Eline (2)

Traag sjokt het paard met zwiepende staart het schuurtje in, de tanden malend op een paar grassprietjes. Eline staart naar hem vanuit haar keukenraam, een warme mok koffie tussen haar handen geklemd. Ze zucht. Het is tijd om de kinderen van school te halen. Ze zet haar lege koffiemok op het aanrecht naast de ochtendkrant, met op de voorpagina een maatschappijkritisch artikel over haar generatie. Een generatie, zo luidt het commentaar, die niets anders nastreeft dan geluk. Geluk van het verkeerde soort. Vluchtig geluk, oppervlakkig geluk. Eline heeft een hekel aan wachten op het schoolplein. Als ze om twee minuten over half 3 aan school staat prikt de zon in haar ogen. Een architectonische fout, om een schoolgebouw zo neer te zetten dat je in de zon moet kijken om je kroost uit school te zien komen. Ze zet haar hand als klepje boven haar ogen. Daar druppelt een eerste groepje kinderen het schoolplein op. Eline herkent enkele klasgenootjes van Sen voordat ze haar eigen zoon ziet. Daar is hij, in zijn nieuwe blauwwitte jas. Zoals altijd ziet hij haar niet, loopt druk kletsend met een klasgenootje de verkeerde kant op. Het jasje staat hem leuk. Trots loopt ze naar hem toe.
‘Hé Sen, hier ben ik!`
Hij kijkt op en lacht als hij haar ziet. Met een flinke knuffel en een kus op zijn zoute haren vraagt ze ‘Hoe was het op school? Je hebt nu lekker vakantie! Heb je je zusje ook gezien? Ah, daar komt onze kleine madam.’
Hoewel, klein? Ze is de jongste, dus de eeuwige kleinste, maar kijk nu toch hoe dapper haar meisje uit de kleutergroep komt lopen, een tekening in haar hand geklemd. En weer is ze een sprong ouder.

‘Mam, gaan we morgen op vakantie?’ vraagt Sen.
‘Ja jongen, morgen vertrekken we. Heb je er zin in?’ Eline probeert de zenuwen in haar stem te onderdrukken. Ze vindt het eng, de eerste vakantie zonder hun vader. Ze moet het doen, ze wil het ook doen. Ze heeft een appartement geboekt in de Ardennen, een gedeelte van een vakantieboerderij. Een vriendin had het haar getipt. Het appartement is heel eenvoudig maar daardoor ook lekker goedkoop, niet onbelangrijk nu ze er alleen voor staat. Ze wil het liefst blijven tekenen, niet gedwongen worden om daarnaast nog een baan te nemen. Tot nu toe gaat het goed, ze komen rond.

Het is zaterdagochtend. Eline tilt de laatste tas in de kofferruimte van haar auto. Ze is misselijk. Haar lijf protesteert bij het idee dat ze straks vertrekt. Terwijl het maar een paar uur rijden is naar de Ardennen. En ze maar een week weg gaan. Die gedachten helpen niet, ze wordt van binnen niet rustig. Brecht en Sen zitten al op de achterbank klaar. Een beetje provisorisch heeft ze een rugzakje aan de achterkant van de passagiersstoel bevestigd, waarin ze knutselboekjes, potloden en wat kleiner speelgoed heeft gestopt. Voor onderweg. Bo is gisteravond nog door haar vader opgehaald. Opvallend vaak heeft ze vanochtend al gedacht dat ze haar hond nog moest uitlaten.
‘Nou dame en heer, we gaan op vakantie. Hebben jullie er zin in?’
‘Jaa!’ klinkt het enthousiast.
‘Mooi. Daar gaan we.’
Eenmaal op de weg laat ze bij de eerste kruising al de auto afslaan. Geschrokken kijkt ze via het spiegeltje of er auto’s achter haar staan. Gelukkig niet. Op de achterbank zitten haar dochter en zoon in hun boeken te kleuren. Ze hebben niets in de gaten, voor hen is deze vakantie één groot avontuur. Voor haar toch eigenlijk ook. Plots voelt ze zich trots. Trots op hun drieën, trots op haarzelf. Resoluut start ze de auto opnieuw en geeft een flinke dot gas. Ze zet de radio harder en zingt luidkeels mee. Ze zingt de zenuwen kwijt, de Ardennen tegemoet.