Hond

Ik neem geen Duitse herder
Geen boxer en geen kees
Geen poedel en geen tekkel
En ook geen pekinees
Ik vind de meeste diersoorten
Al grof en onbesnaard
maar van het hele faunarijk
Is de hond het minste waard Deze geweldige regels van Hans Dorresteijn staan hier niet voor niets.
Mijn hemel wat heb ik de pest aan honden én aan hun baasjes.
Locatie is het grasveld voor ons huis, omzoomd door een heg van 1 meter hoog en bij de ingang bewaakt door een groot rond verbodsbord met daarop de afbeelding van een kakkende hond met een rode streep erdoor.
Al twee keer nachtelijk ontvreemd, maar nu door de gemeente zo stevig aan een ijzeren paal gelast en met zoveel beton in de grond verankerd, dat zelfs het verzamelde ledenbestand van de plaatselijke studentenvereniging het niet meer opbrengt om het naar hun sociëteit of zolderkamer te verplaatsen.
Het zou genoeg moeten zijn om de meeste twee- en viervoeters af te schrikken bij hun dagelijkse trieste sjokpartij door onze buurt.
Wat een ellende, dat troosteloze gesjor aan die riemen, dat vreugdeloze geslenter van mens en dier. Dat apathische wachten tot meneer, ter afbakening van zijn territorium, opnieuw een deel van zijn urine tegen fietswiel of lantaarnpaal geloosd heeft. De onthutsend lege blik waarmee de baasjes de grote boodschap van hun trouwe vriend gadeslaan. Het domme beest dat door zijn achterpoten zakt en zich met bevende kont – die hij later thuis op het hoogpolige tapijt zal schoonkratsen- in de sneeuw ontlast.
Dit, al naar gelang de samenstelling van de genuttigde blikjes Chappy in de vorm van een dampende bolus of slappe diarree.
Eenmaal binnen zal de stinkmachine, uitbundig flatulerend, z’n uiterste best doen om in de buurt van zijn jeweetwel te komen, waar hij ongegeneerd aan gaat likken en waarmee hij als de bel gaat, ter afronding van het uitje enthousiast tegen het bezoek aan zal rijden.

Vanmiddag: Een oudere heer tilt zijn zwart witte mormel over de heg teneinde hem in ons plantsoentje zijn gang te laten gaan. De zoveelste keer.
Probleem is dat wanneer de gemeentelijke tuinmannen over een tijdje weer langskomen om met hun ronkende wagens het gras te maaien de verzamelde derrie in grote klodders tegen onze ramen gekatapulteerd wordt. En daar heb ik genoeg van.
Óndanks de snijdende oostenwind schuif ik het raam van onze onze wintertuin op de eerste verdieping open.
‘Meneer’, roep ik
Geen reactie. Ik verhoog mijn volume en intonatie tot alarmfase twee.
‘Meneer met de hond!’
Voorbijgangers kijken omhoog. Meneer kijkt om zich heen, de indruk gevend dat hij niet begrijpt dat het om hem gaat en dat hij hulpvaardig op zoek is naar iemand met een hond.
‘Nee U met die pet’, brul ik.
‘Het is hier geen hondentoilet en u heeft geen poepzakje bij u!’
Nu schrikt hij op en kijkt me schichtig aan.
‘Er staat ook een bord! Het is hier verboden voor honden!’
Hij haalt zijn schouders op. Dat triggert de straatvechter in mij, die mijn andere ik, de gebruikelijke aanhanger van het harmoniemodel, in een klap overweldigt.
‘Opruimen of wegwezen’, blaf ik.
De adrenaline spuit door mijn neusgaten naar buiten. Mevrouw Trawant zal weten dat ze thuis een man heeft die huis en haard weet te verdedigen.
Ik ben me er ineens scherp van bewust dat dit onze relatie op een ander tijdstip en in een ander deel van de woning alleen maar ten goede kan komen.
Ik bereid me voor op een escalatie in de buitenlucht en bedenk even waar mijn ijsmuts ligt.
De man begint echter plotseling hevig aan de riem te trekken. Het hondje, gestoord in een activiteit die door onwillekeurige kringspieren wordt geregeerd, zet zich schrap en wordt door de sneeuw met zijn kop naar voren uit ons perkje gesleurd. Even krijg ik de indruk dat hij zijn Keesje door het gebladerte van de heg heen gaat rammen, maar net op tijd tilt hij hem op waarbij ik vergast wordt op het laatste stukje uitwerpsel dat uit het achtereind van het beestje hangt en tergend langzaam op de suède handschoenen van zijn huisgenoot flubbert.
Zonder op of om te kijken verdwijnen ze om de hoek van de straat.
Nooit, nooit , nooit neem ik een hond.