Het was het afgelopen jaren haast vloeken in de kerk wanneer ik op een feestje durfde te verkondigen dat ik Carice van Houten eigenlijk helemaal niet zo’n goede actrice vind. Mensen draaien zich als een éénkoppig monster naar me toe en schermen met filmtitels als ‘Zwartboek’ en ‘Komt een vrouw bij de dokter’ om mijn ongelijk te bewijzen. Wanneer ik dan nog durfde in te brengen dat dat eigenlijk ook maar matige films waren, werd er schuimbekkend gegooid met films als ‘Alles is Liefde’ en ‘Valkyrie’; de film met Tom Cruise waarin Carice welgeteld 3,5 minuut te zien is. Toch krijgt mijn stelling de laatste tijd meer bijval en zien kennissen en vrienden eindelijk wat ik bedoel. Carice van Houten lijdt namelijk aan het Monique van de Ven-effect. Monique van de Ven was ooit net zo bekend en geroemd als Carice van Houten nu. Ze won twee gouden kalveren en speelde in de ene na de andere Nederlandse film. En dat was nou net het probleem: ze speelde in elke Nederlandse filmproductie. Dat zelfde probleem heeft Carice van Houten ook. Ik was eigenlijk na Zwartboek (‘Houdt het dan nooit op?’) al uitgekeken op de beperkte acteermogelijkheden van Van Houten, maar nu ik ook ‘Ik omhels je met duizend armen’ (‘wanneer houdt het ooit op?”)’ en ‘Komt een Vrouw Bij De Dokter’ heb gezien wordt me helemaal duidelijk wat de reden is van het succes van Carice: ze is de beste vis in een vijver vol rotte. Nederlands acteertaltent is zeer zeldzaam en Carice steekt daar dan nog wel met kop en schouders bovenuit. Desalniettemin blijft het een actrice met matige acteerkwaliteiten die op geen enkel ogenblik weet te overtuigen. Het blijft altijd Carice van Houten die in een film speelt. Je kijkt naar de actrice, niet naar het karakter die ze zou moeten spelen.
Zo ook in ‘De Gelukkige Huisvrouw’, de nieuwste Nederlandse productie. We zien Carice in de de verfilming van Heleen van Royens gelijknamige bestseller. Carice is weer op dreef op de haar bekende, nonchalante manier. Ze vloekt, ze tiert en geen moment overtuigt Van Houten in de rol van de cynische en verwarde Lea, die na haar bevalling aan een postnatale depressie lijdt.
Hoewel de scenaristen (waaronder Van Royen zelf) en regisseur Antoinette Beumer in de tweede helft van de film proberen de ware oorzaak van de depressie naar boven te halen, is het dan al te laat om enige vorm van medelijden te hebben met de stoere Lea, die vooral platvloers overkomt.
Toegegeven: Carice van Houten slaagt er wel in je door de hele film mee te nemen naar de eindstreep. Dat doet ze op de bekende manier, in de rol van stoere, toch kwetsbare vrouw (zie ook: Zwartboek, Komt een vrouw bij de dokter en Ik omhels je met duizend armen) Het is de hoogste tijd dat er nieuw en vooral meer talent opstaat in Nederland. Want met Carice hebben we het inmiddels wel gehad. Toch staat de nieuwe Nederlands/Engelse productie met Carice van Houten en (tja) Rutger Hauer alweer op stapel: Black Butterflies.
Houdt het dan nooit op?
5 reacties
WritersBlocq · 7 mei 2010 op 00:31
Oeh, wat een goedgeschreven kritiek. Gedurfd, ook.
Ik schrik wel van je mening over Carice maar ken te weinig van haar werk om je te overtuigen. In Zwartboek vond ik haar geweldig. Die film heb ik meerdere keren gezien en ik zag een joodse jongedame, geen actrice.
Aan de ene kant kunnen we volgens mij blij zijn met haar, aan de andere kant is het jammer dat er zo weinig acteertalent is. Vaak denk ik dat acteurs m/v door gebrek aan gewicht boven komen drijven, en niet meer dan dat.
Groetjes, Pauline.
Dees · 7 mei 2010 op 11:22
Ik heb geen van de films gezien. Ken haar alleen uit kleinere, alternatieve producties, die overigens best goed waren. Wat mij stoort aan Carice is die aangemeten houding van de ene hand in haar zij en borst vooruit. Wie haar ooit heeft verteld dat ze er daarmee goed op zou staan, verdient ontslag. Leuke column. Ik heb dat ook wel eens. Bijvoorbeeld bij Hanks, die altijd maar Hanks blijft die iemand speelt. Brr.
klapdoos · 7 mei 2010 op 13:56
Kan het helemaal met je eens zijn, daar ik geen van de films ( alleen die met Tom Cruisse) heb gezien is het talent alleen te zoeken bij amateurgezelschappen, het talent ligt op straat. Talentscouts moesten daar eens een avondje cultuur snuiven en merken dat het talent naamloos is maar ontzettend goed kunnen acteren.
Goede column
groet van leny
arta · 8 mei 2010 op 11:26
Wat schrijf jij toch lekker!
Die quote waar Dees op doelde gaf bij mij ook een ‘oja-gevoel’, zo van: de uitspraak herken ik, maar heb hem nog nooit zó goed onder woorden gebracht gezien.
Anne · 9 mei 2010 op 00:15
Ik geloof warempel dat je gelijk hebt….Hoewel ik haar dan wel weer een hele leuke Minoes vond. Maar dat is toch meer een poes dan een karakter inderdaad….