Zodra Eline met haar kinderen thuis komt in haar flat in Eindhoven gaat de telefoon. Het is haar moeder, die wil weten hoe hun weekje in de Ardennen is geweest. En of het goed is als ze even op bezoek komen. Eline reageert kortaf dat ze het druk heeft, maar haar moeder stoort zich daar niet aan, ze is er over een uurtje, dan helpt ze haar wel. Eline gaat meteen aan de slag, ze zet een tegensputterende Brecht bij Sen in bad, wast hun haren en haalt ze er weer uit. Daarna begint ze alvast te koken voor het avondeten. Ze bakt rundergehakt rul en zet een pan met water op het vuur voor de spaghetti. Even hoopt ze nog dat ze tijd zal hebben om haar laptop open te klappen, maar dan staan haar vader en moeder al voor de deur, samen met haar hond, Bo.

Bo is helemaal door het dolle en snuffelt het hele huis door, alsof alles nieuw is. Sen omhelst en aait hem enthousiast, Brecht kruipt bij opa op schoot. Eline is een beetje nukkig, maar wordt, door de vragen van haar moeder over de Ardennen, steeds enthousiaster. Ook Brecht kletst honderduit, af en toe aangevuld door Sen. Het zwijn op de spooktocht wordt steeds groter en gevaarlijker. Over Jan en zijn website zwijgt Eline. Na de spaghetti haalt Eline een zak chips uit de kast en schenkt haar ouders en zichzelf een glas wijn in. Haar moeder legt om acht uur de kinderen in bed terwijl Eline met haar vader nog wat blijft kletsen op de bank. Ze voelt haar wangen gloeien door de verhalen, wijn en slaap Na een tweede glas nemen ze afscheid en gaan ze naar huis.

Eindelijk kan Eline haar laptop aanzetten. Gespannen tikt ze ‘jan_pics’ in. Er verschijnt een zwart scherm. In eerste instantie denkt Eline dat ze gefopt is, een flauwe grap, maar dan borrelt er een klein luchtbelletje over het scherm. Het is een prachtig klein bolletje, met af en toe een veelkleurige gloed zoals de zeepbellen van een bellenblaas. Dan, vanuit het niets, spat de bel uit elkaar en verschijnt er het woordje ‘welkom’. Het is prachtig. Eline klikt om verder te gaan.

Er verschijnt een foto. Een kruispunt in een moderne stad, strakke flatgebouwen, drukke straten met auto’s, verkeerslichten, voetgangers. Een dromerige vrouw in een rode jas. Een gehaaste zakenman met attachékoffer. Wat moet ze hier nu mee? Er staat nergens tekst. Ze gaat met de cursor over de foto, maar er verschijnt geen uitleg. Ze klikt erop. Niets. Opnieuw kijkt ze naar de afbeelding. Gaat het om die vrouw? Die man? Eline kan er niets uit opmaken. De man lijkt niet op Jan, de vrouw niet op de vrouw die bij hem in de Ardennen was. Misschien is er iets aan de flatgebouwen, gebeurt er iets achter de ramen. Brand? Een roofoverval? Maar nee, hoe Eline ook kijkt, ze ziet geen opvallende details, een reden waarom Jan juist deze foto op zijn website heeft geplaatst. De verkeerslichten zijn normaal, de boom is doodgewoon, de stoeptegels zijn saai grijs zoals stoeptegels moeten zijn. Maar wacht. Er staat iets op de grond.

Dát is het! Op de stoep, in de bocht, aan de voet van een hoog flatgebouw en naast een verkeerslicht staat een geel badeendje. Samen met een rood badeendje. Zo’n klein plastic speelgoedbeestje voor in bad. Geweldig, fluistert Eline in zichzelf. Met haar muis gaat ze over de rand van de foto, in de hoop dat er ergens een pijltje verschijnt, naar rechts, naar links, naar boven of onder. Nee, geen pijltjes. Dan klikt ze op de foto en scrollt met haar muis naar beneden. Ja! De foto verdwijnt naar boven en daar komt van onder een nieuwe aan.
Ze schrikt. Deze foto herkent ze wel. Het is de waterval in de Ardennen. Op de plek waar ze gezeten heeft met Sen en Brecht staan nu een geel en rood eendje. Haar maag draait. Snel scrollt ze naar beneden. Een foto van het terras in Malmédy, de stad vlakbij hun vakantieboerderij. De twee eendjes zitten op een terrasstoel.

Gebiologeerd zoekt Eline verder. De volgende foto is een weiland, met vijf roodbonte koeien, hun koppen in het gras. Het prikkeldraad is scherp. De achtergrond is onduidelijk, maar je kunt vaag een tractor onderscheiden. Eline kijkt naar de grond, speurt het groene grasland af naar een fel gekleurd stipje. Staat ook hier een badeendje? Inderdaad, helemaal links, tussen het hoge gras, staat een geel eendje. Het staat opzij gedraaid, in de richting van de koeien. En het rode eendje dan? Of ditmaal misschien blauw? Of groen? Zouden de kleuren gekozen zijn aan de hand van de foto? Ze speurt en kijkt, houdt haar laptop schuin onder de keukenlamp en dichter bij haar ogen, maar tevergeefs. Ze ziet enkel een geel eendje.
Ze sluit haar laptop af en loopt de gang in. Zacht zet ze de deur van Sen op een kier. Hij slaapt als een roos. Ook Brecht ligt in een diepe slaap. Ze slaat de badkamer over, ze poetst haar tanden morgen wel weer. Nauwelijks ligt ze in bed of ze valt in een heerlijke slaap.

