Het Loket

Het centraal station is een jachtig gebied. Mensen willen snel naar hun bestemming en zijn vaak al geagiteerd door de zoveelste vertraging van onze landelijke trots, de NS. Alles wat kan zorgen voor oponthoud dient vermeden te worden. Op een gedeelde eerste plaats van de top tien van belemmeringen staat het NS-loket. Het loket deelt die mooie plek met bejaarden. Beide zijn niet snel en werken nooit mee. Beide zorgen voor oponthoud. En dus is er een alternatief bedacht voor het trage loket. De volautomatische, computergestuurde ticketmachine. Helemaal mooi in de kleuren van de NS siert hij menig stationshal op. Met een geavanceerd touchscreen is hij ook helemaal van deze tijd. En juist dat is het probleem. Bejaarden zijn niet van deze tijd, nee die zijn van hun eigen tijd. Een touchscreen? Pure hekserij is het! Onlangs waagde een tweetal gezellige Kukident-fans toch een poging op het demonische apparaat. De eerste keuzes/hordes (station vertrek, station bestemming, eerste of tweede klas) werden zonder enige problemen genomen maar toen kwam er een lastige keuze. Korting of geen korting… Ans keek Bep bedenkelijk aan. Wat een rare keuzemogelijkheid. ‘Natuurlijk willen wij korting’, gilde Ans. ‘Wie wil dat nou niet?’ Van een benodigde voordeelurenkaart hadden beide besjes nog nooit gehoord. Tot het moment dat de conducteur in de trein er naar vroeg. Leedvermaak, heerlijk!

En toch stond ik laatst weer in de rij voor een loket. Uiteraard met een bonte verzameling oudjes voor me. Een nadeel van een station is dat er overal een klok hangt. Als je al stress hebt herinnert elke muur je eraan dat die stress ook gegrond is. De witte pruikjes vermaakten zich echter wel in de rij. Gekeuvel over vroeger, kleinkinderen en uitverkoop bij Miss Etam. Helemaal vooraan de rij stond een man die liefst tweeëndertig kaartjes moest hebben naar Düsseldorf. Mensensmokkel is toch nog steeds een strafbaar feit? Maar goed, nadat deze man eindelijk zijn kaartjes uit een overbelaste computer had weten te krijgen was de kans op het halen van mijn trein verworden tot nihil. Met een beetje geluk en een sprint a la Usain Bolt zou het nog kunnen lukken.

Tot het moment dat de woordvoerster van het theeclubje voor mij naar voren stapte en haar bestelling doorgaf. Waarom uitgerekend zij het woord moest voeren is me nog steeds niet duidelijk. Onverstaanbaar, slissend (of kwijlend) en zo traag. Nadat de medewerkster van de NS tot vier keer vroeg waar de dames nou heen moesten nam een ander het godzijdank over. De bestemming was Amsterdam Centraal, heerlijk er even lekker tussenuit was de groepsgedachte. De medewerkster knikte begripvol. De klok tikte ondertussen vrolijk door en een sprint was al niet meer voldoende. Slechts de teletijdmachine van professor Barabas kon dit klusje nog klaren. De loket-dame, die overigens zelf ook nog nooit van multitasking had gehoord, liet haar oog vallen op een van de dames achter in het groepje. ‘Mevrouw, heet u toevallig Els?’ En ja hoor, uiteraard was dit Els en uiteraard had de moeder van de inmiddels uitermate irritante loket-dame jarenlang naast Els gewoond… Nou, is dat even leuk?

Vijf minuten en compleet krankzinnig gesprek later beseft loket-dame dat er inmiddels een rij in haar kleine ruimte staat van hier tot aan de taxi standplaats. Als het gezellig is vergeet je zo de tijd. Ik had me inmiddels al neergelegd bij het feit dat mijn trein halen een utopie zou zijn. Nadat het groepje dames eindelijk klaar was kon ik eindelijk naar voren stappen. Een retourtje Rotterdam Centraal met korting alstublieft. Mijn gemaakte beleefdheid onthulde uiteraard ook mijn barstende irritatie. De negen euro die het kaartje kost had ik uiteraard al gepast in mijn hand. Om tijd te besparen had ik bedacht… Ik pak mijn kaartje, leg het geld op de toonbank en zet mijn sprint in want wie weet heeft het gele bakbeest wel vertraging. In de verte hoor ik nog een gillende loket-dame. Of ik terug wil komen. Ik heb namelijk te weinig betaald. Te weinig betaald? Ben ik nou gek? Het is toch altijd negen euro, vraag ik al een stuk minder beleefd. Met een stalen gezicht klinkt het terug: ‘Nee meneer, aan het loket betaalt u nog 50 eurocent extra aan servicekosten.’ Servicekosten…