Voor de zoveelste keer wordt Monique wakker. Wat hoort ze? Ze stapt uit bed en loopt de babykamer binnen. Met wild kloppend hart kijkt ze in het bedje. Gelukkig. Lisa ligt lekker te slapen. Toch durft Monique haar niet alleen te laten. Ze heeft het geprobeerd, omdat ze zich niet wil laten gek maken door alles dat ze heeft meegemaakt. Gewoon verder gaan met leven; het lukt echt niet. Michael komt met een slaperig gezicht uit de logeerkamer. “Is alles goed?” vraagt hij, terwijl hij luid geeuwt. Monique kijkt geërgerd. “Doe nou zachtjes, ik wil niet dat Lisa wakker wordt.” Even kijkt Michael verwonderd. Tjonge, wat is Monique prikkelbaar! Hij is nu drie dagen thuis, maar er is geen pijl te trekken op de buien die ze steeds heeft. Ook wel logisch, natuurlijk, het is ook niet niks, wat ze allemaal heeft meegemaakt, maar zo nu en dan reageert ze echt overdreven. “Ik denk, dat ik Lisa bij me in bed neem. Echt, ik heb bij elkaar misschien een half uurtje geslapen.” Michael haalt zijn schouders op. “Tja, je moet het zelf weten. Je hebt haar juist vanavond voor het eerst weer in haar eigen bedje gelegd. Monique, geloof me, er kan niets gebeuren. Het huis is beter beveiligd dan de Nederlandsche Bank, dus wat wil je nou? En als je echt zo bang bent, dan kun je misschien beter hulp gaan zoeken, echt, ik meen het.” Monique kijkt hem woedend aan. “Types als Shirley horen door psychologen onderzocht te worden, ik niet! Ik ben alleen de dupe geweest van zo’n psychopaat! Ken jij andere moeders, waarvan hun kind ontvoerd is geweest? Nou dan!” Michael luistert al niet meer. Hij loopt richting de logeerkamer en zegt: “Als je me nodig hebt, ik ben hier. Maar je hoeft je niet zo op mij af te reageren.” “Als het je niet bevalt, dan donder je morgen maar op!” roept Monique, met tranen in haar ogen, maar de deur van de logeerkamer zit potdicht.

Waarom heeft ze Michael aangeboden om hier voorlopig zijn intrek te nemen? Was het een impulsieve daad, omdat ze het met hem te doen had? Achteraf weet ze het antwoord best: ze was gewoon doodsbang. Doodsbang, om met haar kindje, dat van haar afgepakt was, alleen in een huis te wonen. Ze wilde hem in huis om hen te beschermen. Maar ze raakt de angst niet kwijt. Zodra ze in bed ligt, komt alles weer boven. Maar ook andere scenario’s. Hoe zou het zijn gegaan, als Shirley het kind niet had willen afstaan? Wat, als zij Michael niet had gebeld? Hoe had hij dan op de verrassing gereageerd? Zou hij haar dan ook hebben gebeld, met de mededeling dat Shirley knettergek was, en dat hij de politie al had ingeschakeld? Waarom was hij naar Shirley toegegaan? Hoe was hun relatie geweest in die tijd? Hadden ze seks gehad? Was zij, Monique, ter sprake gekomen? Natuurlijk, ze kan deze dingen allemaal met Michael bespreken, maar ze is bang voor de antwoorden. Eigenlijk had ze gehoopt dat er toch weer een mogelijkheid zou bestaan om een gezinnetje te vormen, maar dat wilde ze niet om de goede redenen. Haar gevoelens voor Michael zijn haarzelf op dit moment ook niet duidelijk. Is ze op zoek naar iemand die haar kan beschermen? Of is hij toch de man met wie ze oud wil worden? Monique zucht. Ze tilt het slapende kindje uit het bedje, en houdt het dicht tegen zich aangedrukt. “Kom maar lekker bij mama in bed,” zegt ze zachtjes, terwijl ze een kusje op de zachte haartjes drukt. Ze loopt vlug met het baby’tje naar haar eigen slaapkamer en draait snel de deur aan de binnenkant op slot. Ze legt Lisa op de kant waar Michael ooit lag, en kijkt nog even bezorgd of het raam goed dicht zit. Het is wel warm geweest vandaag, maar ze durft het raam echt niet open te zetten.

“Zullen we Lisa lekker in de wagen leggen en naar het dorp gaan?” Stella kijkt haar zus vragend aan. Monique weet het niet, maar zij is hier op verzoek van Michael. Meteen krijgt Monique een angstige blik in haar ogen. “Nee, ik blijf liever thuis,” antwoordt ze kortaf. “Kom nou eens zitten,” nodigt Stella haar zus uit, en klopt uitnodigend naast zich op de bank. Monique gaat zitten, al is het niet geheel vrijwillig. “Moon, dit gaat niet goed. Ik snap, dat je de schrik van je leven hebt gehad, maar je zoekt het in de verkeerde oplossingen. Shirley zit vast, Michael wil niets meer van haar weten, dus zij heeft hier nu en straks niets meer te zoeken. Oké?” Monique begint te huilen. “Ik weet het allemaal wel. Maar de gedachte om Lisa misschien nooit meer terug te zien, was bijna niet te verdragen. Om gek van te worden! Het kwam al onverwacht, die zwangerschap, je weet wat ik er allemaal voor over moest hebben, om haar te krijgen, mijn man ging vreemd in die tijd, ik heb verdomme nogal wat meegemaakt!” Woedend staat ze op. “Gek hè, dat het dan even niet goed gaat met me! Mág het alsjeblieft? In het echte leven is het niet zoals in Goede Tijden Slechte Tijden! Dat mensen het rottigste van het rottigste meemaken, soms ontvoerd worden, drie keer bedrogen, vijf keer een miskraam krijgen, en er dan nog stralend en naar de laatste mode gekleed uit weten te zien! Dit is het echte leven! Het leven waarin ik traumatische dingen heb meegemaakt de laatste tijd!” Bij de laatste zinnen staat Monique te stampvoeten van woede. Tranen stromen langs haar gezicht. Driftig veegt ze de lange slierten haar naar achteren. Stella laat haar rustig uitrazen. Prima. Laat het er maar uitkomen. Dan ploft Monique weer neer op de bank en snikt, met haar hoofd in haar handen. Stella slaat beide armen om haar zus heen. “Goed zo. Huil maar, huil maar lekker,” zegt ze steeds, als was het tegen een kind.

Michael zit op een terras. Het is warm, en hij heeft behoefte aan een pilsje. Thuis benauwt het hem, letterlijk en figuurlijk. Gelukkig is Stella bij Monique. Hij wist zich er even geen raad meer mee. Ook omdat zijn rol niet duidelijk is. Is hij thuis in de rol van vader en echtgenoot, al slaapt hij dan -voorlopig- op de logeerkamer? Of is hij een logé in zijn eigen huis? In hoeverre kan hij zijn eigen gang gaan, kan hij kasten openen, zich met zijn dochter bemoeien? Het is hem niet duidelijk en hij durft er ook geen gesprek over te beginnen. Maar hij ziet wel hoe Monique er aan toe is. En dat hij in dit verhaal de pispaal is, tja, dat had hij ook al wel bedacht. Maar dat ze niet meer naar buiten zou durven, dat ze ’s nachts constant rond zou gaan spoken om de sloten te checken en te dubbel checken, nee, dat was niet bij hem opgekomen. Heeft ze hem alleen de toegang tot het huis verschaft omdat ze niet alleen durfde te zijn? Oftewel, alleen met Lisa? Nee, dat wist ze op dat moment vast nog niet. Ongeduldig zoekt Michael de blik van de ober. Hallo! Oogcontact! Ja, daar is de ober, met zijn biertje. “Verkopen jullie ook sigaretten?” vraagt Michael. De ober wijst naar binnen. “Daar staat een apparaat, meneer. Maar als u gepast geld heeft, dan wil ik ook wel een pakje voor u halen.” Even later zit Michael te roken. Dat is lang geleden! Maar daar was hij wel even aan toe, zeg! Hij neemt een slok bier, en kijkt in het tijdschrift dat hij zojuist bij een kiosk heeft gehaald. Achterin staan advertenties. Bij een gerenommeerd vrachtwagenbedrijf hier in Delft vragen ze een internationaal chauffeur voor een tankwagen. Er staat een telefoonnummer bij. Goed zo. Zo doen ze dat in de vrachtwagenwereld. Geen gezeik met moeilijke brieven en cv’s, gewoon mondeling. Tien minuten later heeft hij een afspraak staan voor een sollicitatiegesprek voor aanstaande vrijdag. Hij voelt zijn zelfvertrouwen gewoon groeien. Dat zou toch geweldig zijn! Weer een baan, en in het weekend naar zijn gezin. En niet als een of andere zwerver van hot naar her gestuurd worden. Wat zal Monique opkijken van dit nieuws! Hij steekt nog een sigaret op, bestelt nog een biertje en bekijkt de rest van het tijdschrift. Daarna rekent hij af en slentert langzaam naar huis.

“Zo, wat een opluchting!” lacht Monique door haar tranen heen. “Je hebt gelijk. Ik moet het weer op gaan bouwen. Elke dag even naar buiten met Lisa, en ’s avonds proberen om haar niet direct uit bed te sleuren.” Stella knikt. “Ik blijf een paar dagen hier. Ik ga je van je ‘straatvrees’ afhelpen, vind je dat goed? En als het mij niet lukt, dan stuur ik je alsnog naar een psych!” Monique gooit haar een kussen naar het hoofd. “Dat zullen we nog wel eens zien!” roept ze. “Kom,” zegt Stella resoluut. “We gaan een wandelingetje maken. Genoeg uitstelgedrag.” Weer die angst in Moniques ogen. “Een klein eindje maar,” soebat Stella. “Zodra het niet meer gaat, gaan we weer naar huis. Kom op!”

Tien minuten later lopen de zussen op straat. Stella loopt achter de kinderwagen en Monique houdt haar arm stijf vast. Ze kijkt steeds om zich heen, maar Stella prijst haar, omdat ze het toch maar doet. Monique heeft een briefje neergelegd voor Michael, want anders weet hij niet waar ze is. Stella vond het diep in haar hart maar onzin, maar liet Monique gewoon maar begaan. Ze zal de komende tijd veel tijd aan haar zus moeten besteden, anders gaat het niet goed! Gelukkig verloopt de wandeling wel goed. Ze gaan niet te ver, en als Stella voorstelt om terug te lopen, haalt Monique opgelucht adem. Het is gelukt! “Ruik je de stal?” grijnst Stella, als Monique steeds harder begint te lopen. Monique lacht ook. “Ja, het is gelukt, maar het kostte me ook veel,” zegt ze, als ze de sleutel in het slot steekt.

Michael komt hen tegemoet in de gang. “Goed nieuws, Monique! Vrijdag heb ik een sollicitatiegesprek bij van der Lee! Hoe vind je dat? Ze vragen een internationaal tankchauffeur, dus dan zijn ze bij mij aan het juiste adres!!” Er valt een doodse stilte. Stella kijkt naar Monique. En van Monique naar Michael. “Michael, Monique is naar buiten geweest met Lisa. En met mij. Wat vind je daarvan?” Michael slaat zich voor zijn hoofd. “Stom van me! Ja, ik ben hier heel vol van, maarre…Goed van je hoor!” Hij geeft Monique een kameraadschappelijke tik op haar schouder. IJskoud kijkt ze hem aan. “Als je weer een baan neemt, waarbij je ’s nachts van huis bent, dan kan je net zo goed nu je spullen pakken en voor altijd verdwijnen uit mijn leven. Ik wil ’s nachts niet langer alleen zijn.”


DreamOn

DreamOn publiceert sinds 2006 columns op het internet. Zij schrijft over alles wat haar bezighoudt. Vaak (te) breedsprakig, maar dat is een leerpunt! In het dagelijks leven is DreamOn pedagogisch coach en heeft ze haar man, kinderen, familie en vrienden lief.

8 reacties

Mien · 2 juni 2011 op 11:10

Voor de tweeëndertigste keer wordt Monique wakker.

phoebe · 2 juni 2011 op 15:48

Haha… voor de tweeendertigste keer houdt Mien voet bij stuk!

Weer een twist, ik had het niet aan zien komen!! Stom eigenlijk, want ik zou nu alles moeten verwachten!

Heerlijk om weer een stuk te lezen zo snel achter een andere!

SIMBA · 2 juni 2011 op 18:43

Goh….begin ik medelijden met Michael te krijgen, het kan verkeren!

sylvia1 · 3 juni 2011 op 20:12

Ik vind dit echt een heel sterk deel, mooi subtiel, met psychologisch inzicht, realistisch. Ben eigenlijk verbaasd dat er nu juist minder reacties zijn (‘k heb waarschijnlijk een afwijkende smaak 😀 )

arta · 3 juni 2011 op 20:29

Nee hoor, Sylvia, ik vind dit ook een erg sterk deel! (Heb al twee keer eerder gereageerd, maar ze blijven niet plakken, nieuwe poging nu)

Ferrara · 3 juni 2011 op 23:14

Ik krijg nog steeds negatieve kriebels van die Michael. Ik hoop dat Monique voor zichzelf en Lisa kiest. Met die man is niet te leven ook al belooft hij beterschap, houdt ie echt niet lang vol. Vrije jongen, moet ie blijven, is voor iedereen beter. Ik blijf het gevoel houden dat dit verhaal voor een deel op waarheid berust.
Knap beschreven.

Fem · 4 juni 2011 op 06:58

Gek, ik krijg juist steeds meer medelijden met Michael. Hij is zo onbeholpen en Monique zo wispelturig… Kortom: weer geweldig neergezet DO!

lisa-marie · 5 juni 2011 op 18:05

Ik heb ze andersom zitten lezen , hoe suf kan je zijn :stom:

maar hij is echt ijzersterk hoor Do.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder