Eline – 5

Na het open veld volgt een dichter bos. Hoe laat zou het eigenlijk zijn? Eline kijkt naar haar pols maar ze heeft haar horloge niet om. Ze heeft werkelijk geen idee, het zou een uur kunnen zijn, maar als ze al twee uur op ‘spooktocht’ zijn zou ze er ook niet van opkijken. Plotseling stormt er iets door de struiken, vlak langs de groep. Het is donker maar de struiken zwiepen duidelijk op en neer en er is een luid geknor hoorbaar. Eline slaakt van schrik een gil. Jan pakt haar even bij de schouder. Haar hart klopt in haar keel.
Minutenlang blijven ze zo nog staan, doodstil, totdat Joop, de eigenaar van de vakantieboerderij, de spanning doorbreekt met een nuchtere: ‘Nou, dat was dus een everzwijn. Was ik ‘m toch goed op het spoor.’
‘Was dat nou een everzwijn?’ vraagt Eline verbaasd. ‘Ja’ antwoordt Joop resoluut, duidelijk geïrriteerd dat Eline aan zijn deskundigheid twijfelt. ‘Goh. Dat was best eng’, zucht Eline.
Maar mam’, zegt Sen streng, ‘ jij deed het fout. Jij begon te gillen toen dat everzwijn bij ons was. En Joop had nog zo gezegd dat je stil moest blijven.’ Jan begint hard te lachen.
‘Ja Sen, jongen, daar heb je helemaal gelijk in.’ Sen straalt en gaat nog wat dichter tegen het been van Jan staan. Die twee hebben elkaar gevonden, ziet Eline verbaasd.
‘Kom, we gaan huiswaarts’, besluit Joop. Jan komt bij Eline lopen. Ze vindt het best. Zijn vrouw loopt bij Joop, een stukje voor hen.

‘We vertrekken morgen weer’, vertelt Eline aan Jan. ‘Naar huis.’
Ze voelt zich op een vreemde manier blij. Giechelig. Ze heeft zin om een stukje te huppelen. Ze zou bijna haar hand door Jan zijn arm steken. Jan lacht om haar. In het donker kan ze alleen zijn ogen zien, pretoogjes. Zwijgend wandelen ze het pad omhoog.
‘Zal ik vannacht naar je toekomen?’ De vraag komt volledig onverwacht voor Eline. Geschrokken blijft ze staan. Jan loopt een paar passen door en draait zich dan een kwart slag naar haar toe. Eline kijkt naar de lucht, waar zijn vraag lijkt te zweven. Niet zij staat hier, maar iemand anders. Ze kan zichzelf zien staan. Tegelijk is het moment zo intens dat Eline het in haar hele lijf voelt.
Dus zo gaat dat. Nu kijkt ze naar Jan, naar zijn borst, zijn armen. Hoe lang is het al niet geleden. Ze wil iets zeggen maar weet niet wat. Er komt niets uit haar mond. Jan is haar voor. ‘Ik wist het.’ Hij spreekt het niet uit alsof hij beledigd is, gekrenkt of teleurgesteld. Hij zegt het alsof hij het bij het juiste eind had. Alsof Eline met haar zwijgen bevestigd heeft wat hij al dacht. Maar wat dacht hij dan? Zijn hand wrijft even over haar rug. Dan versnelt hij zijn pas, haalt Sen van achter in en tilt hem onverwacht hoog op. Sen gilt van schrik en plezier. Als ze de bocht om zijn zien ze de vakantieboerderij liggen.

Jan en zijn vrouw vertrekken meteen naar hun appartement, zonder nog iets te zeggen. Sen wil de pikzwarte speeltuin in rennen, maar daar steekt Eline een stokje voor. Die nacht worden Brecht en Sen allebei schreeuwend wakker. Eline legt ze bij haar in het tweepersoons bed. Ze ligt niet gemakkelijk door hun gedraai, maar slapen kon ze toch al niet. Rond vier uur valt ze eindelijk in een diepe slaap.

Haar mobiel gaat om acht uur af. Ondanks dat ze weinig heeft geslapen is Eline klaar wakker. Ze moeten voor 10 uur hun huisje uit zijn. Eline kruipt onhandig over haar dochter heen, zo voorzichtig mogelijk, en neemt dan een uitgebreide douche. Een uur later zijn de tassen ingepakt en zitten Sen en Brecht moe aan de eettafel. Na het eten loopt Eline met twee reistassen naar haar auto. Ze is zich heel bewust van haar houding, haar stappen, op het korte stukje voor de serre. Ze is gespannen, in afwachting van iets, maar er gebeurt niets. Ook de tweede keer dat ze op en neer loopt niet. Het is stil op de vakantieboerderij, alles in diepe rust. Eline besluit even te wachten, in de auto. Minuten verstrijken. De kinderen op de achterbank worden ongeduldig. Waarom rijden ze niet weg? Ze willen naar huis. Eline werpt een laatste blik op de serre en start dan haar auto. Ze draait de auto de weg op en kijkt nog een laatste keer naar de boerderij. Geen teken van leven. Dan geeft ze gas en rijdt weg. Ze neemt de eerste weg links, in de richting van de snelweg. Bij de T-splitsing moet ze rechts.

Pas dan valt haar blik op de rechter ruitenwisser. Daar wappert iets, iets wits. Eline trapt wild op de rem, zwaait de deur open en rent naar de andere kant. Voorzichtig trekt ze een smal strookje papier onder de ruitenwisser vandaan. Ze strijkt het met haar duimen recht en leest in een met blauwe pen geschreven website adres. ‘www.jan_pics.nl’. Snel rent ze terug naar de bestuurdersstoel, luid lachend. ‘Wat is er, mam?’ vraagt Sen.
‘Niks, jongen. Helemaal niks’ antwoordt Eline, zonder dat ze haar lachen kan stoppen.