Ik ben een flexibel mens. Als anderen dit niet onderschrijven, prima. Zo flexibel ben ik. Laatst nog: ik had een vrije dag en was vast van plan om mijn ramen te zemen. Alles stond al klaar; een emmer met daarin een heet, ontvettend sopje. Meubels aan de kant om erbij te kunnen. De telefoon ging. Een vriendin. Of ik zin had om mee te gaan naar de stad. Kijk, ik hád kunnen denken: “Nee, natuurlijk niet, ik ga mijn ramen zemen!” In plaats daarvan stelde ik onmiddellijk mijn plannen bij en liet mijn ramen in de steek die mij met een troebele blik en een matte glimlach nakeken. In mijn werk móet ik wel flexibel zijn. “ Op het programma staat dat we nu buiten gaan spelen.” “ Ja, maar juf! Het regent keihard!” “Niks mee te maken. Regels zijn regels, afspraak is afspraak. Ik ga zelf niet mee naar buiten, ik zwaai wel vanachter de ramen.” Dat werkt natuurlijk niet. Dus ook in mijn werk moet ik constant plannen veranderen of bijstellen.

Dat moet ik ook als moeder. Leuk, dat ik een baan heb, maar dat werkt alleen als alles gezond blijft. Als een van mijn kinderen begint de kuchen, gaat mijn flexibele geest meteen aan het werk. Wat, als dit kind ziek wordt? Hoe los ik het op? Nu de kinderen pubers zijn is het allemaal wat gemakkelijker, maar in het verleden heb ik wel eens mijn moeder vanuit het hoge noorden opgetrommeld om voor mijn zieke kind te zorgen, zodat ik naar mijn werk kon. Mét schuldgevoelens ja.

Laatst gingen we naar het strand. Ook weer zo’n idee dat spontaan ontstond en binnen een uurtje zaten we met gevulde koelbox, handdoeken, zonnebrandcrème in de auto. Ook die dag had ik andere plannen, maar ook nu was ik weer flexibel.

Mijn man en ik zijn echte strandfans. Wij hebben altijd van die fantasieën, hoe we, als we oud en grijs zijn, hier ons huis verkopen en heerlijk in zo’n kustplaatsje gaan wonen. Elke dag naar het strand, al is het maar een uurtje. Fantastisch! Ook dit keer genoten we met volle teugen. “Waarom eigenlijk wachten tot we oud en grijs zijn?” mijmerde mijn echtgenoot. “ Onze jongste gaat naar groep 8. Volgend jaar gaat ze naar de middelbare school, misschien is het dan dé perfecte timing om te verhuizen!” Ik keek hem van opzij aan en glimlachte. Altijd leuk, dat fantaseren over de toekomst. Maar het was hem menens. ’s Avonds keek hij op internet naar woningen en werd steeds enthousiaster. “Als we dit jaar gebruiken om op ons gemak naar een huis te kijken en jij naar een andere baan, dan wonen wij volgend jaar om deze tijd in Monster!” riep hij blij.

Nieuwe woonplaats? Ander huis? Mijn slaapkamer is nog maar net opgeknapt en we hebben een badmeubel in bestelling! Andere baan? Ik heb het enorm naar mijn zin op de school waar ik werk. Nieuwe vrienden? Andere buren? Mijn oudste zoon heeft een drumstel en als hij daarop tekeer gaat, dan kan je het in de hele woonwijk horen. De buren reageren daar heel vriendelijk op. “Hij gaat steeds meer vooruit!” zeggen ze vaak. Zoon nummer twee speelt gitaar en spaart voor een elektrische gitaar mét versterker. Ook ik ram graag op mijn digitale piano. De buren vinden ons nog steeds aardig. Wat voor monsters van buren krijgen we misschien in Monster?

Nee, ik wil niet, ik durf niet, ik ben bang. Ik wil blijven zitten waar ik zit, bij mijn vriendin die om de hoek woont achterom naar binnen kunnen stappen. Ik weet hier blindelings de weg, ik zie het niet zitten om weer opnieuw te moeten beginnen. Die plannen waren toch bedoeld voor als we óud zouden zijn? Wie noemde mij zonet flexibel? Ach, hou toch je mond.


DreamOn

DreamOn publiceert sinds 2006 columns op het internet. Zij schrijft over alles wat haar bezighoudt. Vaak (te) breedsprakig, maar dat is een leerpunt! In het dagelijks leven is DreamOn pedagogisch coach en heeft ze haar man, kinderen, familie en vrienden lief.

16 reacties

Mosje · 10 juli 2006 op 13:07

[quote]en binnen een uurtje zaten we met gevulde koelbox, handdoeken, zonnebrandcrème in de auto.[/quote]Je vergat je moeder mee te nemen op het dak van de auto?
😛

KingArthur · 10 juli 2006 op 13:35

Wat is er makkelijker dan vasthouden aan het oude terwijl de uitdaging juist in de verandering ligt? Kom op niet zo moeilijk, inpakken die handel en wegwezen.

Eddy Kielema · 10 juli 2006 op 13:53

Er zijn genoeg mensen die ergens met enorm veel tegenzin blijven wonen, maar om de 1 of andere reden niet weg durven te gaan. Bijvoorbeeld omdat ze er hun leven lang al gewoond hebben en bang zijn voor het onbekende. Als je ergens met plezier woont, moet je natuurlijk niet gaan verhuizen. Dat heeft volgens mij niet zoveel met flexibiliteit te maken, maar meer met je gezonde boerenverstand.

Raad_wie_ik_ben · 10 juli 2006 op 15:08

Heel herkenbaar.

(Driemaal raden wie ik ben.)
😛

WritersBlocq · 10 juli 2006 op 20:14

Hoi Trudy,
Leuk verhaal, goed geschreven. En ik zeg ook dat je lekker moet blijven zitten, want je zit met een stief kwartiertje in Monster vanaf waar je nu woont, maar het is wel een wereld van verschil en je krijgt een monsterlijke cultuurshock om je oren. Prachtig plaatsje om naartoe te gaan voor een dagje (pfff, strandtas in een uur pakken, wat nemen jullie mee? De hele huisraad?! :-D) en weer vandaan te vertrekken 😉

DreamOn · 10 juli 2006 op 20:40

@WB: wat nemen wij zoal mee naar het strand: de koelbox met daarin komkommers in kleine blokjes, stukjes kip, frisdrank, belegde broodjes en een fruitsalade. 😀
Bovendien moeten er drie kinderen op jacht naar zwembroeken en bikini’s (zit vast nog in de zwemtas van gisteren naar het zwembad)
Vijf mensen moeten zich insmeren qua huidtype’s varierend van sunblock naar croma, ook moeten er vijf strandlakens gehaald worden.
Welke boeken, tijdschriften, vlieger nemen we mee? Wel of geen strandtentje? Nemen we de strandstoeltjes nou wel of niet mee?
En de verbandtrommel? Je weet maar nooit…
Waar zijn mijn badslippers? Zal ik toch maar mijn roze bikini aantrekken? Heeft iemand mijn zonnebril gezien? 😀 😀 Daarom wil ik in Monster wonen, kan je gewoon even naar huis als je iets vergeten bent!

Wat bedoel jij nou met ‘cultuurshock’? Monster ligt hier toch maar een stief kwartiertje vandaan? Of lopen ze daar allemaal met burka’s? Kom ik Raad_wie_ik_ben misschien nog wel tegen! 😉 😉

WritersBlocq · 10 juli 2006 op 21:08

Nee klederdracht hebben ze daar niet meer, maar ga er eens wonen en doe een vergelijkend warenonderzoek :-D:-D

Ik ga naar het strand en neem mee: boek, crypto, peentjes, komkommer en tomaat, paar blikjes bier, grote fles water, chippies, boterhammen, een paar centjes, zakdoekjes, zonnebril, bikinibroekje (op de fiets een ander broekje aan anders slijt ie zo hard), en met een stief kwartiertje ben ik op pad 😆 om er na een kleine 3 kwartier – met een omweg, Marlot en Duindigt, altijd leuk – fietsen te zijn, hmmmm….

KawaSutra · 10 juli 2006 op 23:38

Nee, pak gewoon de motor. Vijf minuutjes ff gas geven en je ploft in het zand. En die koters kun je wel in een zijbakkie proppen of desnoods een aanhangertje. Maar naar Monster verhuizen??? 😕

DreamOn · 11 juli 2006 op 00:15

WAT IS ER TOCH VOOR VRESELIJKS IN MONSTER? VERTEL HET ME, IK HEB ECHT GEEN IDEE! IS HET DAAR NET ZO ERG ALS DE NAAM DOET VERMOEDEN? :warn: :warn: :warn: 👿 👿 👿

Mup · 11 juli 2006 op 17:54

[quote]Nu de kinderen pubers zijn is het allemaal wat gemakkelijker, [/quote]

Daar wil ik meer van weten! Makkelijker? Vertel!
En wat betreft verhuizen, het liefst doe ik het nooit meer 😉

Groet Mup.

Li · 11 juli 2006 op 21:28

Soms zijn dromen leuker dan de de werkelijkheid.
Hier laat je wat en daar vind je wat.
Lekker vlot geschreven en je brengt me aan het twijfelen of ik zelf wel zo flexibel ben als ik dacht.:-o

Li

sally · 12 juli 2006 op 00:14

Ook ik begin steeds meer te twijfelen aan m’n flexibiliteit.
Regelmatig wordt me enthousiast een makelaarsblad onder de neus geschoven met een, in zijn ogen, kans uit duizenden. Maar ik blijf in mijn paleis.
Het wordt bijna een sport alle voor-en nadelen te benoemen.
Leuke column Trudy.

DreamOn · 12 juli 2006 op 01:53

@Frans en WB: WAT is er mis met Monster?
@ Mup: Als de kinderen klein zijn, dan haal je ze uit de kinderstoel en je zet ze in bad. Nu hoor ik elke morgen de douche en daar staat een van mijn kinderen dan onder. In die zin is het gemakkelijker.
Ook als ze ziek zijn: ik ga naar mijn werk (vijf minuten fietsen van mijn huis) ik bel ze zo nu en dan en ga tussen de middag naar hen kijken. Qua fysieke handelingen wordt het dus gemakkelijker. Qua gedrag: daar kom ik over een paar jaar nog wel op terug bij jou…………

Chantal · 12 juli 2006 op 09:04

Heee Trudy wat een leuke column! Voor mij heel herkenbaar ook. Ik zeg ook altijd wel dat ik zo flexibel ben, maar ik ga nu ook misschien verhuizen en het begint me toch te kriebelen….

Al het vertrouwde raak je kwijt natuurlijk, maar aan de andere kant is dat niet altijd erg..

Leuk geschreven in ieder geval en je geeft me weer stof tot nadenken.. ben ik eigenlijk wel zo flexibel 😕 😀

Ma3anne · 12 juli 2006 op 11:04

Hartstikke leuk geschreven weer, Trudy.

Ja, het wil wat met die flexibiliteit. Ik ben het alleen als het moet, maar als het niet moet liever niet. En al helemaal niet als het dingen betreft waar ik tevreden mee ben dat ze zijn zoals ze zijn.
Ik kan me er wel in vinden, wat je schrijft.;-)

KawaSutra · 12 juli 2006 op 18:29

Frans? Wie is Frans? 😕
Nee, ik laat me echt niet verleiden tot het oplichten van welk tipje van welke sluier dan ook. Maar zeg straks niet dat ik je niet gewaarschuwd heb. 🙄

@Sally: wat een prachtige woordspeling heb je weer gebruikt. Die verbastering van ‘paleis’ met ‘paradijs’, echt geweldig gevonden! 😀

Trouwens een leuke column hoor Trudy! 🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder