Flexibel

Ik ben een flexibel mens. Als anderen dit niet onderschrijven, prima. Zo flexibel ben ik. Laatst nog: ik had een vrije dag en was vast van plan om mijn ramen te zemen. Alles stond al klaar; een emmer met daarin een heet, ontvettend sopje. Meubels aan de kant om erbij te kunnen. De telefoon ging. Een vriendin. Of ik zin had om mee te gaan naar de stad. Kijk, ik hád kunnen denken: “Nee, natuurlijk niet, ik ga mijn ramen zemen!” In plaats daarvan stelde ik onmiddellijk mijn plannen bij en liet mijn ramen in de steek die mij met een troebele blik en een matte glimlach nakeken. In mijn werk móet ik wel flexibel zijn. “ Op het programma staat dat we nu buiten gaan spelen.” “ Ja, maar juf! Het regent keihard!” “Niks mee te maken. Regels zijn regels, afspraak is afspraak. Ik ga zelf niet mee naar buiten, ik zwaai wel vanachter de ramen.” Dat werkt natuurlijk niet. Dus ook in mijn werk moet ik constant plannen veranderen of bijstellen.

Dat moet ik ook als moeder. Leuk, dat ik een baan heb, maar dat werkt alleen als alles gezond blijft. Als een van mijn kinderen begint de kuchen, gaat mijn flexibele geest meteen aan het werk. Wat, als dit kind ziek wordt? Hoe los ik het op? Nu de kinderen pubers zijn is het allemaal wat gemakkelijker, maar in het verleden heb ik wel eens mijn moeder vanuit het hoge noorden opgetrommeld om voor mijn zieke kind te zorgen, zodat ik naar mijn werk kon. Mét schuldgevoelens ja.

Laatst gingen we naar het strand. Ook weer zo’n idee dat spontaan ontstond en binnen een uurtje zaten we met gevulde koelbox, handdoeken, zonnebrandcrème in de auto. Ook die dag had ik andere plannen, maar ook nu was ik weer flexibel.

Mijn man en ik zijn echte strandfans. Wij hebben altijd van die fantasieën, hoe we, als we oud en grijs zijn, hier ons huis verkopen en heerlijk in zo’n kustplaatsje gaan wonen. Elke dag naar het strand, al is het maar een uurtje. Fantastisch! Ook dit keer genoten we met volle teugen. “Waarom eigenlijk wachten tot we oud en grijs zijn?” mijmerde mijn echtgenoot. “ Onze jongste gaat naar groep 8. Volgend jaar gaat ze naar de middelbare school, misschien is het dan dé perfecte timing om te verhuizen!” Ik keek hem van opzij aan en glimlachte. Altijd leuk, dat fantaseren over de toekomst. Maar het was hem menens. ’s Avonds keek hij op internet naar woningen en werd steeds enthousiaster. “Als we dit jaar gebruiken om op ons gemak naar een huis te kijken en jij naar een andere baan, dan wonen wij volgend jaar om deze tijd in Monster!” riep hij blij.

Nieuwe woonplaats? Ander huis? Mijn slaapkamer is nog maar net opgeknapt en we hebben een badmeubel in bestelling! Andere baan? Ik heb het enorm naar mijn zin op de school waar ik werk. Nieuwe vrienden? Andere buren? Mijn oudste zoon heeft een drumstel en als hij daarop tekeer gaat, dan kan je het in de hele woonwijk horen. De buren reageren daar heel vriendelijk op. “Hij gaat steeds meer vooruit!” zeggen ze vaak. Zoon nummer twee speelt gitaar en spaart voor een elektrische gitaar mét versterker. Ook ik ram graag op mijn digitale piano. De buren vinden ons nog steeds aardig. Wat voor monsters van buren krijgen we misschien in Monster?

Nee, ik wil niet, ik durf niet, ik ben bang. Ik wil blijven zitten waar ik zit, bij mijn vriendin die om de hoek woont achterom naar binnen kunnen stappen. Ik weet hier blindelings de weg, ik zie het niet zitten om weer opnieuw te moeten beginnen. Die plannen waren toch bedoeld voor als we óud zouden zijn? Wie noemde mij zonet flexibel? Ach, hou toch je mond.