Gaat voetbal dan toch ergens over?

Een week voor de start van het EK begon de pret al. Voor er ook maar een keer afgetrapt was kwam de halve TV programmering al uit Portugal. Daarin werd voorbeschouwd, werden tactische concepten besproken en gegoocheld met Nederlandse spelersnamen. Fantastische TV. Omdat ik werkelijk geen idee had waar het over ging. En dat heb ik zo gehouden. Nog steeds weet ik niet wat de beruchte ruit was, waarom Davids altijd met een motorbril rondloopt, wie Robben is. Maar mensen van wie je dat het minst verwacht wisten dat wel. Van Karin Bloemen tot minister Thom de Graaf, ze hadden allemaal een gefundeerde mening over wie er in het team moest en op welke positie, welk tactisch concept gehanteerd moest worden en vonden allemaal dat de Nederlander die het minst van voetbal snapte bondscoach was, Dick Advocaat. Dit zaaide bij mij enige twijfel ten aanzien van hun deskundigheid. Hoe zou het mogelijk kunnen zijn dat er iemand was die nog minder verstand van voetbal had dan ik? Ik die Ruud van Nistelrooy en Seedorf niet uit elkaar kan houden. Nou ja, niets om me druk over te maken. Wedstrijden kijk ik nauwelijks, Villa BVD des te meer. Wat een verademing dat het nu eens niet over Irak, hoofddoekjes of Balkenende ging. Het ging namelijk helemaal nergens over want voetbal is tenslotte een spelletje. En praten over voetbal is ook een spelletje. Iedereen die aan spelletjes doet weet dat het er niet om gaat om te winnen maar om mee te doen, eigenlijk de Olympische gedachte. Ademloos keek ik toe hoe Jan Mulder net deed of hij echt boos op Dick Advocaat was, hoe Frits Barend net deed of het echt belangrijk was wie er op het veld stond, hoe Cruyff, onze meesterspelletjesspeler deed of het er echt toe deed of er in ruit of 4-3-3 formatie gespeeld werd. En Advocaat was geen spelbreker, hij speelde het spelletje als zijn eigen nurkse zelf perfect mee.

Maar een merkwaardig fenomeen deed zich voor. Ik kreeg langzamerhand de indruk dat die spelletjes geen spelletjes meer waren. Jan Mulder stelde zich aan het hoofd van een soort volksoproer tegen Dick. Onze Jan, een van Nederlands meest gewaardeerde columnisten, wilde Dick laten stenigen. Woorden die in deze tijd normaal alleen door moslimfundamentalisten worden uitgesproken kwamen opeens uit de mond van iemand die vrij leek van welk fanatisme dan ook. Het leek wel of Irak via een achterdeur weer binnen was gekomen. Alsof Saddam Hoessein weer vrij en in ons midden was, in de satanische persoon van Dick Advocaat. Of zou onze bondscoach een vermomming van Bin Laden zijn?

De lol ging er voor mij een beetje van af. Ik vond dat het maar afgelopen moest zijn. Het Nederlands elftal moest maar uitgeschakeld worden. Maar ik realiseerde me dat er dan 1 man geweldig de dupe zou zijn, Dick Advocaat. Het kon niet uitblijven, de volgende lading kogelbrieven zou voor hem zijn. Zijn vrouw en kinderen zouden moeten onderduiken. Misschien zou Jan Mulder hoogstpersoonlijk een lading bakstenen door zijn ruiten komen gooien. Ik ben dan ook blij voor Dick dat Nederland een ronde verder is. Hoewel ik het Duitsland ook wel gunde. Wonderlijk trouwens om te merken dat Duitsers veel minder chauvinistisch zijn dan Nederlanders. Het lijkt me dan ook echt ongezond als Oranje nog verder komt. De volgende mogelijkheid om er uit te gaan, een eervolle nederlaag tegen Zweden, lijkt me een goede optie. Inmiddels is Wimbledon al lang begonnen. Bij tennis loop je geen risico de mening van Karin Bloemen over de service van Martin Verkerk of de kijk van Gerard Joling op de kansen van de zusjes Williams aan te moeten horen. Ook weer een verademing. Wel is er toptennis te bewonderen. En bekoorlijke blonde tennismeisjes met platte blote tennisbuikjes en heerlijk korte tennisrokjes. Over een paar weken begint de Tour de France. Gaat allemaal echt nergens over, dus bij mij hoef je met voetbal niet meer aan te komen.