[i]Liewe Gaby,
As jy dit lees is ek nie meer hier nie. Ek het myself beloof ek sal nooit een dag in die tronk bly nie. So ek gaan my maatreёls tref so dat niemand my ooit gaan vat nie. Ek het dit reeds jare so beplan en so gaan dit wees. [/i] [i]Ek besef ek het baie mense ongelukkig gemaak. Veral die kinders. Ek het jou seer gemaak. Ek is so jammer daaroor. Ek glo daar was nie iets wat my kon verander het nie. Ek het myself my hele lewe gehaat en het gesukkel om dit nou reg te kry. Ek het ongelukkig nie daarin geslaag nie. Dit was nie ‘n maklike lewe nie. As jy besef jy maak baie mense seer en jy kan niks daaraan doen nie maak jou dit mos lam. Ek het gevlug in die Cane en die dagga en andere dwelms. Dan was ek nie regtig daar nie as ek die kinders gemolesteer het. Ek het hulle gemoan nie rêrig gehoor nie. Ek was in my eie dwelm.
My tyd is klaar daar. Ek vra vergewing vir al die bekommernis die ek veroorsaak het. En ek wens jou een vreedsame lewe toe. Goed gaan my kompaan,
[/i]
“Wat is er nu eigenlijk van ons geworden? Heleen heeft het gemakkelijk gehad, gewoon bij ma thuis. En ook daarna is het haar voor de wind gegaan, gelukkig getrouwd met Ed, de dokter. Met haar broers heeft ze nooit iets te maken willen hebben. Boeti was de zwakste, de meest zachtaardige. Hij is het snelst afgehaakt; hij heeft zich verhangen op z’n 25e. Donnie is homo geworden. Hoe zou dàt nou komen? Hij is doodgeschoten door z’n moffie-vriend voordat hij 30 was. Tiaan leeft al bijna 40 jaar op straat. Hij heeft nooit een baan kunnen houden, laat staan een relatie. En ik? Ik ben het slechtst af. Of misschien kun je beter zeggen, dat de wereld het slechtst af was met mij.”
“Oom Fany was het ergst. Hij stond erop dat we hem “Oom” noemden. Hij had vaak nachtdienst, daar zorgde hij wel voor. Hij kon niemand met rust laten. Vooral Boeti, de jongste van ons vieren, moest het ontgelden. Ik heb hem lang kunnen weerstaan, en dit heeft mij veel slaag en straf opgeleverd. Maar uiteindelijk ben ik ook overstag gegaan en heb Oom Fany bevredigd. Toen kwamen zijn vrienden en ook wildvreemden, waarschijnlijk klanten. Van buiten het weeshuis. Voor hen moet het de hemel op aarde zijn geweest, meer dan vijftig jonge knulletjes, die geen neen durfden te zeggen. Toen ik 13 jaar was heb ik zelf mijn eerste jongetje misbruikt. Fransje heette hij. Een vrolijk baasje met grote verbaasde ogen en een kop met bruine krulletjes. Hij was 6. Soms hoor ik zijn zachte snikken nog, nadat ik hem de eerste keer had gepenetreerd. Hij was mijn “laatjie” totdat ik het weeshuis verliet”
“Echte vriendinnetjes heb ik niet gehad. Wel had ik regelmatig sex met jonge meisjes, bijna uitsluitend kleuringen en zwarten; het kostte me weinig moeite om hen te dwingen om mij te bevredigen. Ik lokte ze veelal mee, gewoon op straat. Toen ik een jaar of 20 was, kreeg ik iets met iemand van mijn eigen leeftijd, Tracy. Een jaar later zijn we getrouwd. Het heeft mijn seksuele avonturen met de kindmeisjes niet beïnvloed. Integendeel. Sex met Tracy was moeizaam voor mij en het vond slechts sporadisch plaats. Toch hadden wij na vijf jaar huwelijk twee dochters, Elmari en Annemie. Vanaf hun derde ben ik begonnen hen te misbruiken. Ik weet zeker dat Tracy vermoedde dat er in haar afwezigheid dingen gebeurde in de slaapkamer, die het daglicht niet konden verdragen. Maar ze deed er niets tegen. Had ze het maar gedaan. Nadat ze mij had betrapt met Annemie, die toen negen was, is ze snel vertrokken. Met de meiden. Ik heb haar kunnen overreden om geen aangifte te doen.”
“Ik was inmiddels midden dertig, vrijgezel, en had een baan die mij een goed inkomen verschafte.Het was een bezeten tijd waarin ik slechts voor de sex leefde. Soms had ik wel tien verschillende meisjes in een week. Ik had een paar contacten, Johnny en Boma, die jonge meisjes uit de “lokasie” voor mij regelden. Sommigen waren nog maagd, maar de meesten brachten iedere nacht door bij een andere man, terwijl ze overdag leerden lezen en rekenen. Toen leerde ik Gaby kennen.”
