Warm zaad druipt langs zijn benen omlaag, maar hij trekt zijn broek op en laat het voor wat het is. Met zijn ene hand ritst hij zijn gulp dicht terwijl hij met zijn andere hand reikt naar de deurhendel die hem weer tot de wereld der onwetenden zal brengen. Hoe zoet, de leugen. Thuis wordt er op hem gewacht en hij kan alleen maar hopen dat hij in de tussentijd niet is gebeld. Er gaan slechts tien minuten voorbij of zijn vrouw opent de deur om hem binnen te laten tot een scène van opperste huiselijkheid. Hij kust haar, maar denkt nog steeds aan hem, en aan haar, die rondborstige blonde, die neger, dat joch van zonet, en aan al die anderen die nog zullen volgen. Het idee van de geur van seks die aan hem kleeft, en de wetenschap dat zij het zou kunnen ruiken maakt hem bijna weer net zo geil als die middag. Hij kust haar nogmaals, maar nu heviger. Als ze zich vervolgens van hem losmaakt ziet hij dat ze bloost. Twaalf jaar huwelijk, en nog steeds die onuitstaanbare gene.

En dan het ritueel:
“Hoe was je dag.”
“Goed, druk zoals gewoonlijk. Hoe was de jouwe?”
Borden, ditmaal gevuld met Keftedakia en notenrijst in plaats van aardappelen met groente en een monoloog over de kleine die ziek is thuisgebleven, een overspelige kennis en het recept van zelfgemaakte tzaziki.
Plichtmatig biedt hij haar aan te helpen met de afwas, maar met een lach wimpelt zij hem af.
Dan gaat hij naar boven, zich verheugend op de volgende lege bladzijde in zijn aantekenboek die wederom gevuld zal worden met woorden van lust en perversie.

Woorden over die bronstige Arabier die zweet, sperma en speeksel op hem heeft uitgestort, en de burgerman die hij was weer tot een mens van driften en instincten heeft geneukt. En die alleenstaande huisvrouw die hij vervolgens zelf te grazen nam, om zijn eigen driften door te geven en een ander verlangen te stillen. En niet te vergeten die jongen van zonet, die voor een klein bedrag zelf wel eens wat actie wilde ondernemen.

Hij reikt naar zijn broekzak en neemt het slipje dat hij daarin bewaard heeft in zijn handen. Vlug ritst hij zijn gulp open en wrijft het witte katoen steeds sneller over zijn geslacht. Nieuwe verlangens komen in hem op, nieuwe fantasieën, nieuwe lustgevoelens.

Zolang er maar een vluchtweg was, een manier om aan alle ellende te ontkomen. Tot die tijd zou hij branden, glazen breken, en leven enkel en alleen voor extase.

Categorieën: Fictie

4 reacties

KawaSutra · 4 juni 2007 op 17:44

Heel goed geschreven Troy.

Bitchy · 4 juni 2007 op 18:38

Enorm goed geschreven!! :wave:

arta · 4 juni 2007 op 18:53

[quote]Zolang er maar een vluchtweg was, een manier om aan alle ellende te ontkomen. Tot die tijd zou hij branden, glazen breken, en leven enkel en alleen voor extase.[/quote]
Triest dat de keuzes die hij maakt hem alleen secondes geluk brengen…
Een gewaagd onderwerp, wat jij enorm mooi hebt neergezet!
🙂

Dees · 7 juni 2007 op 08:02

Mooi geschreven, zeker. Toch wat soberder dan anders. Maar nu gaat het hier en daar ten koste van de inhoud

[quote]die wederom gevuld zal worden met woorden van lust en perversie.[/quote]

Dat is een switch van het beschrijvende naar het vertellende. Het beschrijvende is minder krachtig. Je kunt ook laten zien wat hij denkt, ipv te beschrijven dat hij die woorden gaat schrijven. Ookje laatste alinea. Nog afgezien van de grammaticale opbouw van de eerste zin is ook je laatste zin meer richting de beschrijving. Doorgaan in zijn beleving zou krachtiger zijn..

Zo kritisch genoeg? 😉

Mss heb je er iets aan….

Geef een reactie

Avatar plaatshouder