De zaterdag kruipt traag voorbij. Eline is er niet echt met haar gedachten bij, ze laat Brecht en Sen veel tv kijken en zit lange tijd gedachteloos achter haar laptop.
Wanneer ze hen ’s avonds in bed heeft gestopt, belt ze twee personen. Eerst haar moeder, met de vraag of ze zin heeft om morgen een dagje op de kleinkinderen te passen. Daarna Suzanne, haar beste vriendin. Het eerste gesprek duurt tien minuten, het laatste twee uur. Ze praat haar vriendin openhartig bij over Jan en het briefje onder de ruitenwisser. Uitvoerig beschrijft ze de foto’s op de website en samen opperen ze de wildste ideeën over de betekenis erachter. Ze spreken af dat Eline morgen naar haar toe gaat in Amsterdam. Wanneer ze het gesprek beëindigt voelt ze zich al stukken beter.


9 reacties

SIMBA · 19 augustus 2012 op 10:57

Mysterieus mannetje die Jan…..

Sagita · 19 augustus 2012 op 11:08

Vlot geschreven! Jammer dat je weinig of geen dialogen gebruikt en de stijl vooral ’tell’ in plaats van ‘show’is! Misschien kan je daar bij het herschrijven nog iets aan doen! Niettemin knap dat je de moed hebt om een heel boek te schrijven. Dus laat je niet ontmoedigen!
groet Sa.

Libelle · 19 augustus 2012 op 12:35

Toch vind ik de ’tell’ ook wel leuk.
Alleen al bij de gedachte dat het rode eentje ineens op het nachtkastje zou staan, leverde kippenvel op.

Yfs · 19 augustus 2012 op 13:49

Puntje van mijn bureaustoel!!! Zó goed geschreven, die wanhoop, het naarstig zoeken naar en de bijna teleurstelling bij het niet meteen iets ontdekken op de site van Jan. Zelfs de hond krijgt een klein rolletje als hij het huis besnuffelt op zoek naar iets nieuws. Heerlijk om te lezen. Ze komt jan natuurlijk tegen in Amsterdam… hé Sylvia? ja toch? ja toch? of ergens anders? of… of… of……?
Hoezo ongeduldig? haha

Meralixe · 19 augustus 2012 op 20:04

Even resumeren na aflevering 6:

We bevinden ons nog steeds op column x waar zeer ruim gedacht wordt over wat allemaal bij “ columns” hoort. Nu zitten we dus in een vervolgcolumn waarbij elke aflevering aan bepaalde “wetten” van een column zou moeten voldoen. Zeker de laatste drie afleveringen voldoen daar niet aan maar, geen mens die er om treurt. Ook dit moet kunnen!
Het verhaal kabbelt (rustig) verder richting hospitaal en diepzinnige gedachten van Elene, onze hoofdrolspeelster waar het in aflevering één en twee begon en, het is goed verteld en het houd de lezer vast, wat uiteindelijk het voornaamste is!!!

In andere” kretieken” wordt er zelfs gesuggereerd naar waarachtig, een “boek”!!! Is dit niet de heimelijke droom van velen onder ons die, zoals ik het onlangs van “Chucky ” hoorde, zoekende zijn in een overaanbod. Is dan, dit verhaal, een perfecte oefening tot het durven overgaan naar die uitdaging, het schrijven van een boek?

Nu, we lezen verder en kijken nieuwsgierig uit naar de volgende aflevering. :pint:

sylvia1 · 20 augustus 2012 op 07:56

Een samenvatting zoals alleen jij ze kunt maken Meralixe…
Vervolgverhalen is een categorie hier op cx, dus het mag. Het zijn inderdaad geen standaard columns en het vraagt geduld van de lezer. Maar wees gerust, het worden geen 35 delen, zoals DO hier ooit gepresteerd heeft in een prachtige (!) vervolgverhalenserie.

pally · 20 augustus 2012 op 09:56

Ik lees lekker gretig door,Syl, ook al druppelt het rustig van scene naar scene, maar dan toch zó, dat er onderhuidse spanning blijft. Je voelt mee met de hoofdpersoon en wordt nieuwsgierig naar Jan, waar ik nou langzaam een hekel aan begin te krijgen… 😀

groet van pally

Ferrara · 20 augustus 2012 op 20:23

Iets teveel detail in deze aflevering, zoals de kinderen uit bad halen nadat ze er zijn ingezet.
Ik vertrouw die Jan voor geen meter. Sta al vanaf de zijlijn te roepen. “Trap er niet in.”
Maakt het dus ook spannend.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder