JA, ik moet!

Als kind heb ik uren gezwijmeld bij het trouwboek van mijn ouders. Het was een klein eenvoudig boekje dat net als het huwelijk van mijn ouders bijna van ellende uit elkaar viel. Op de inmiddels vergeelde zwartwitfoto’s stonden mensen afgebeeld in stijve poses met een minimaal flauw lachje. Toen ik wat ouder was en op zolder mocht spelen, vond ik mijn moeders zelfgemaakte trouwjurk. Hij zat als gegoten en ik wist, ooit trouw ik ook. Ooit, als iemand mij tenminste wilde… Na twee mislukte relaties had ik de hoop opgegeven. Ik was dertig en geloofde niet meer in het huwelijk. Ik dacht aan het versje in mijn poëziealbum ’30 moet je zijn getrouwd’. Totdat ik 1 jaar geleden overmand werd door diepe gevoelens van liefde. Met hem wilde ik oud worden en in een opwelling vroeg ik hem: ‘Schat, wil je met me trouwen?’ Hij glimlachte en was zichtbaar ontroerd, maar zijn antwoord was iets minder tactisch. ‘Ja, maar niet nu.’ Alsof ik diezelfde dag nog trouwringen en een jurk zou kopen. Hoezo geen bindingsangst? Bekijk het maar!, dacht ik. Ik zal je die vraag nooit meer stellen.

Op de dag dat we 2 jaar een relatie hadden, kwam ik het trappenhuis van mijn flat binnen en zag twee brandende theelichtjes op de onderste trap staan. Ik schrok me wild, want ik voelde dat dit voor mij bedoeld was. Hoe hoger ik kwam, des te meer het wemelde van de rode theelichtjes. Het gangpad voor mijn deur was bezaaid met verse bloemblaadjes. Mijn hart ging tekeer. Moest ik nu aanbellen of zelf open doen? Wie weet wat me daar binnen nog te wachten stond. Misschien stond Robert ten Brink er wel met zijn cameraploeg en ik zag er niet uit! Ik besloot het laatste. Voorzichtig opende ik de deur. Ook de gang lag bezaaid met mooie potpourri. Zoals het een echte huisvrouw betaamt, was mijn eerste gedachte ‘Shit, ik heb gister nog alles gezogen.’ Ik keek in de meterkast, maar Robert ten Brink was in geen velden of wegen te bekennen. Toch wel jammer, want zo hadden mijn exen op tv het levende bewijs kunnen zien, dat ik toch nog gelukkig ben geworden zonder hen.

Door een kiertje zie ik een boeket met mijn lievelingsbloemen op tafel staan. Ik hoor de klanken van ‘ons liedje’op de achtergrond. Hij zit op zijn knieën in de woonkamer. Ik maak de fout om in het Limburgs te gaan lullen. Iets wat ik altijd doe bij dieren en kleine kinderen, maar hij is tenslotte ook mijn wipkonijn en vaak gedraagt hij zich als een klein kind. Nu niet. Nu is hij bloedserieus. Hij voelt helemaal klam aan. Niet van de zenuwen, maar van het aansteken van de 100 theelichtjes, verklaart ie later. ‘Schatteke, wat hubs ze noe gedoan?’ Gelijk snoert hij mij de mond en vraagt de vraag waar ik mijn hele leven al stiekem op wacht. ‘Lieve Mercurius, wil je met me trouwen?’ Ik weet niet hoe het komt, maar op het moment dat ik moet antwoorden denk ik aan de bloemblaadjes en de theelichtjes in het trappenhuis en antwoord: ‘Wat moeten de buren wel niet denken!’ Er klinkt een harde zoemer in mijn hoofd en een stem zegt: ‘wrong answer! U gaat niet door voor de broodbakmachine.’

Nog in een complete trance roep ik: ‘JA, heel graag zelfs! Dan maar geen broodbakmachine.’ We omhelzen elkaar innig en mijn ogen schieten vol tranen. Aan het euforisch moment komt abrupt een einde als we samen de ‘rotzooi’ in het trappenhuis gaan opruimen. We beginnen onderaan de trappen en gezamenlijk klimmen we symbolisch omhoog en blazen de theelichtjes stuk voor stuk uit, totdat we bovenaan de trap elkaar verliefd aankijken en het laatste kaarsje samen uitblazen.

Precies drie jaar later denk ik voor de tweede keer terug aan dat poëzieversje in mijn album:

[i]10 dat zijn je jonge jaren
20 kom je aan het sparen
30 moet je zijn getrouwd
40 ben je nog niet oud
50 is de helft van je leven
60 ga je al wat beven
70 zal je niet meer roken
80 met een stokje lopen
90 krijg je een rimpelhuid
100 blaas je het kaarsje uit[/i]

Ik hoop samen met hem 100 te worden. Volgend jaar gaan we trouwen. Wijs geworden door ervaring, weet ik dat trouwen geen garantie is dat we samen blijven èn samen 100 worden. Nog geen week later wordt dit bevestigd als we samen dezelfde bloemblaadjes als die voor mijn deur lagen op de kist van een familielid strooien. Ze was pas op de helft van haar leven. Het leven is betrekkelijk. Was het leven maar zo als me dat toen als kind in dat ene kleine poëzieversje werd voorgespiegeld.