“Met Gaby werd ik rustiger. Ze trok snel bij mij in en we leken echt een stel. Ze was een verzorgend type, ze had iets moederlijks. Ik had dat nooit eerder in mijn leven meegemaakt, ook niet met Tracy. Johnny en Boma zag ik nauwelijks meer. Zou ik dan eindelijk mijn demonen hebben overwonnen? Gaby had een hechte familie. We brachten veel tijd met haar broers en zussen door. Ik vond de familie die ik zelf nooit heb gehad. Het liefst was ik bij de oudste broer van Gaby, William, en zijn gezin. Vooral met Liesl, zijn oudste dochter, kreeg ik een goede band. Ik werd denk ik verliefd op haar, het was een gevoel dat ik nog niet eerder in mijn leven heb ervaren. En ik dacht dat het wederzijds was. Ze was 15. Ik 38. Liesl werd een obsessie voor mij, iedere nacht als ik naast Gaby in bed lag, fantaseerde ik over haar. Uiteindelijk kon ik mij niet meer beheersen en ben ik op die zwoele zomeravond naar haar slaapkamer gegaan en hebben we het gedaan. Nog nooit voelde ik zoveel tederheid voor een bedgenote. Uit die enige keer dat ik het met Liesl heb gedaan is David geboren. Dat ik nadien bij de Thompson-familie niet meer welkom was, is natuurlijk te begrijpen. Dat Gaby bij mij is gebleven en dat niemand enige aanklacht tegen mij heeft ingediend is wat lastiger te begrijpen. Hadden ze het maar wel gedaan.”
“Ik weet niet precies hoe het is begonnen, maar op een gegeven moment was het zo dat ik David stelselmatig misbruikte. Ik zag hem eens in de twee weken en altijd hadden we sex. Het heeft jaren voortgeduurd. Arme David. Ook zag ik Boma weer vaker. Altijd wist hij aan mijn steeds extremere en perversere wensen een mouw te passen. Gaby heeft mij altijd door dik en dun gesteund, al wist zij nog niet de helft van wat ik allemaal uitspookte in de nacht.”
“Ik rijd al jaren rond met een lang touw en een gasfles in mijn kofferbak:”Geen dag zal ik in de gevangenis doorbrengen. Ik maak er gewoon een einde aan voor het zover is.” Gaby heeft mij er nooit over gevraagd, maar ik weet zeker dat zij wist waar deze attributen voor zouden moeten dienen. En nu is het zover. In de nasleep van Davids rampzalige huwelijk en dito scheiding hebben hij en Liesl besloten om aangifte tegen mij te doen. Toen het mij ter ore kwam ben ik meteen gevlucht. En nu zit ik dan hier, aan het einde van de wereld. Aan het einde van mijn leven. Ik heb er een potje van gemaakt. Ik was niet meer te redden. Vanaf het moment dat Oom Fany mij had verkracht was ik gedoemd dit leven te leiden. Een leven waarin ik veel, heel veel mensen heel veel ellende heb bezorgd. De wereld zal een betere plaats zijn zonder mij. Het is bijna zover. Sorry.”
7 reacties
Libelle · 18 februari 2012 op 09:29
‘Niet reageren Libelle, doe zoals de anderen’, was mijn eerste reactie.
Hij wist allang dat hij zijn talenten wilde gebruiken om dit zo af te wikkelen.
Eerder een narcistische schreeuw om aandacht dan een bekentenis en een laatste poging om zijn schuld af te wentelen. Zijn laatste daad? Helaas te laat!
Boukje · 18 februari 2012 op 09:41
Ik heb geen idee wat ik hiermee aan moet. Het eerste deel kon ik niet lezen, het heeft me een aantal dagen gekost om de moed op te brengen erdoorheen te ploegen…
Het tweede deel maakt veel in mij los.
Woede vooral, maar ook het gevoel dat dit een zeer geromantiseerd beeld is van de gedachtengang van zo’n figuur. Dit soort mensen heeft geen benul van wat ze anderen aandoen. Dat is helaas mijn ervaring.
Dit is overduidelijk niet afkomstig van de dader. Waarom schrijf je dan zoiets? Ik ben oprecht benieuwd wat je met dit stukje wil zeggen/ bereiken?
Boukje · 18 februari 2012 op 09:44
Ha Libelle, zaten wij tegelijkertijd in dit KUT onderwerp te spitten!
Dees · 18 februari 2012 op 10:03
Ik lees opstapelend incest en misbruik uit de losse pols, maar er leeft niets in dit stuk. De dader niet (maar goed, die is toch binnenkort dood) en de slachtoffers niet. Het begrip pedofilie niet en incest ook al niet. Geen empathie, geen verdriet, geen woede, niets. Eigenlijk lees ik niets dan een doodse opsomming van schokkende / misselijkmakende gebeurtenissen.
Bij een andere schrijver zou ik me óók afvragen wat hem of haar bezielde om dit zo op te schrijven.
Meralixe · 18 februari 2012 op 10:32
Mijn grote vragen bij dit verhaal zijn “Wie schrijft zo iets en waar komt de inspiratie vandaan”
Spijtig genoeg is reageren op dergelijke brol ook voeding geven aan…..
Chris, ik heb met u te doen.
vanlidt · 18 februari 2012 op 13:56
Er is hier sprake van een hoge mate aan eerlijkheid, die pijn doet.
pally · 18 februari 2012 op 15:54
Zeer onwaarschijnlijk verhaal, waar ik geen realiteit achter vermoed, wel een zieke geest.
Ik word er misselijk van
Pally