dus ik liet het er voor vandaag maar bij.
Een NEE ik wilde géén zegeltjes want ik had het al zo heet en bovendien vroeg de roodharige vrouw aan mij of zij die zegeltjes dan mocht hebben; uiteraard stemde ik daarin toe meegaand als ik ben.
Maar dan moet zij wel uw kassabon hebben, zei de caissière.
Ik had daar geen moeite mee en beaamde dat dit goed was.
Toen ik mijn boodschappenkarretje weer in het rek schoof en om keek zag ik dat de roodharige vrouw mij wenkte.
Ze wenkte mij in de trant van wacht even op mij, dus dat deed ik; ze kwam ook naar de uitgang toe en zei dat ze het leuk vond dat ik even op haar wachtte.
Ik gaf aan dat ik de beroerdste niet was.
Ze vond het een aardige geste van mij dat zij de zegeltjes kreeg, dat was een bijzonder gebaar in deze tijd.
Ze woonde dichtbij zei ze en vroeg mij of ik meeging om iets te drinken want dat leek haar gezellig.
Ik zette mijn boodschappen in mijn scheurijzer en ging tasloos met haar mee; de handen in mijn zak.
Het was echt niet ver naar bleek, zogezegd om de hoek.
Eenmaal bij haar binnen hing ik mijn jas netjes op de kapstok en ging op haar bank zitten.
Wat wil je drinken, vroeg ze.
Wat heb je, vroeg ik.
Ohw zei ze, ik heb veel lekkere dingen.
Dat zag ik ook wel maar wilde er nog niet te direct op reageren los van het feit dat ik haar lekkere dingen stiekem naar hun waarde schatte, want daar ben ik man voor nietwaar?
Ze kwam naast me zitten en vertelde over allerlei leuke onderwerpen.
Ze keek mij aan met haar mooie lichtblauwe ogen en ik had moeite om niet meteen met mijn handen door dat heerlijke rode haar te woelen en er mijn neus eens lekker in te steken.
Uit veiligheidsoverwegingen zei ik haar dat ik nu wegging en hoopte haar snel weer te zien.
Ze zei dat als ik dat deed ik haar nooit meer zou zien en hier komt de stadsbus voorbij die ik aan het begin van het verhaal schetste.
Ik nam die gok en stond op maar tijdens ons afscheid ……..,
Nee nee jongens, hier moet dit verhaal noodgedwongen eindigen; zelfs ik heb mijn privé.
Prlwytskovsky

Categorieën: Verhalen

6 reacties

Trukie · 3 maart 2006 op 17:51

[quote]Ooit werd mij ingefluisterd dat vrouwen zijn als stadsbussen: wacht er nooit te lang op want na tien minuten komt er weer eentje.[/quote]

Daar zou ik buiten de stad na 19.00 uur ´s avonds maar niet op rekenen 😀
Overdag trouwens ook niet 😛

Li · 3 maart 2006 op 19:52

[quote]Ooit werd mij ingefluisterd dat vrouwen zijn als stadsbussen[/quote]
[quote]een echte rooie was het[/quote]

😀 Ik kreeg ineens een dubbeldekkervisioen.

Li

Ma3anne · 4 maart 2006 op 10:00

En toen schrok je wakker?:-D

Kees Schilder · 4 maart 2006 op 13:54

😀 😀

DriekOplopers · 4 maart 2006 op 21:24

Echt weer meesterlijk gedaan. Vooral dat quasi-onbeholpene (in taal en gedrag) vind ik werkelijk prachtig! Super!

Driek

Prlwytskovsky · 8 maart 2006 op 23:20

Driek: scherp!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder