Het is zondagavond. Monique rekt zich uit als een poesje en zegt voor de zoveelste keer die dag: “O, wat heerlijk! Lekker de hele week vrij. Fijn hè!” Michael knikt. Hij geeft zijn vrouw een zoen en vraagt of ze wat wil drinken. Even later komt hij uit de keuken met een biertje voor zichzelf en cola voor Monique. “Het is natuurlijk niet echt een vakantie, hè,” waarschuwt hij haar. “Nee, dat weet ik ook wel. Maar het is juist leuk om sámen allemaal dingen te doen voor ons kindje.” Met een liefdevolle blik kijkt Monique naar haar buik. Michael kijkt ook. Het blijft onwennig voor hem, om zijn vrouw te zien groeien en te beseffen dat hun leven nooit meer hetzelfde zal worden. Straks is zij mama, en hij papa. Hij zal blij zijn als de zwangerschap achter de rug is. Het vrijen is er ook niet beter op geworden. Wel te begrijpen natuurlijk, maar hij mist het wel.

Toch laat hij dit soort emoties maar niet blijken aan Monique. Hij is blij, dat het weer een beetje goed is tussen hen. Na het bedrijfsfeest van laatst hebben ze diverse knallende ruzies gehad. En Monique heeft hem toen duidelijk te kennen gegeven, dat er echt dingen moeten veranderen in hun leven, anders wilde ze niet met hem verder. Helemaal nu ze een kindje verwachten. Ze realiseert zich heel goed dat zij uiteindelijk het meest voor de opvoeding zal opdraaien, en dat is ook prima, maar ze verwacht van hem wel een duidelijke inbreng.

Hij heeft veel beloftes gedaan. En stond daar ook met hart en ziel achter, want hij wilde zijn vrouw absoluut niet verliezen. Maar hij voelt zich ook een beetje ongemakkelijk in zijn nieuwe rol. Hij probeert attent te zijn in de weekenden, door koffie te zetten, of haar te vragen wat ze wil drinken, maar hij moet zichzelf geweld aandoen om aan al deze dingen te denken. Hij is zo anders opgevoed! Zijn moeder deed altijd alles voor hem. ’s Avonds gooide hij zijn kleren op de stoel naast zijn bed, of soms ook op de grond, maar een paar dagen later lag alles weer keurig gewassen en gestreken in zijn kast. Voordat hij trouwde met Monique had hij nog nooit gekookt, een bed verschoond of een stofzuiger aangeraakt. Ja, in zijn vrachtwagen, daar had hij toen ook al zijn eigen huishoudentje gehad. Maar thuis was het domein van moeders.

Ook daar hadden Monique en hij heftige ruzies over gehad. Over zijn aandeel in het huishouden, maar vooral de desinteresse. Monique zorgt er naast haar baan altijd voor dat het huis netjes is, de was aan kant, de boodschappen in huis. Daar had hij haar nooit erkenning voor gegeven. Als vanzelfsprekend had hij zich alles maar laten aanleunen. En ze had wel een punt gehad; zijn moeder had nooit een baan buitenshuis gehad, dus haar baan was het zorgen voor zijn vader, voor hem en zijn broers en zussen.

Nu doet hij zijn best om iets aardigs te zeggen als Monique de ramen heeft gezeemd, of als alle was voor in zijn vrachtwagen weer netjes opgevouwen in de wasmand ligt. Monique heeft op haar beurt nu beter begrepen, dat hij een zware baan heeft en doordeweeks te weinig aan zijn nachtrust toekomt. En als hij dan naar huis gaat in het weekend, dat hij dan echt niet altijd zin heeft om nog allerlei klussen te doen, of steeds maar weg te gaan.

Soms bekruipt hem echter wel het gevoel dat het er bij haar om gaat, dat ze straks een stel goede ouders zullen zijn voor hun kind. Dat hun relatie stabiel moet zijn voor de baby. Sereen en stabiel. Maar doet ze het ook voor hen beiden? Als hij wil vrijen, weert ze hem vriendelijk maar beslist af. “Ik vind het een eng idee, straks beschadigt er iets. We kunnen toch gewoon lekker knuffelen?”

“Wil je nog een biertje?” Michael wordt uit zijn overpeinzingen gehaald door de stem van Monique. Hij kijkt op de klok. “Moeten we niet naar bed?” geeuwt hij. Monique lacht. “Welnee, het is nog maar half 11. Je hoeft morgen toch niet vroeg op?” “Oké, nog een biertje dan,” zegt Michael. Monique loopt naar de keuken. “Ik vind het zo fijn dat je morgenmiddag meegaat naar de verloskundige,” zegt ze, als ze terugkomt in de kamer met een biertje en een schaaltje nootjes. Hij glimlacht. Wat is het toch een mooie vrouw. Zoals ze nu zit te stralen omdat hij meegaat naar haar afspraak bij de verloskundige. Spontaan zegt hij: “Ja, en om te vieren dat ik morgen ook het hartje van de baby heb gehoord, neem ik je morgenavond mee uit eten. Vind je dat leuk?” Monique vliegt op hem af en slaat haar armen stijf om zijn nek. “Je bent een schat,” fluistert ze in zijn oor.

“Nou, alles gaat volgens het boekje. Een mooi buikje, het kindje ligt goed, nu nog even luisteren naar het hartje,” zegt Inez de verloskundige terwijl ze de buik van Monique insmeert met gel. En even later klinkt het geluid van een soort galopperend paardje door de praktijkruimte. “Mooi hè?” Monique zegt het met tranen in haar ogen. Michael knikt. Hij staat met zijn handen in zijn zakken en weet zich niet goed een houding te geven. Hij zal blij zijn, als hij weer weg kan hier. Wat een gedoe! De verloskundige laat hen nog even plaats nemen aan haar bureau en vult de gegevens in. Gewicht, bloeddruk, grootte van de baarmoeder. Zo. Dat is dat. “Nog vragen?” “Nee, ik niet. Heb jij nog vragen, Michael?”
Hij krabt even verlegen achter zijn oor. “Ja, ik heb nog wel een vraag.” Hij aarzelt even. “Ja?” moedigt de verloskundige hem aan. “Ja, eh, hoe zit het eigenlijk met vrijen? Monique durft het niet, omdat ze het eng vindt. Ze is bang dat we de baby beschadigen.”
Inez lacht. “Nee hoor, vrijen kan echt absoluut geen kwaad. Zolang je geen gekke wilde dingen doet, kun je vrijen zo veel je maar wilt.”
Ze staat op en geeft Monique en Michael een hand. “Tot de volgende keer maar weer!”

In de auto is Monique een beetje stil. “Waar wil je gaan eten?” vraagt Michael om de stilte te doorbreken. Ze haalt haar schouders op. “Het maakt mij niet uit,” zegt ze. “Wat is er nou? Heb ik iets verkeerds gedaan?” Monique bijt op haar lip. Ze wil de sfeer goed houden tussen hen. Nou is hij meegegaan naar de verloskundige, en heeft zij meteen weer wat te zeuren. Maar het zit haar oprecht dwars. “Ben je nou alleen maar meegegaan naar de verloskundige om over jouw behoeftes te praten?” barst ze dan ineens los. “Dat vráág je toch niet! Of we mogen vrijen?” Michael kijkt haar verwonderd aan. “Kom op, Monique! Dat is toch een normale vraag? Ik wilde dat gewoon weten.” Monique draait zich van hem af en gaat stug uit het raam zitten kijken. “Ja, wat jij wil, hoor! Gaan we nu uit eten, of zal ik maar naar huis rijden? Op zo’n manier vind ik er ook niks aan.” Monique haalt haar schouders op en zwijgend stuurt Michael de auto richting huis.

Als hij de auto geparkeerd heeft, stapt Monique zonder iets te zeggen uit. Ze is al halverwege het tuinpad als ze zich omdraait, en ziet, dat hij niet is uitgestapt. “Kom je niet?” vraagt ze kortaf. Hij blijft achter het stuur zitten en draait het raampje open. Monique loopt om de auto staan om te horen wat hij te zeggen heeft. “Gaan we er een gezellige avond van maken? Want anders rij ik nu naar mijn ouders en eet ik bij hun. Ik heb geen zin in weer zo’n avond.”
“Zullen we het er binnen even over hebben? De buren hoeven hier niet van mee te genieten.” “Nee,” houdt Michael stug vol. “Nu zeggen. Of je doet normaal, of ik ga naar mijn ouders.”
Monique aarzelt even. Dan draait ze zich zonder iets te zeggen om en verdwijnt zonder achterom te kijken in het huis. Michael wacht nog een paar minuten en dan geeft hij een enorme dot gas en scheurt de straat uit.


DreamOn

DreamOn publiceert sinds 2006 columns op het internet. Zij schrijft over alles wat haar bezighoudt. Vaak (te) breedsprakig, maar dat is een leerpunt! In het dagelijks leven is DreamOn pedagogisch coach en heeft ze haar man, kinderen, familie en vrienden lief.

7 reacties

arta · 9 december 2010 op 19:31

Het verhaal blijft erg sterk en geloofwaardig. Mooi om te volgen!

Frans · 9 december 2010 op 19:54

Ik blijf benieuwd hoe het zich verder ontwikkeld. Misschien hoop ik wel op minstens een hoofdstuk zonder ruzie, maar hoe het ook loopt ik vind het een goed verteld verhaal.

lisa-marie · 10 december 2010 op 08:32

Net als ik denk dat ze nader tot elkaar komen gaat het net even iets anders.
En ben ik weer geïntrigeerd hoe het verder gaat en eigenlijk wil ik dat ook meteen weten.
Het blijft leuk en spannend om te volgen. 😀

SIMBA · 10 december 2010 op 11:21

:duimop:

Fem · 11 december 2010 op 06:58

Het blijft boeien DO!

sylvia1 · 11 december 2010 op 09:27

Mooi! Knap hoe je telkens van perspectief kunt wisselen, zowel vanuit de man als de vrouw kunt schrijven, geloofwaardig en zonder echt partij te kiezen. Kijk uit naar het vervolg!

Avalanche · 11 december 2010 op 10:25

Prachtig en op de een of andere manier zeer herkenbaar. Knap, inderdaad, dat je beide visies belicht.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder