Ik vind je lief

“Ik vind je lief.”
Voor hém zou ik die vier woorden, zonder aarzeling, nog eens op het elektriciteitshuisje achter het theater kalken. Ik geniet van de theatervorm waarmee het schrijversfestival in ons stadje geopend wordt. Plichtsgetrouw zit ik hier naast mijn man, die als “Eerste burger” beroepsmatig present is. Ronald Giphart: Doorsnee uiterlijk, maar schrijft zó lekkerrr…
Muisstil is de zaal en de spanning te snijden als hij vertelt over de erotische ervaring van het triootje samen met een vriend.
Een fragment uit zijn boek dwarrelt door mijn hoofd:
[i]–Haar vingers kroelen in mijn boxershort, en ik verruil het elastiek van haar renbroek voor het elastiek van haar slip, en iets later voor de stugge zachtheid van haar schaamlief, haar schaampracht, haar schaamglans. Ik buig me voorover, zoen haar schaamrand en dans één grote choreografie voor tong en kittelaar.-“Ik ook van jou” bladzijde 138.[/i]
Trillingen door mijn lijf. Van boven tot midden onder. Gelukkig… er zit nog muziek in. De atlasvlinder fladdert weer als vanouds door mijn buik. Op het podium wordt hij afgewisseld door Bart Chabot en Martin Bril. Chabot steelt mijn hart met zijn aandoenlijke beweeglijke verteltrant. Bril is een heerlijke verteller, maar vooral treffend observator van dingen die gebeuren. Na de voorstelling wordt er gesigneerd. Gênant? Ze beaamden het alledrie. “Maar onze kinderen hebben ook beugels nodig”zeggen ze.
Ik laat boeken signeren door Martin en Bart. Ronald durf ik niet te benaderen. Ik weet zeker dat het dan op zal vallen. Ik zou hem willen omhelzen met duizend armen.
Mijn man staat in de lounge nog wat na te praten met Giphart, terwijl ik met Bril hartelijk lach om zijn stukje over het Chinese hoertje in het bubbelbad dat maar niet wil bubbelen en met Chabot over de starre houding van de ambtenaar toen hij zijn zoon Splinter wilde aangeven en dit niet geaccepteerd werd. Ik voel de ogen van Ronald in m`n nek. Het klamme zweet breekt me uit.
[i]-Teder. Ruw. Hard. Zacht. Snel. Kort. Stil. Lang. Hevig. Tergend. Langzaam. Luidruchtig. Hartstochtelijk. Onverwacht. Uren achtereen.-“Ik ook van jou” bladzij 139.[/i]
Dan spreekt hij me aan: “Waaróm Godver, negeer je mij Reza?!”
Ik wist dat het zou gebeuren. Mijn opgezwollen tepels priemen als torentjes door mijn dunne bloesje. Mijn man wenkt me dat we gaan.
“Het staat er nog en het geldt ook nog,” zeg ik, “de tekst op het huisje.” Ik druk hem mijn kaartje in de hand, waarop mijn mobiele nummer staat.
[i]- Ik wil dat jij de hoofdrol speelt in de verfilming van het boek dat ik over jou aan het schrijven ben. Je glimlachte verliefd, we tongzoenden ongemakkelijk, je reed weg…-“Ik ook van jou, bladzij 172.”-[/i]
Niemand zal ooit vermoeden dat ík zijn inspiratiebron was.
Als we wegrijden zie ik het drietal bij het elektriciteitshuisje staan. Hij wijst naar de tekst, kijkt achterom recht in mijn ogen en ik zie zijn mond de woorden vormen die ik ooit voor hem, mijn eerste grote liefde, op het huisje gespoten heb: “Ik vind je lief.”[img align=right]http://img155.imageshack.us/img155/7816/ikvindjeii4zd.jpg[/img]